เคยเขียนบันทึกเรื่อง  หมาหมาแมวแมว.....มาบ้างแล้วหลายบันทึก  แต่คราวนี้ขอเขียนซ้ำบันทึกเดิมที่เกี่ยวกับหมาที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดในขณะนี้

บันทึกเรื่องเก่า...แมวมาหา..หมามาสู่ 

เจ้าลูกหมาน้อยสองตัวนั้นมันอยู่ในถุงก๊อบแก๊บสีฟ้า  ถุงก๊อบแก๊บใบนั้นมันห้อยที่มือจับประตู  เปิดเข้า- ออก  รอให้เจ้าหน้าที่เสร็จภารกิจก่อน  ถุงใบนี้ก็จะถูกนำไปยังที่ที่ไกลออกไป  และเจ้าหมาน้อนสองตัวนี้  อาจจะเดินออกมาจากถุง  แล้วออกมาเผชิญชะตากรรม  หรืออาจจะขาดใจตายอยู่ในถุงก๊อบแก๊บใบนั้นก็เป็นไปได้

ครูอ้อยมองเห็นหมาน้อยสองตัวนี้ผ่านทะลุกระจกหน้ารถของครูอ้อยไป  เห็นคนเดินผ่านไปมา  ดูมันและทำหน้าเหมือนอยากช่วยมันสองตัวนั้นเหลือเกิน  ในสภาวะแบบนี้  ในสถานที่แบบนี้  ใครล่ะจะเอามันไปเลี้ยงได้  เป็นบ้านเช่า  เป็นโรงเรียน  จะอยู่ได้อย่างไร

ครูอ้อยถอนใจเฮือก  และสะท้อนอยู่ในใจ  สงสารมันจับใจ  จะช่วยมัน  โดยเอาไปเลี้ยงที่แฟลตก็ไม่ได้  ผิดกฏระเบียบของแฟลตอย่างรุนแรง  ที่จะเลี้ยงสัตว์เลี้ยงไว้

สุดท้ายก็ต้องคิดถึงแม่มัน  และตัวมันทั้งสองตัวที่มีขะตากรรมไม่ผิดแม่ของมัน  อย่างไรเสียก็ขอให้มันมีทางตาย.....อย่างสุคติ  อย่าทรมานสังขารอยู่บนโลกกว้างที่มีแต่คนใจแคบเลย  และอย่าทุกข์ทรมานด้วยการถูกยิงทิ้งแบบแม่ของมันด้วยเลย

ถ้าเลือกเกิดได้....ก็ไม่อยากเกิดเป็นหมา...ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหน

เจ้าหมาน้อย..มันรำพึง..