เมื่อเช้านี้  ครูอ้อยไปลงทะเบียนเรียนที่มหาวิทยาลัยเป็นคนแรกเลย   เพราะกลัวว่า...ที่จอดรถจะไม่มี  

และก็จริงด้วย  การจราจรติดขัดตั้งแต่สี่แยก FBT  ครูอ้อยจอดรถเคารพธงชาติอยู่  และเคลื่อนตัวได้  มาถึงหน้ามหาวิทยาลัย 

เจ้าหน้าที่จราจรบอกรถทุกคันว่า...ที่จอดรถข้างในไม่มีแล้ว  ครูอ้อยคิดว่า...จะดั้นด้นเอารถเข้าไปก่อน  เวียนหาที่จอดรถ  หากไม่มีจริงๆ  จะไปจอดที่โรงเรียน  แล้วนั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างมาลงทะเบียนก็ได้  

แต่แล้ว  ก็หาที่จอดรถได้หน้าหอสมุดกลาง  ครูอ้อยลงทะเบียนเสร็จ  และทางเจ้าหน้าที่ออกใบแทนใบเสร็จให้  และจะจัดส่งมาให้ที่บ้าน 

จากนั้นครูอ้อยก็แวะเข้าไปในโรงเรียน  เพื่อไปหาเอกสารที่คิดว่าอยู่ที่โรงเรียน  แต่แล้ว..ก็หาไม่พบ  

ครูอ้อยจึงกลับบ้าน  แต่ยังไม่กลับบ้านทีเดียวหรอก  ครูอ้อยจะไปชอปปิ้งคนเดียว   ไม่ถือกระเป๋าอะไรเลย  ครูอ้อยเอาเงินใส่กระเป๋ากางเกงไว้  แล้วเดินตัวปลิวหลังจากจอดรถไว้ใกล้ทางเข้า  

หารถเข็น  และเริ่มต้นเดินตั้งแต่เสื้อผ้า  ครูอ้อยได้ซื้อสิ่งของที่พ่อบ้านสั่งไว้  ก่อนรายการอื่นๆเลย 

แล้วก็ผ่านมาที่ข้าวสาร  ซื้อ 10 กิโลเลย  แวะซื้อของใช้ส่วนตัวของครูอ้อย  และสิ่งของส่วนรวมที่ใช้ด้วยกัน 

ครูอ้อยเพลิดเพลินกับการซื้อของมากเลย  จนหิวข้าว  จึงตัดสินใจกลับบ้าน 

ก่อนกลับบ้านก็ต้อง  เข้าซองเพื่อจ่ายเงิน  ครูอ้อยเอารถเข็นจ่อไว้ก่อน  แล้วสนใจขวดเหมือนยาแต่เป็นหมากฝรั่ง  อ่านดูที่ข้างขวดแล้ว  แต่ก็ไม่ได้ซื้อ 

หันมามองดูที่ของใช้  ว่าจะเพิ่มเติมอะไรอีก  เพราะนานๆทีครูอ้อยจึงจะมีเวลาแบบวันนี้ 

ดังนั้น  จึงอยากได้สิ่งของเพิ่ม  มองดูแล้ว  พนักงานยังคิดเงินของคนข้างหน้าไม่เสร็จ 2 คน  ครูอ้อยจึงสาวเท้าอย่างยาวๆและเร็วๆ  เพื่อไปหยิบสิ่งของที่ต้องการ   

พอกลับมาที่เคาน์เตอร์  ขวัญของครูอ้อยก็กระเจิงค่ะ  เพราะรถเข็นของครูอ้อยที่มีสิ่งของอยู่เต็มนั้น  หายไปค่ะ 

ครูอ้อยถามคนคิดเงิน  เธอบอกว่า.....ไม่เห็น 

ครูอ้อยบอกว่า......  ซองนี้ล่ะ  จำได้  จำขวดหมากฝรั่งนี่ได้ค่ะ

ครูอ้อยเดินไปมาไปมา 3  รอบเพื่อดูว่า  รถเข็นของครูอ้อยไปไหน  แต่ก็ไม่พบ 

ครูอ้อยจึงเดินไปแจ้ง  รปภ.ว่า......น้องๆ น้องเป็น รปภ.ใช่ไหมคะ  รถเข็นของพี่หายไปค่ะ 

น้อง รปภ.ก็ถามครูอ้อยว่า.....รถเข็นเปล่า ๆ หรือครับ  

ครูอ้อยบอกว่า.......  ไม่ใช่  มีสิ่งของอยู่เต็มค่ะ 

พอครูอ้อยพูดเสร็จ  น้องคนนั้นกลับบอกว่า  ผมไม่ใช่  รปภ.ที่นี่ครับ  ผมแวะมาซื้อของให้ลูกครับ  

โธ่เอ๋ย..ครูอ้อยบ่น  ไม่ใช่..แต่ยืนคุยตั้งนาน  .

หลังจากคุยกับน้องคนนั้น  ครูอ้อยก็ใจชื้นขึ้นมานิดนึง  เพราะในรถเข็นคันนั้น  มีสิ่งของที่จ่ายเงินแล้วเพียง 2 ชิ้น  ราคา 400กว่าบาท  นอกนั้นยังไม่ได้จ่ายเงินเลย     

ครูอ้อยก็เลย  เดินตามหารถเข็นอย่างใจเย็นและมีสติ  เพราะยังไงก็ไม่มีใครเอารถเข็นที่ยังไม่ได้จ่ายเงินหนีไปหรอก  

ตาทั้งสองข้างของครูอ้อยมองดูรถเข็นทุกคัน   และสิ่งที่บอกว่ารถเข็นนั้นเป็นของครูอ้อยก็คือ....กางเกงตัวน้อยของพ่อบ้านแขวนอยู่ในรถเข็น  4 ตัวอย่างชัดเจน 

ต้องขอบคุณกางเกงตัวน้อยของพ่อบ้าน 

ตอนครูอ้อยเจอรถเข็น...และก็พบว่า  ทุกซองจ่ายเงิน...มีขวดหมากฝรั่งหมดทุกซองเลยค่ะ