เสียงเครื่องยนต์ครางครืดคราดอยู่ด้านล่าง ความดังแม้ไม่ถึงกับกระหึ่มแต่ก็สร้างความรำคาญมิใช่น้อย นี่ยังไม่รวมถึงความสั่นที่ส่งสะเทือนมาถึงเบาะที่นั่ง

     ถ้าได้ที่นั่งขยับจากท้ายไปด้านหน้าอีกสักหน่อย เสียงและความสั่นสะเทือนจากเครื่องยนต์ก็จะลดลง ไม่เป็นอุปสรรคกับการพักผ่นในระหว่างนั่งรถโดยสารทางไกลกว่า ๔๐๐ ก.ม.

     ด้านซ้ายสุดของที่ยั่งบนรถทัวร์ปรับอากาศชั้น ๒ (ป.๒) มุ่งหน้าขึ้นเหนือ ผมกับเฌวานั่งอยู่บนที่นั่งเดียวกันตัวกลาง ขนาบด้วยที่นั่งด้านขวาและซ้ายด้านละ ๒ ตัว

     การเดินทางกลับบ้านคราวนี้ ผมเดินทางกับเฌวาสองคนพ่อลูก แม่มิได้มาด้วยเพราะไปเวียดนาม และที่เลือกเดินทางด้วยวิธีนี้เพราะไม่อยากขับรถไปเอง ด้วยเฌวาจะต้องนั่งคนเดียวบนที่นั่งด้านหน้าคู่ไปกับผม เกรงว่าเฌวาอาจจะทำอะไรแผลง ๆ ก่อให้เกิดอันตรายได้

     จริง ๆ แล้วการเดินทางขึ้นเหนือด้วยรถทัวร์นี้ มิใช่เป็นการเดินทางครั้งแรกของเฌวา เฌวาเคยเดินทางด้วยวิธีนี้มาแล้ว เพียงแต่คราวนั้นมีแม่เฌวาร่วมเดินทางด้วย

.....

     ผมกับเฌวาออกจากบ้านราวสี่โมงเย็น ด้วยรถสองแถวจากในหมู่บ้านออกมาต่อรถตู้โดยสารที่คิวรถข้างห้างเดอะมอลล์บางแค มาถึงสถานีขนส่งสายเหนือที่หมอชิต ๒ หลังจากนั้นราวชั่วโมงครึ่ง

     นึกไม่ถึงว่าวันนี้ (วันพฤหัสบดี) จะมีผู้คนเดินทางมากมายขนาดนี้ ทั้งที่พรุ่งนี้ก็ยังมิใช่วันหยุด แถวเข้าคิวซื้อตั๋วยาวเหยียด ผมเอาเฌวาขึ้นขี่คอเพราะอุ้มไม่ไหว และหากปล่อยให้เดินอาจถูกเบียด โชคดีที่กระเป๋าสัมภาระเป็นแบบล้อเลื่อน มีเพียงกระเป๋าใบเดียวที่ต้องหิ้ว

     ถึงหน้าช่องขายตั๋ว คนขายบอกว่าตั๋วโดยสารรถปรับอากาศชั้นหนึ่งถูกจำหน่ายไปหมดแล้ว เหลือเพียงรถชั้นสอง และก็ไม่ได้เที่ยวเดินทางที่ต้องการ ผมได้ตั๋วสำหรับเดินทางตอนทุ่มครึ่ง

     เราสองคนพ่อลูกเดินไปขึ้นลิฟท์เพื่อไปศูนย์อาหารที่อยู่ชั้นสามในอาคารเดียวกันนี้ มือข้างนึงเดินจูงเฌวา ข้างหนึ่งลากกระเป๋า กระเป๋าอีกใบสะพายแล่งอยู่ข้างหลัง มีคนยิ้มให้เฌวาตลอดทาง

     ในศูนย์อาหารคนเยอะแน่นขนัด มีทั้งคนที่เข้ามานั่งรับประทานอาหารและนั่งคุยกัน มีหลายคนเปิดคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คยึดโต๊ะ ผมไม่รู้ว่าต่อมความเกรงใจ-เผื่อแผ่แบ่งปัน-เห็นใจผู้อื่นของผู้คนหายไปไหนหนด จึงไม่อาทรต่อผู้อื่นที่จะมาใช้บริการในนี้ ผมเดินวนหาที่นั่งพักใหญ่ มีหญิงสองคนขยับกระเป๋าออกแล้วเชิญผมนั่งที่นั่งด้านตรงข้าง

     ผมรีบสั่งและกินกระเพาะปลา เฌวาไม่ได้กินเพราะกินมาแล้ว จึงใช้เวลาที่ศูนย์อาหารไม่นานแล้วก็รีบออกเพื่อให้คนอื่นเข้ามาใช้ที่นั่งได้ ผมบอกกับเฌวาและแอบชี้ไปว่าอย่าเป็นเหมือนคนพวกนี้ เพราะเขาเห็นแก่ตัวนั่งโอ้ระเหยลอยชาย ไม่คิดจะเผื่อแผ่แบ่งปันให้คนอื่น

     ขณะที่เดินออกจากศูนย์อาหาร ก็มีเจ้าหน้าที่คนหนึ่งมาประกาศว่าใครกินอาหารเสร็จแล้วก็ให้ลุกออกให้คนอื่นได้เข้ามาใช้บริการต่อบ้าง

     ผมและเฌวาเลือกที่นั่งบนพื้นหน้าประตูที่จะเดินไปที่ท่าจอดรถ เช่นเดียวกับผู้โดยสารคนอื่น ๆ เฌซาสนุกสนานและตื่นเต้นกับผู้คนมาก

     เรานั่งเล่นกันประสาพ่อลูกราวชั่วโมงจึงเดินไปขึ้นรถ ซึ่งได้ที่นั่งท้ายสุดบนรถปรับอากาศชั้นสอง

     เสียงอะไร ? เฌวาถามผมว่าเสียงที่ดังมาจากใต้ที่นั่งคืออะไร

     ผมรำพึงในใจว่าจะนอนได้อย่างไรละทีนี้ เสียงก็ดัง สั่นก็สั่น ตัวเองไม่เท่าไรแต่เฌวาจะนอนได้หรือ ?

     เฌวานั่งบนตักผม รถออกไปราวครึ่งชั่วโมงเฌวาก็หลับ หลับยาวจนถึงปลายทางที่สถานีขนส่งตาก

     ผมเองก็หลับ ๆ ตื่น ๆ เฌวานอนพาดอยู่บนอก พอจะหลับรถก็แวะจอดตามสถานี เปิดไฟสว่างจ้าเกือบ ๑๐ สถานีกว่าจะถึงปลายทาง ชนิดหวานเย็นได้ใจ

.....

     ญาติคนนึงมารับผมและเฌวาที่สถานีขนส่งไปนอนที่บ้านเขาตอนตีสาม

     ถึงบ้านและได้นอนตอนตีสาม

     เฌวาตื่นหกโมงเช้า ปลุกพ่อ “พ่อ ๆ หนูหิวข้าว...”

     ผมสะลึมสะลือมาทำไข่ตุ๋นให้กิน ก่อนไข่ตุ๋นสุกเฌวาเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบเอานมสดมาดูด กว่าที่ผมจะเห็นนมก็พร่องไปเกือบหมดแล้ว ข้าวและไข่ตุ๋นที่ผมตื่นมาทำถูกเฌวาแอ้มไปเพียงสองคำ

     เฌวา !!! ทำไมไม่บอกว่าจะกินนมตั้งแต่แรกละลูก พ่อง่วงงงงงงงงง......

.....