เด็กน้อยหัวใจโต๊..โต

เด็กหญิงปิยะฉัตร สลีวงศ์ (น้องเอิง)

วันนี้วันที่ 23 ตุลาคม 2553 นอกจากจะเป็น "วันปิยะมหาราช" แล้ว ยังเป็น "วันออกพรรษา" ขึ้น 15 ค่ำ เดือน 11 อีกด้วยค่ะ ถือเป็นวันสำคัญของประชาชนชาวไทยวันหนึ่งนะค่ะ

นอกจากวันนี้จะเป็นวันสำคัญดังกล่าวแล้ว วันนี้ยังเป็นวันคล้ายวันเกิดของเด็กน้อยคนหนึ่งค่ะ เรามาทำความรู้จักกับเธอกันดีกว่าค่ะ

"น้องเอิง" เองค่ะ

"น้องเอิง" หรือ เด็กหญิงปิยะฉัตร สลีวงศ์ เกิดวันที่ 23 ตุลาคม 2542 อายุ 11 ขวบค่ะ คงเป็นเพราะเกิดวันที่ 23 ตุลาคม นั่นเอง จึงมีชื่อจริงว่า "ปิยะฉัตร" ตอนนี้น้องเอิง เรียนอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 โรงเรียนนาบ้านไร่วิทยา อำเภอเถิน จังหวัดลำปาง น้องเอิง เป็นเด็กที่มีนิสัยร่าเริงแจ่มใส พูดเก่ง เป็นที่รักของญาติพี่น้อง ครูอาจารย์ และเพื่อนๆ น้องเอิงเรียนเก่งด้วยค่ะ สอบได้ที่ 1 ของห้อง 2 ปีล่ะค่ะ

น้องเอิง เป็นเด็กที่มีความจำดีมากค่ะ สอนให้ทำอะไรก็สามารถทำได้ และทำได้ดีด้วยนะค่ะ โดยเฉพาะงานฝีมือ

"การห่อขนม" ฝีมือของ "น้องเอิง" เองค่ะ

จากข้อมูลที่พูดถึง "น้องเอิง" ผู้อ่านคงนึกไม่ออกใช่ป่ะค่ะว่า "น้องเอิง" เด็กน้อยที่ข้าพเจ้าแนะนำให้รู้จักและวันนี้คือวันคล้ายวันเกิดของเธอ จะมีความแตกต่างอะไรจากเด็กน้อยทั่วไป ตามมารู้จัก "เด็กน้อยหัวใจโต๊...โต" ให้ดีขึ้นกว่านี้ดีกว่าค่ะ

"น้องเอิง" ประสบอุบัติเหตุโดนรถชน เมื่อประมาณกลางเดือนมีนาคม 2547 ขณะนั้น "น้องเอิง" มีอายุได้เพียงแค่ 5 ขวบค่ะ อุบัติเหตุครั้งนั้นทำให้ "น้องเอิง" กลายเป็น "เด็กพิการ" ตั้งแต่ช่วงเอวลงไปถึงเท้า ไร้ความรู้สึกใดๆ ทั้งสิ้น จากเด็กที่เคยเดินได้ วิ่งได้ ไปไหนมาคนเดียวได้ กลายเป็นเด็กที่ไม่สามารถจะใช้เท้าของตัวเอง พาไปไหนมาไหนได้

"น้องเอิง" กับ "รถเข็น" ที่เธอต้องอยู่กับมันตลอดชีวิต

ใช่แล้วค่ะ น้องเอิง ไม่สามารถเดินได้อีกต่อไปล่ะค่ะ หมอบอกว่า เส้นประสาทขาด นอกจากน้องเอิงจะเดินไม่ได้แล้ว อุบัติเหตุครั้งนั้นยังทำให้น้องเอิง ต้องสูญเสีย "แม่อุ" แม่ของน้องเอิงค่ะ ส่วนพ่อแม้จะรอดตายจากอุบัติเหตุครั้งนั้น แต่การสูญเสียภรรยา และลูกต้องกลายเป็นเด็กพิการ เดินไม่ได้ ความรู้สึกคงยากที่จะบรรยายใช่ป่ะค่ะ มันคงตกอยู่ในอาการ "ตายทั้งเป็น" เลยละค่ะ

พวกเราก็ไม่ต่างกันค่ะ ไม่ว่าจะร้องไห้ขนาดไหน ทุกอย่างมันก็ไม่อาจจะคืนกลับมาเป็นปกติได้ คงได้แค่ทำใจ และยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้น แต่จนถึงวันนี้ เป็นเวลา 6 ปีกว่า ความทรงจำต่างๆ มันก็ยังอยู่ในใจ มันไม่สามารถลืมสิ่งที่เกิดขึ้นได้จริงๆ ค่ะ ยอมรับว่า มันเป็นความทรงจำที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตก็ได้ และมันก็เป็นการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ของครอบครัวเราจริงๆ

และสิ่งหนึ่งที่พวกเรากลัวก็คือ ตอนนี้น้องเอิงกำลังเริ่มเข้าสู่วัยสาว กลัวว่าวันหนึ่ง น้องเอิง จะรู้สึกมีปมด้อยในสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอ ซึ่งตอนนี้พวกเราก็ช่วยกันดูแลเด็กน้อยคนนี้ ตามกำลังกาย กำลังใจ และกำลังทรัพย์ของพวกเราค่ะ พวกเราบอกน้องเอิง เสมอว่า ในโลกนี้ยังมีคนที่เป็นยิ่งกว่าน้องเอิงอีก บางคนไปไหนมาไหนไม่ได้เลย ได้แต่นอนอยู่ในบ้าน น้องเอิงยังโชคดีกว่าพวกเขาอีก ในโอกาสต่างๆ พวกเราจะพาน้องเอิง ออกไปข้างนอก ให้น้องเอิง ได้เรียนรู้โลกภายนอก

"น้องเอิง" กับการร่วมกิจกรรมของโรงเรียน

(ประเพณีตานก๋วยสลาก)

"น้องเอิง" กับเพื่อนค่ะ

พวกเราเชื่อว่าความรัก โอกาส และการยอมรับจากสังคมโลกใบนี้ จะทำให้ "น้องเอิง" เติบโตขึ้น เป็นผู้ใหญ่ที่พิการแต่ร่างกาย ไม่ได้พิการจิตใจ นะค่ะ

"Happy Birthday" ขอให้พระคุ้มครอง "น้องเอิง" ด้วยนะค่ะ และให้ "น้องเอิง" มีความสุข มีจิตใจที่เข้มแข็ง ดีงามตลอดไป ค่ะ

ขอบคุณทุกคนที่มีส่วนร่วมให้น้องเอิง เป็น เด็กน้อยหัวใจโต๊...โต ด้วยค่ะ

แล้วพบกันใหม่ค่ะ

กอหญ้า...

เขียนใน GotoKnow โดย กอหญ้า
ใน ตนท้องถิ่น

คำสำคัญ (Tags): #น้องเอิง#วันปิยะมหาราช#วันออกพรรษา

หมายเลขบันทึก: 404221เขียนเมื่อ 23 ตุลาคม 2010 12:01 น. ()แก้ไขเมื่อ 10 มิถุนายน 2012 16:10 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน