วันนี้ (20 พ.ย.48) เราเสียใจมากเลยที่ไม่ได้ไปพิจิตร (ออกหน่วย Mobile)  แหม! เราอุตส่าห์ตั้งใจเต็มที่ ก็อยากจะได้ความรู้ใหม่ ๆ เต็มที่ แต่ก็พลาดจนได้ แต่ไม่ได้พลาดเราคนเดียวนา แต่พลาดกันหมดเลย ก็แหม! อาจารย์นัดเรา 7.30 น. แต่รถออก 7.00 น. อย่างนี้จะทันไหมล่ะ แต่ดีนะที่อาจารย์รับผิดชอบ ยอมรับว่าอาจารย์ผิด เราก็ไม่โกรธอาจารย์หรอกแต่ก็น้อยใจนิดๆ

    ถึงน้อยใจก็ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้ เราก็เลยเฉยๆ แต่ดีเหมือนกันทำให้เรากับอาจารย์ได้คุยอะไรกันตั้งหลายอย่าง (อาจารย์คุยข้างเดียว) ทั้งเรื่องที่ดีและเรื่องที่ไม่ดี แต่สิ่งที่เรารู้คือ อาจารย์ไม่ได้จบด๊อกเตอร์ เหมือนกับคนอื่น (หลายคนในมน.) แต่อาจารย์ก็ภูมิใจกับสิ่งที่ตัวเองเป็น

     หลังจากนั้นพวกเรา (3 คน) ก็ได้เดินไปดูผึ้งหลังตึก (อาจารย์ถ่ายรูปเรากับผึ้งลงเน็ตด้วย) อาจารย์ให้เราสังเกตผึ้งพันธุ์กับผึ้งมิ้ม เมื่อเราสังเกตเราเห็นว่าเมื่อผึ้งนางพญาเดินไปบริเวณรอบๆ รวงรัง ผึ้งงานของผึ้งพันธุ์จะเดินหลบ ส่วนผึ้งงานของผึ้งมิ้มจะเดินตาม สงสัยผึ้งมิ้มคงคิดว่าผึ้งนางพญานี้เป็นแม่ของมันละมั้ง! เราว่ามันแปลกดีนะ และมีคำถามที่อาจารย์ถามเราว่า ผึ้งมิ้มมันเพิ่มจำนวนได้ไหม ตอนแรกเราตอบว่าได้ เพราะมันมีตัวอ่อน แต่คิดดูอีกทีไม่ได้ เพราะมันไม่มีนางพญา (นางพญาที่เห็นเป็นของผึ้งพันธุ์ จึงทำให้ผึ้งมิ้มไม่มีตัวอ่อน)

     และสิ่งที่เราได้รู้จากอาจารย์ก็คือ "การที่เราเรียนรู้จากหนังสือหรือจากการท่องจำนั้น ไม่ได้ทำให้เราเก่ง แต่การปฏิบัติต่างหากที่ทำให้เราเก่ง" การที่เรารู้และพร้อมลงมือปฏิบัติ ถึงแม้การปฏิบัติของเราจะมี....ผิดพลาดบ้าง แต่ข้อผิดพลาดนั้นสามารถทำให้เรานำมาปรับปรุงแก้ไขและทำให้เราได้ประสบความสำเร็จ และอาจารย์ได้พูดต่อว่า "การที่คนเราประสบความสำเร็จนั้นไม่จำเป็นต้องจบปริญญาเสมอไป" คนที่ไม่จบปริญญาก็สามารถประสบความสำเร็จได้ ขึ้นอยู่กับประสบการณ์ของแต่ละคน ที่ได้เรียนรู้ (สิ่งที่เราเรียนนั้นอาจจะไม่เหมือนกันขึ้นอยู่กับว่าใครจะสามารถนำมาประยุกต์ใช้กับงานของตนได้ดีกว่า และอาจจะนำตัวเองไปสู่ความสำเร็จที่เราคิดไว้)

    แต่เราอยากถามอาจารย์ว่าทำไมอาจารย์ไม่ลองนำของในรังผึ้งที่ไม่ใช้แล้วมาทำผลิตภัณฑ์ อย่างของใช้ ของเล่น หรือของที่ระลึกต่างๆ เช่น กระเป๋า กระปุกออมสิน หรือทำขนมเลียนแบบ ของจริง พวงกุญแจ หรือทำดอกไม้จากรังผึงก็ได้ เผื่อเราเอาไว้เสนอกับผู้ที่มาสนในเกี่ยวกับผึ้ง ว่าเราได้ลองทำประดิษฐ์ของที่ระลึกจากรังผึ้ง ถ้าผู้ที่มาสนใจอาจจะนำสินค้าของเราไปเสนอหรืออาจลองนำไปขายกับผุ้อื่น ซึ่งตรงจุดนี้อาจทำให้เราได้มีเงินเพิ่มจากการเลี้ยงผึ้งได้ ถึงแม้มันอาจจะได้กำไรหรือขาดทุน แต่อย่างน้อยเราก็ได้ลงมือปฏิบัติ และอาจได้ข้อผิดพลาดนำมาแก้ไขหรือหาความรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับสิ่งที่เราทำ และนำมาปรับปรุงแก้ไขให้มันดีขึ้นกว่าเดิม...(ใช้เป็น Assignment เลย)

หมายเหตุ ท้ายบันทึก อักษรสีน้ำเงินและตัวเอียงคือ beeman

การเล่าเรื่องหรือ Storytelling ที่ดีเป็นอย่างไรติดตามอ่านได้ใน <Link>