เมื่อได้ทำสิ่งที่ใช่

ช่วงนี้เลขาฯได้อมยิ้มกับจดหมายอยู่บ่อยๆ
   ฟิล์มเป็นน้องชาวศรีสะเกษ เริ่มรับทุนมาตั้งแต่ปี 44 ตอนนั้นอยู่ ม.1 ทุกๆปีเกรดของฟิล์มไม่ค่อยจะสวยเท่าไหร่นัก อยู่ประมาณ 2 นิดๆแทบตลอด ทางพูนพลังก็ไม่ได้ว่าอะไร เราคุยกับน้องๆเมื่อได้พบกันทุกครั้งว่า ขอให้พยายามตั้งใจเรียนให้ดีที่สุด หากพยายามเต็มที่แล้วก็พอใจได้ ไม่ต้องสนใจว่าเกรดจะมากหรือน้อย สิ่งที่สำคัญในการเรียน คือพยายามรู้ให้ได้ว่าเราชอบอะไร ถนัดอะไร และอยากทำอะไร
   3 ปีที่รับทุน ฟิล์มไม่เคยเขียนจดหมายมาคุยที่สำนักงานเลย  ซึ่งก็เป็นธรรมดาของน้องผู้ชายและน้องที่เรียนไม่เก่งส่วนใหญ่ ที่มักจะคิดกันไปว่าเด็กที่ได้รับทุนควรเป็นเด็กเรียนเก่ง จนกระทั่งปีที่แล้ว ฟิล์มจบ ม.3 มารับทุนตอนต้นปี ฟิล์มบอกว่า กำลังจะย้ายไปอยู่กับญาติและเรียนต่อที่พิจิตร ตอนนั้นฟิล์มยังมีท่าทางเก้ๆกังๆไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ แล้วฟิล์มก็เงียบหายไปอีก
ปีนี้เลขาฯรับหน้าที่แจ้งเรื่องการขอรับทุนไปที่ฟิล์มโดยตรง เพราะเราไม่ได้ประสานกับหน่วยงานใดๆที่พิจิตร ฟิล์มโทรศัพท์มาคุยเรื่องทุน และเล่าด้วยความภูมิใจว่า ตอนนี้กำลังเรียนวิชาช่างโรงสีอยู่ที่วิทยาลัยชุมชนพิจิตร เป็นสาขาที่เปิดใหม่ ที่สำคัญคือฟิล์มชอบเรียนสาขานี้มาก แถมยังได้ออกรายการทีวีด้วย ฟิล์มบอกว่าชอบเรียนเกี่ยวกับเครื่องกล และอยากทำงานเป็นช่างกลึง  ตอนท้ายของจดหมายเมื่อเดือนพฤศจิกายน ฟิล์มบอกว่าเกรดในปีที่ผ่านมาได้สามกว่าทั้งสองเทอม  ถ้าเกรดเทอมสาม (เทอมแรกของปีนี้) ออกเมื่อไหร่ จะส่งมาให้ดู และมั่นใจว่าน่าจะได้ไม่น้อยกว่าสองเทอมแรก
   เลขาฯมัวแต่ยุ่งๆยังไม่ทันได้ตอบจดหมายของฟิล์ม ก็มีจดหมายมาจากพิจิตรอีก เทอมที่สามของการเรียน ฟิล์มได้เกรดเฉลี่ยสูงขึ้นกว่าสองเทอมแรก และเป็นความภูมิใจอย่างยิ่ง เพราะฟิล์มได้ที่หนึ่งของห้องติดต่อกันเป็นเทอมที่สามแล้ว
   เลขาฯเงยหน้าจากจดหมายของฟิล์มไปทำงานอย่างอื่นต่อ แต่ก็ยังคงอมยิ้มไปเรื่อยๆ ... ทั้งวัน