Prologue การเดินแห่งชีวิต
สวัสดีครับ เรื่องที่ท่านกำลังจะได้อ่านต่อไปนี้ เป็นเรื่องราวส่วนตัวของผมเองครับ เคยเขียนเก็บไว้ตั้งนาน แต่ยังเขียนไม่จบเพราะชีวิตยังเดินต่อไป และยังไม่ถึงเป้าหมาย พอดีนึกขึ้นได้ว่าอาจจะเป็นประโยชน์ต่อการเผยแพร่สาธารณะ เลยหยิบขึ้นมาเล่าใน gotoknow.org เรื่องราวบางส่วนอาจจะน้ำเน่านิ๊ดนิดก็ชีวิตคนหนะครับ และบางส่วนอาจจะใช้ถ้อยคำที่รุนแรง แต่ผมจะพยายามหลีกเลี่ยงไม่กล่าวถึงชื่อบุคคล หรือนิติบุคคลใดๆ ในกรณีถ้าไปทำให้ใครขุ่นข่องหม่องใจ ก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี่ด้วยนะครับ ย้ำ! โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะครับ
ผมขอเริ่มต้นเรื่องราวนี้ด้วยส่วนหนึ่งของความภาคภูมิใจของป๊าม้าของผมก่อนนะครับ ตั้งแต่ยังเล็กผมเป็นคนเรียนหนังสืออยู่ในระดับปานกลาง แต่เท่าที่จำความได้ ผมต้องเรียนหนังสือสัปดาห์ละเจ็ดวัน ม้าชอบเล่าให้ฟังว่าตอนเด็กๆ ผมลายมือสวยมาก แต่โตขึ้นลายมือก็ไก่เขี่ยขึ้นเรื่อยๆ หรืออาจจะเป็นเพราะผมต่อต้านการเรียนหนังสือก็เป็นได้ (ก็เด็กหนิครับ มันก็อยากจะเที่ยว อยากจะเล่นเป็นธรรมดา) แต่ยังไรก็ตามผมเชื่อฟังป๊าม้านะครับ ผมมีความพากเพียรพยายามในระดับที่เยี่ยมยอดเลยทีเดียว จากเด็กประถมโรงเรียนวัดพลับพลาชัยตั้งใจเรียนจนสอบเข้าโรงเรียนเทพศิรินทร์ และจุฬามหาวิทยาลัยได้ตามลำดับ แค่ชื่อสถานศึกษาก็กินขาดแล้วตามสายตาของประชาชนชาวไทย แต่ผมคงเหนื่อยกับการเรียนอยู่บ้าง ตอนสมัยเรียนมหาลัยถึงเรียนๆ หลับๆ แทบทุกวิชา แต่จนแล้วจนรอดผมก็จบมาจากคณะวิทยาศาสตร์สาขาคอมพิวเตอร์ด้วยเกียรตินิยมนะครับ ป๊าม้าและญาติๆ ปลื้มกันซะไม่มีเลย
จากเด็กตัวเล็กก็ได้ผันชีวิตมาเป็นผู้ใหญ่ที่ต้องทำงานหาเลี้ยงตัวเอง ผมได้เริ่มชีวิตการทำงานครั้งแรกกับองค์กรภาครัฐที่มีชื่อเสียงระดับประเทศในโครงการที่จัดตั้งขึ้นเพื่อให้บริการเทคโนโลยีสารสนเทศแก่หน่วยงานภาครัฐอื่นๆ งานที่นี้ค่อนข้างหลากหลายเพราะเป็นโครงการเปิดใหม่ พนักงานใหม่ไร้ประสบการณ์เกือบทั้งหมดครับ เราสามารถสร้างสรรค์ทำอะไรก็ได้ใต้ขอบเขตโปรเจคที่กำหนดไว้ของแต่ละคน ผมทำหน้าที่ตั้งแต่โปรแกรมเมอร์ไปจนถึงซิสเต็มอินทิเกตเทอร์ ได้มีโอกาสเขียนเปเปอร์ ได้ไปเทรนและดูงานที่ญี่ปุ่นในฐานตัวแทนเว็บดิวิล็อปเปอร์ของประเทศไทย ได้เข้าไปวางระบบห้องประชุมคณะรัฐมนตรี ได้ทำโน่นทำนี่ แล้วเวลาก็ล่วงเลยผ่านไป 2 ปี ซึ่งมันก็ถึงกำหนดที่ผมตั้งใจไว้ว่าจะไปเรียนต่อโทซะที
คำถามถัดมาก็คือแล้วผมจะเรียนอะไรดีหละ ส่วนหนึ่งในใจผมคิดถึงเรื่องเงินและการดำรงชีวิตในระยะยาว และอีกส่วนหนึ่งมาจากประสบการณ์ของผมทำให้ผมรู้ว่าความไม่ประสบความสำเร็จของระบบต่างๆ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับการเขียนโปรแกรมว่ามันจะดีหรือไม่ดี แต่มันขึ้นอยู่กับการที่เราตีโจทย์ความต้องการของผู้ใช้แตกหรือไม่ อะไรคือรูปแบบทางธุรกิจที่เหมาะสมกับระบบที่เราทำอยู่ วิทยาศาสตร์หรือวิศวะคอมพิวเตอร์ไม่ใช่คำตอบของผม บริหารธุรกิจต่างหากที่จะช่วยแก้ปัญหาของผมได้ ครับสาขาที่ผมเลือกก็คือ MBA (Master of Business Administration) แล้วผมก็ตัดสินใจลาออกจากงานที่นี่ เพื่อมาใช้เวลากับการเรียนภาษาอังกฤษ เพราะการเรียนภาษาในระหว่างทำงานไม่ค่อยได้ช่วยทำให้คะแนนโทเฟิลของผมดีขึ้นเท่าไรนัก หลังจากนั้นราวครึ่งปีผมก็สามารถทำคะแนนโทเฟิลและจีเมทส์ผ่านตามที่ต้องการ ผมพร้อมจะบินแล้วครับ!
ผมเริ่มค้นหาและทยอยส่งคะแนนไปยังมหาวิทยาลัยต่างๆ ในอเมริกา โดยใช้หลักง่ายๆ ครับ ยึดตามภูมิศาสตร์ เหนือไปคงหนาวไปก็ไม่เอา ใต้ไปคงร้อนไปก็ไม่เอา กลางๆ ประเทศก็มีแต่ข่าวคราวภัยธรรมชาติก็ไม่เอา ตัดไปตัดมาก็เหลือแคลิฟอร์เนียและจอร์เจียที่น่าสนใจ แล้วในเดือนพฤษภาคมมหาวิทยาลัยซานฟรานซิสโกเสตทก็ส่งหนังสือตอบรับการสมัครฉบับแรกกลับมาให้ผม แม้ไม่ใช่มหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงนักแต่มันก็ทำให้ผมและครอบครัวดีใจไม่น้อยไปกว่าการเอ็นท์ติดจุฬาเลยที่เดียวหละครับ การเตรียมตัวมาร่วมปี ได้ส่งผลให้กับผมแล้ว แต่อย่างไรก็ตามใจมันก็ยังหวั่นๆ ว่าจะเจออะไรบ้างในภายภาคหน้า เราจะทำได้ดีแค่ไหนกับการใช้ชีวิตอยู่ด้วยตัวเองในต่างแดน ภาษาก็ใช่ว่าจะดี แต่นี่คงจะถึงเวลาซะทีที่ผมจะได้ฝึกฝนอย่างจริงจัง และแล้วในวันที่ยี่สิบเก้าพฤษภาคมผมก็ได้บินจากเมืองไทยข้ามฟ้าไปสู่มหานครซานฟรานซิสโก
ความเห็น (3)
มารออ่านต่อค่ะ ท่าทางเรื่องนี้จะสนุก
อยากให้เล่าประสบการณ์ต่ออีกค่ะ :)
อืมมม ทำหน้าที่ผู้ประสานงาน gotoknow.org ได้ดีมากเลยครับ ต้องคอยมั่น cheer up ให้ blogger มาเขียนเรื่อยๆ
ว่าแต่คุณมะปรางเปรี้ยวตอนนี้กลายเป็นนักอ่านไปแล้วหรือครับ ไม่เห็น update blog เลย ระวัง blogger คนอื่นทำสถิติแซงหน้านะครับ ;)
ส่วนเรื่องราวตอนต่อๆ ไปของผมกะจะ publish ทุกวันอังคารครับ ในกระปุกน่าจะมีอยู่สัก 8-9 ตอนได้ ยังไงอย่าลืมเก็บใส่ rss เลยนะครับ (ว่าไปโน่น)
- ขอบคุณมากค่ะ คุณ TheInk
- ช่วงก่อนหน้านี้ยุ่ง ๆ ค่ะ เลยไม่ค่อยได้เขียนบันทึก แต่หลังจากนี้คงจะมีเวลาเขียนมากขึ้นค่ะ