บ่วงชีวิต

เรียนอยู่นั่นแหล่ะ จนตีนกาเต็มแล้วยังไม่เรียนจบอีก

วันนี้วันหยุด....ตัวเองมีภารกิจต้องไปสอบสัมภาษณ์...อีกรอบหลังจากสอบประมวลความรู้มาเมื่อเดือนที่แล้ว...ตอน 8 โมงเช้า เด็กๆตื่นเช้ากว่าปกติ.เธอบอกว่าต้องลงมาเจอแม่ก่อนเดี๋ยวจะไม่เจอกันทั้งวัน...ช่างเจรจามั๊ยลูกสาวดิฉั้น...หลังจากพูดจบเธอทั้งสองก็วิ่งไปจับจองพื้นที่...."แม่เปิด MR.บีน ให้หน่อย"    "แม่....เอานมให้ลูกหน่อย!.... เปิดพัดลมให้ด้วย......" นี่ตกลงจะรีบตื่นมาดู TV.หรือมาเจอแม่กันแน่....ดิฉั้นแซว ๆ เธอยิ้มอายๆ.....เธอจึงรีบเข้ามาชวนคุย
"วันนี้แม่ไปไหน.."..ไปสอบค่ะ"แล้วจะกลับกี่โมง"....คงเย็นเพราะแม่มีเรียนภาษาอังกฤษต่อ...."แม่ยิ้มหน่อย.....โอ้โห!...เต็มเลยแม่เรียนจนตีนกาเต็มแล้วยังไม่เรียนจบอีก"...ยายปลา(คนโต)เหน็บให้เจ็บใจ.....
            "เราก็เรียนไปเรื่อยๆ แหล่ะ เรียนจนตายเคยได้ยินมั๊ย...คนดี..."
"แล้วเมื่อไหร่เราจะได้อยู่กัยครบๆ วันนี้พ่ออยู่ แม่ไม่อยู่...วันนั้นแม่อยู่พ่อไม่อยู่..เป็นอย่างนี้นานแล้วลูกอยากอยู่ครบๆ....นอนเล่นดูโทรทัศน์กัน....ทำกับข้าวให้ลูกกินเบื่อกับข้าวซื้อขนาดข้าวต้มง่ายๆ แม่ก็ยังซื้อเลย....ไม่ยอมทำ...เจ้าปลาบ่นให้ได้ยิน....เป็นครั้งแรก
             โดยมิได้สังเกตเธอมีความในใจของเธอยืดยาว(ทั้งที่เราคิดว่าก็อธิบายกันตลอด..)....เจ้าตัวเล็กพูดเสียงเข้ม......"พี่ปลา อย่าดุแม่....พ่อจ๋า....มาช่วยหน่อยพี่ปลาดุแม่.." "ตกนรกทองแดงนะพี่ปลา....ว่าแม่"
               ไปเถอะแม่.......เดี๋ยวสอบไม่ทัน.....รีบกลับมานะ.....