บ่อยครั้งระหว่างการสนทนาผมเองมักจะเสนอแนะให้ความคิดเห็น กับคู่สนทนาโดยไม่สนใจอารมณ์ ความรู้สึกของผู้อื่น เรียกได้ว่าแทบตัดสินผู้เล่าแทนทันที
พอได้มารู้จักการทำสมาธิเพื่อให้เกิดสติและหัดมองความคิดของตัวเอง พบว่า เราควรเปิดพื้นที่ ทั้งในการรับฟังผู้อื่นอย่างเปิดใจ การเปิดโอกาสให้ผู้อื่นได้แสดงความคิดและการกระทำ ความตั้งใจของเขา การถือความผิดเป็นบทเรียนเพื่อจะไม่ให้เกิดซ้ำ ใช้เป็นบทเรียนในการพัฒนามากกว่าหาคนผิดมารับผิดชอบหรือลงโทษ
สิ่งนี้นอกจากได้รู้จักผู้อื่นอย่างลึกซึ้งแล้ว ยังได้เห็นตัวตนและคุณค่าของคนเหล่านั้น ยิ่งผู้ที่อยู่ในฐานะผู้บริหารมีการเปิดใจ เห็นคุณค่าของวิธีการแบบนี้ก็สามารถที่จะใช้ประโยชน์และความสามารถของพนักงานได้เต็มที่ พนักงานก็จะมีความสุขในการทำงานอีกด้วย
แต่สิ่งที่บันทึกไว้นี้ประเด็นสำคัญคือต้อง หัดลองทำ ไม่ทำไม่รู้
"เห็นก็เข้า"