แด่คนที่ฉันเคยรัก

ทุกก้าวที่เหนื่อยล้าและเหน็บหนาว ยังคงหยั่งรากไม่สิ้นสุด

     เคยเป็นส่วนหนึ่งของสิ่งที่พิเศษสุด   ก่อนที่ทุกอย่างจะเปลี่ยนไปเวลาที่เรามีความสุข   มักผ่านไปรวดเร็ว  เป็นเพียงช่วงเวลาสั่น ๆ แต่เวลาที่รู้สึกเจ็บปวดทรมาน   มันยาวนานและไม่ได้อยู่ แค่เพียงช่วงเวลาสั้น ๆ  ทุกก้าวที่เดินต่อไป  เหมือนเหยียบบนหนามแหลมที่ตำทะลุทุกครั้งที่วางเท้า  รอบตัวเรายังคงหนาว และ เงียบสงัด  ทุกวันในหนึ่งเดือนของแต่ละปีที่ผ่านไป  ไม่สามารถบอกจุดหมายของแต่ละก้าว  รู้แต่ว่ามันยังเจ็บ  หนาว  และเหงา  มากขึ้นทุกที  บางครั้งเหนื่อยล้าจนต้องหยุดเดินและบอกตัวเองว่า ไม่ไหวแล้วนะ  ข้างหน้าไม่มีสิ่งใดให้ค้นหา  ไม่ว่าวันนี้  พรุ่งนี้ก็คงไม่ต่างอะไรจากเมื่อวาน  ไม่อยากให้มีวันต่อไปอีกเลยเมื่อไม่มีเธอ ….