ความเป็นกฎหมายสูงสุดของรัฐธรรมนูญ (คัดมา)

เมื่อเราได้ศึกษาถึงความเป็นสูงสุดของรัฐธรรมนูญและเหตุผลสนับสนุนดังกล่าวแล้วเป็นไปไม่ได้เลยว่าศักดิ์ทางกฎหมายของรัฐธรรมนูญจะอยู่ในลำดับใด นอกจากอยู่ในลำดับที่สูงสุดเหนือกฎหมายต่าง ๆ เนื่องมาจากรัฐธรรมนูญได้บัญญัติเกี่ยวกับกลักเกณฑ์สำคัญของอำนาจ ไม่เช่นนั้นกฎเกณฑ์ดังกล่าวจะไม่สามารถใช้บังคับให้เกิดผลกับประชาชนได้เลย

     ในสังคมต่างๆ ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน จำเป็นที่จะต้องสร้างกฎเกณฑ์ขึ้นเพื่อใช้บังคับกับคนในสังคม ซึ่งกฎเกณฑ์ต่างๆ เหล่านั้น ที่สำคัญและเป็นจุดเริ่มต้นของกฎเกณฑ์อื่นๆ ก็คือ รัฐธรรมนูญนั่นเอง และแม้ว่ารัฐธรรมนูญซึ่งเป็นตัวกำหนดกฎเกณฑ์ที่เกี่ยวกับการปกครองในสังคมนั้นๆ จะอยู่ภายใต้ชื่อที่แตกต่างกันไป แต่สำหรับความหมายและเนื้อหาสาระกฎหมายนั้นจะผันแปรไปตามยุคสมัยตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบัน เป็นผลให้เกิดมีกฎเกณฑ์แห่งกฎหมายที่ออกตามมาภายหลังมีมากขึ้นเรื่อยๆ

     แนวความคิดเรื่องของกฎหมายนั้นได้ปรากฏเป็นครั้งแรกในสมัยโบราณ โดยเริ่มตั้งแต่สมัยกรีก โรมัน ในสมัยนี้เป็นการเริ่มต้นแนวความคิดเรื่องรัฐธรรมนูญหรือกฎหมายเกี่ยวกับกฎเกณฑ์ทางปกครอง และมีการแบ่งแยกระหว่างกฎหมายเอกชนกับกฎหมายมหาชน แต่แนวความคิดดังกล่าวก็ไม่ได้เด่นชัดเท่าที่ควร เพราะถือว่ากฎหมายเอกชนเป็นกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับชีวิตประจำวันมากกว่าส่วนกฎหมายมหาชน ซึ่งเป็นกฎหมายที่เกี่ยวกับการประชุมของสภาโคมิเซีย (comitia) และสภาซีเนต (senate) ที่จะรู้กันในหมู่ผู้ปกครองเท่านั้น แต่ถึงอย่างไรก็มีการยอมรับว่าประเทศจำเป็นที่จะต้องมีกฎเกณฑ์ ฉะนั้นเมื่ออำนาจอยู่ในเงื้อมมือของสภาทั้งสอง กฎเกณฑ์ที่สภาทั้งสองออกจึงถือได้ว่าเป็นกฎหมายสูงสุดของประเทศ ซึ่งถือว่ากฎเกณฑ์ดังกล่าวมีความใกล้เคียงกับสิ่งที่เรียกว่ารัฐธรรมนูญมาก... อ่านต่อได้ที่ ความเป็นกฎหมายสูงสุดของรัฐธรรมนูญ เขียนโดย ปุ่น วิชชุไตรภพ เมื่อวันอาทิตย์ที่ ๑๑ ธันวาคม พ.ศ.๒๕๔๘ ตีพิมพ์ที่ เครือข่ายสยามเสวนา (จากหนังสือ รพี'48 ของคณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยอัสสัมชัญ)

[เอม]

อยากเห็นหน้าคาดตา ปุ่น วิชชุไตรภพ