บันทึกความรู้สึกในกิจกรรม OD เมื่อ 14 ตุลาคม 2548

ในช่วงเวลาอันงดงามที่สุดของกิจกรรม OD

ผมมองเห็น ขอบตารินชื้นด้วยน้ำตา ในดวงตาของบางคนที่ภายนอกดูแข็งแกร่ง ไร้อารมณ์

หรือว่า ในคนที่แกร่งกร้าวด้านชา หัวใจของเขากลับอ่อนไหวเกินกว่าจะให้ใครเห็น

ผมมองเห็น ผู้คนโอบกอด ลูบหลัง ไหล่ ซับน้ำตาให้แก่กัน

หรือว่า พวกเขาเหล่านั้นโหยหาอะไรบางอย่าง และกำลังเติมเต็มหัวใจให้กันและกัน

ผมได้ยิน  คำขอโทษทั้งน้ำตาจากบางคนที่เคยล่วงเกิน ทำร้ายจิตใจของคนรอบข้าง

หรือว่า โดยเนื้อแท้แล้วเราต้องการความรัก ต้องการการยอบรับจากผู้อื่น แม้ในขณะที่ปากก็พร่ำก่นด่าว่าทอเพื่อน ๆ ของเรา 

ผมได้ยิน คำสัญญาจากหัวใจในอันที่จะพัฒนาตัวเองให้สูงขึ้น จากคนที่ดูเฉื่อยเฉย เลื่อนลอย

หรือว่า ที่ผ่านมาพวกเขามองไม่เห็นคุณค่าในตัวเอง ไม่รู้ว่าเขาทำอะไร ๆ ได้มากกว่าที่เขาคิด

ผมรู้สึกถึง ความปรารถนาดี ความเอื้ออาทรจากผู้อาวุโส ที่มีให้แก่น้อง ๆ ที่ก้าวเข้ามาใหม่

หรือว่า  เวลาของเราเร่งรีบจนมองข้ามคุณงามความดีและประสบการณ์ล้ำค่า ที่ซ่อนอยู่ในรอยตีนกา ผมหงอกขาว ผิวอันกร้านแดดของพวกเขา

ผมรู้สึกถึง ความอบอุ่น และกำลังใจ ที่ส่งผ่านให้แก่กันผ่านสัมผัสมือ และสัมผัสใจ

หรือว่า เราไม่เคยคิดจะมอบมันให้ใคร จนกระทั่งมีใครสักคนมอบให้เราในยามที่หัวใจเราเหนื่อยล้า

ในห้วงเวลาดังกล่าว เมล็ดพันธุ์แห่งมิตรภาพได้ถูกหว่านลงไปยัง  “วิภาวดี” อันเป็นบ้านแห่งที่ 2 ของพวกเรา
ผมเชื่อเหลือเกินว่า อีกไม่นาน เมล็ดพันธุ์เหล่านี้ จะแตกราก หยั่งแทงลึกลงดิน และกำเนิดต้นกล้าที่พร้อมจะเติบใหญ่ ให้ร่มเงาแก่พวกเราทุกคน