ตัวเองเคยได้ยินคำว่า "คนชายขอบ" เป็นครั้งแรกเมื่อสมัยเรียนปริญญาตรี ซึ่งตอนนั้นก็ไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก เนื่องจาก (เข้าใจ) เห็นว่าเป็นสิ่งที่อยู่ไกล ในความคิดของตัวเอง ณ ขณะนั้น "คนชายขอบ" คือ กลุ่มชาติพันธุ์ต่างๆ เท่านั้น
แต่เมื่อเรียนในระดับที่สูงขึ้น และต้องศึกษาให้เข้าใจมากขึ้น เนื่องจากต้องนำไปสอนนักศึกษา ความหมาย (ความเข้าใจ) เกี่ยวกับ "คนชายขอบ" จึงเปลี่ยนไป ในสภาพข้อเท็จจริงของสังคม เราพบเห็นคนชายขอบอยู่ทั่วไป
คนยากจน ก็จัดอยู่ในประเภทหนึ่งของคนชายขอบด้วย ทุกครั้งที่ตัวเองได้ดู "วงเวียนชีวิต" หรือ "สกู๊ปชีวิต" ที่นำเสนอชีวิตของคนยากคน โดยเฉพาะคนชราแล้วรู้สึกเศร้าใจ นอกจากนี้แล้วยังทำให้เกิดคำถามตามมาอีกมากมาย
คนชราที่ยากจนจำนวนมากถูกทอดทิ้งให้อยู่อย่างเดียวดาย หลายคนต้องรับภาระเลี้ยงดูบุตรหลานเล็กๆที่ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ ทั้งๆที่อายุขนาดนี้น่าจะได้พักผ่อน มีลูกหลานดูแล
หลายครั้งที่ตัวเองฟังการวิเคราะห์ถึงสาเหตุของความลำบากของคนชราว่าเป็นเรื่องของเวรกรรม ฟังแรกๆก็พอที่จะรับได้ อาจเป็นเพราะประเทศของเราเป็นเมืองพุทธ แต่ไปๆมาๆ ตัวเองกลับเห็นว่าไม่ใช่เรื่องเวรกรรม แต่เป็นเรื่องของความอ่อนแอของสถาบันต่างๆของสังคมเรามากกว่าที่ไม่สามารถอบรม ขัดเกลา ให้ลูกหลานมีจิตสำนึกได้
ถึงเวลาแล้วหรือยังที่เราในฐานะที่เป็นสมาชิกคนหนึ่งของสังคมจะลุกขึ้นมาช่วยเหลือกันในเรื่องนี้ "จิตสำนึก" ต้องได้รับการปลูกฝัง ไม่ใช่ว่าจะเกิดขึ้นมาเองได้เสมอไป เราควรคิดถึงคนชราทุกวัน มิใช่คิดถึงเฉพาะ "วันผู้สูงอายุ" เพียงปีละ 1 วันเท่านั้น
หายไปนานเลยนะครับ
คงจะมีเรื่องเล่ามาเยอะนะครับ
ขออนุญาตแสดงความคิดเห็นนะคะ
ธรรมะสวัสดีครับ
สวัสดีครับ
หมอพัท ปาย....
สวัสดีค่ะ
เรื่องผู้สูงอายุนี่ เขากำลังทำเป็นวาระแห่งชาติด้วยค่ะ อีกไม่นานคงจะได้เห็นอะไรบ้างค่ะ