จากเชิงตะกอน.....สู่เมรุ
แหม....หัวข้อช่างไม่น่าอภิรมย์เอาเสียเลย แต่นั่นคือสิ่งที่ผู้เขียนได้เห็น ได้ระลึกถึงอีกครั้ง เมื่อครั้งหลังสุดที่ไปทำบุญว่างที่ป่าช้า ซึ่งเป็นงานบุญของหมู่บ้านเรา
เมื่อนึกถึงเชิงตะกอน.....ผู้เขียนกลับนึกถึงภาพอดีตเก่าของสภาพหมู่บ้านชนบทเมื่อครั้งผู้เขียนยังเป็นเด็กๆ และเคยไปร่วมงานเผาศพคุณย่า คุณตา คุณยาย
เชิงตะกอนที่ป่าช้า....แทนภาพแห่งหมู่บ้านชนบทที่มีความสงบสุข ความร่มเย็น ไร้ซึ่งมลพิษ สิ่งยั่วยุ ภัยอันตรายทั้งปวง ผู้คนในหมู่บ้านอยู่ด้วยกันอย่างสมานฉันท์ เป็นญาติ เป็นมิตร ไม่มีคนแปลกหน้าที่ทำตัวแปลกๆ เด็กๆ เล่นกันอย่างสนุกสนานท่ามกลางความรัก ความอบอุ่น ของพ่อแม่ ผู้ใหญ่ๆในหมู่บ้านที่ช่วยกันเลี้ยงดู ดูแล แม้จะมิใช่ลูกหลานตัวเองก็ตาม แค่เพียงให้เด็กๆ ได้เติบโตขึ้นมาเพื่อเป็นพลเมืองดีของโลก
......นั่นคือภาพในอดีต ......และแล้ว.......เมื่อมีความเจริญเข้ามา สี่แยกใหญ่ที่ตัดผ่านกลางหมู่บ้าน......เปลี่ยนแปลงภาพเก่าแห่งวันวานไปสิ้น
เมรุที่วัด.......เข้ามาแทนที่ภาพแห่งอดีต เปลี่ยนเป็นหมู่บ้านปัจจุบัน ที่มีถนนหลายซอยเพิ่มมากขึ้น เมื่อมีถนน.......ก็มีมอเตอร์ไซค์มากขึ้นตามมา เกือบจะทวีคูณเสียด้วยซ้ำ ทำหล่นบ้าง ไม่ทำหล่นบ้างแต่มีเสียงแปร๋นๆ แสบแก้วหูเสียนี่กระไร สิ่งที่เข้ามาพร้อมกันอีกอย่างหนึ่ง....ซึ่งเมื่อก่อนแทบจะหาน้อยมาก นั่นคือ ยาเสพติด แทบช็อค! เมื่อเห็นเด็กตัวกะเปี๊ยก น่าจะอยู่ราวๆ ป.3 -ป.4 ขับมอเตอร์ไซค์ผ่านในขณะที่ในมือคีบบุหรีตัวยาวสีขาวโพลนแต่ไกล โอ๊ย! อกอีแป้นจะแตก.... "แล้วนี่พ่อแม่ไอ้ตัวเล็กนี่....เค้าจะรู้จะเห็นบ้างมั๊ยน้า"
ความจริงแล้วความเจริญมันก็น่าอภิรมย์อยู่หรอก เพราะมันเอื้ออำนวยความสะดวกสบายมาให้เราอย่างมากมายก่ายกอง ถ้าในทางตรงกันข้ามมันจะไม่นำพาซึ่งความวิปโยคแห่งสรรพสิ่งที่เป็นสิ่งยั่วยุ อบายมุขต่างๆ หรือแม้กระทั่งยาเสพติดตัวร้าย ...ที่เข้ามาทำลาย ทำร้าย...คนในหมู่บ้าน
แต่ก็อย่างที่ทราบกัน.....ความเจริญทางวัตถุ....มักจะสวนทางกันเสมอกับความเจริญทางจิตใจ
จะมีปาฏิหารย์ไหมหนอ.....ที่จะให้ความเจริญทางวัตถุเข้ามาในขณะที่ความเจริญทางจิตใจของคนก็ยังสูงอยู่.....เฉกเช่นวันวาร
ความเห็น (4)
สวัสดีค่ะคุณ Lioness_ann
- น้อยคนนักที่จะมองในจุดนี้ นอกจากคนที่เห็นจนชินชา เหมือนกับเรา ที่มองว่าการสอนนักเรียนนั้นสนุก เพราะเป็นงานของเรา.....แต่.....หลายๆคนมองว่า...เราไม่ได้ทำอะไร..เช่นกัน
ขอบคุณค่ะ
- ไม่ทราบว่าพี่อแนก็เขียนเรื่องแบบนี้ได้ด้วย
- เก่งจังเลยครับผม
- ขอบคุณค่ะครูอ้อย ถ้าครูอ้อยเห็นเหมือนอย่างที่ดิฉันเห็นล่ะก้อ....คงทนต่อไปไม่ไหวเหมือนกันแน่เลยค่ะ
- จะว่าเหมือนเราไม่ทำอะไรเลยกับลูกศิษย์ก็ใช่ที่นะคะ เพราะผลของการบ่มเพาะต้นกล้าเล็กๆ ของเรา เจ้าต้นกล้าเหล่านั้นเค้าจะเห็นเองเมื่อเค้าโตเป็นผู้ใหญ่พอที่จะคิดเองได้ ตัดสินสิ่งที่ควร,ไม่ควรกระทำได้
- อย่างเช่นที่ตอนนี้....เจ้าต้นกล้าที่กลายเป็นไม้ใหญ่เหล่านั้นเค้าแวะกลับมาทักทาย เยี่ยมเยียนผู้ปลูก ผู้บ่มเพาะเค้า ......เราก็เลย....ชื่นใจในงานที่ใครๆ มองเหมือนเราไม่ได้ทำอะไรไม่ใช่หรือคะ เป็นกำลังใจให้ครูอ้อยเช่นกันค่ะ
- น้องแอ๊ดครับ....พี่เห็นตำตาเลยครับ มันคือเรื่องจริงและความเปลี่ยนแปลงที่เกี่ยวเข้ามาในชีวิตจริงๆ เลยครับน้อง....ประสบการณ์จริง....ในชีวิตน่ะค่ะ
- เลยมันต้องพรั่งพรูออกมาให้คิดต่อน่ะค่ะ
- ขอบคุณค้า....