นอนกอดนางฟ้า
นอนกอดนางฟ้า
เมื่อวานผู้เขียนเพิ่งอ่านหนังสือเล่มหนาประมาณห้าร้อยหน้าเล่มหนึ่งจบ จบด้วยความประทับใจ ด้วยรอยยิ้ม และระหว่างอ่านก็ได้สัมผัสอารมณ์หลากหลาย อย่างที่หาจากหนังสือเล่มอื่นได้อยาก หนังสือเล่มอื่นอาจได้สัมผัสอารมณ์จากการจินตนาการของผู้เขียนหนังสือเล่มนั้นๆ แต่หน้งสือเล่มนี้ท่านจะได้สัมผัสจากความรู้สึกจริงๆ จากเรื่องจริงๆ ของคนจริงๆ
เมื่ออ่านหนังสือเล่มนี้จบ ผู้เขียนก็พยายามเขียนบันทึก โดยนำตัวอย่างบทที่ผู้เขียนประทับใจที่สุด มาให้ทุกท่านอ่านกัน แต่ก็ได้แต่ลอกบทนั้นแล้วบันทึกเก็บไว้ในไฟล์นอนนิ่งอยู่เช่นนั้น ไม่อาจเขียนบันทึกได้ ที่เขียนไม่ได้ก็ด้วยที่ตัวเองไม่สามารถเขียนบรรยายอารมณ์ต่างๆ เล่าให้ทุกท่านอ่านได้ จึงได้แต่เก็บความอึดอัดนั้นไว้คนเดียว
มาวันนี้ได้โอกาสแล้วครับ เพราะมีกัลยาณมิตรท่านหนึ่งเขียนบทนำแทนผู้เขียนแล้ว ทั้งๆ ที่ท่านก็ไม่รู้ตัวว่าได้ช่วยเหลือผู้เขียนไว้
เขียนมายึดยาวท่านอาจสงสัยว่า หนังสือเล่มนั้นชื่ออะไร ใครกันหนาที่แต่งหนังสือเล่มนั้น แล้วใครกันเล่าคือกัลยาณมิตรท่านนั้น
เพื่อคลายความสงสัย ขอเฉลยเลยว่าหนังสือเล่มนั้นชื่อ เดินสู่อิสรภาพ แต่งโดย อ.ประมวล เพ็งจันทร์ อดีตอาจารย์มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ผู้ที่ยอมลาออกจากราชการก่อนกำหนด ผู้ยอมสละยศฐาบรรณาศักดิ์ อันเป็นที่หวงแหนสำหรับผู้อื่น เพื่อทำในสิ่งที่ใจตนเองเรียกร้อง และเป็นสิ่งที่มนุษย์โดยทั่วไปไม่กล้าทำ
ผู้เขียนได้คัดลอกบทหนึ่งในหนังสือเล่มนี้มาให้ได้อ่านกัน จริงๆ แล้วบทนี้เขามีชื่อบทของเขา แต่ผู้เขียนขออุบไว้ก่อนด้วยเหตุผลบางประการ แล้วตั้งชื่อเสียใหม่ว่า นอนกอดนางฟ้า พอท่านอ่านจบแล้วค่อยเฉลยว่าบทนี้มีชื่อว่าอะไร
อ้อ เกือบลืม ถ้าอยากทราบว่ากัลยาณมิตรท่านนั้นคือใคร เชิญกดที่นี่เลยครับ
เชิญทัศนาครับ
เช้าของวันที่สามในการพักที่วัดดงเย็น หลังจากทานอาหารเช้าแล้ว ก็ได้กราบลาท่านเจ้าอาวาส แล้วก็ออกเดินทางจากวันดงเย็นย้อนกลับเข้ามาในตลาดอู่ทอง แล้วเดินตามถนนมาลัยแมน (ถนนหมายเลข ๓๒๑) ไปสู่นครปฐม
จาก อ.อู่ทอง เดินเข้าสู่เขต อ.สองพี่น้อง จ.สุพรรณบุรี ถนนมาลัยแมนเป็นถนนสี่ช่องจราจร มียวดยานพาหนะสัญจรไปมามาก เป็นชุมชนที่อยู่อาศัยตลอดสองข้างทาง ผมพยายามสำรวมจิตให้เป็นสมาธิแต่ก็ทำได้ยาก เพราะมีเหตุการณ์ภายนอกมาคอยดึงจิตไปสู่ภายนอกอยู่ตลอดเวลา
การไม่มีสมาธิในการก้าวเดินทำให้รู้สึกเหนื่อยเร็ว แต่ถนนเส้นนี้มีสิ่งที่ดี คือ มีศาลาริมถนนให้ได้หยุดนั่งพักเป็นระยะอยู่ตลอดเส้นทาง
จากเวลาเช้า ไปเป็นเวลาบ่าย ผมเดินไปท่ามกลางบ้านเรือนสองข้างถนนใหญ่และฝูงชนที่ผ่านไปมา แต่ไม่มีการพูดคุยสนทนากับใคร ซึ่งแตกต่างจากเวลาที่เดินในเขตชนบทหรือนอกเขตเมือง ที่นานๆ จึงจะมีชุมชนและผู้คนให้ผ่านพบ แต่เมื่อมีคนแปลกหน้าผ่านเข้าไป ชาวชนบทเขาจะไม่ยอมให้คนแปลกหน้านำความแปลกใจสงสัยมาทิ้งให้เขาแล้วจากไป แต่เขาจะช่วยทำคนแปลกหน้าให้เป็นคนรู้จักด้วยการซักถามพูดคุย และสนทนากับคนแปลกหน้า แต่สำหรับคนเมืองแล้ว ความเป็นคนแปลกหน้า ไม่ใช่สิ่งแปลกปลอมในวิถีชีวิต ชาวเมืองผ่านพบคนแปลกหน้าจนชาชิน อย่าว่าแต่ผมที่เดินผ่านไปเลย บางที แม้แต่ผู้ที่มีบ้านอาศัยอยู่ชิดติดกันก็ยังเป็นคนแปลกหน้าของกันและกัน เพราะฉะนั้น เมื่อผมเดินไป การปรากฎกายของคนแปลกหน้าเช่นผม จึงไม่ได้รบกวนจิตใจของชาวเมือง และไม่มีความจำเป็นใดที่ชาวเมืองต้องมาสนใจคนแปลกหน้า
ผมเดินไปจนเวลาเย็นใกล้มืด จึงกำหนดว่าจะหยุดพักที่วัดใดวัดหนึ่งที่ตั้งอยู่ด้านซ้ายมือ ทั้งนี้เพราะขณะนั้นผมเดินอยู่ฝั่งซ้ายของถนน หลังจากกำหนดเช่นนั้นแล้ว เดินต่อมาก็พบวัดที่ตั้งอยู่ฝั่งซ้ายของถนน ชื่อ วัดศรีเฉลิมเขต อ.สองพี่น้อง จ.สุพรรณบุรี
เดินเข้าไปในวัด เห็นพระภิกษุรูปหนึ่งยืนอยู่บริเวณวัด จึงเดินตรงไปหาท่าน แล้วนั่งคุกเข่าตรงหน้า พร้อมกับพนมมือไหว้กล่าวขออนุญาตพักที่วัด
“หลวงพ่อครับ! ผมเดินมาและเวลาใกล้มืดแล้ว ใคร่ขอเมตตาจากหลวงพ่อขอนอนพักที่วัดนี้สักคืนหนึ่ง จะได้ไหมครับ”
“ได้! ได้!” ท่านกล่าวตอบ ขณะที่พยักหน้าอนุญาต แล้วหันหลังเดินไปที่ร่มไม้ที่มีม้าหินตัวหนึ่งตั้งอยู่ ผมเดินตามหลังท่านไป เพราะยังไม่รู้ว่าท่านจะอนุญาตให้พัก ณ ที่ใด
หลวงพ่อเดินไปนั่งลงที่ม้าหิน ผมจึงนั่งลงที่พื้นดินใกล้ๆ ม้านั่ง ท่านได้บอกเล่าพูดคุยเรื่องต่างๆ ที่เกี่ยวกับกิจการพระศาสนา โดยที่ไม่สนใจว่าผู้ฟังคือตัวผมจะรู้เรื่องและอยากรู้เรื่องนั้นหรือไม่
ผมปฏิบัติตนเป็นผู้ฟังที่ดีอยู่จนความมืดของเวลาค่ำคืนกำลังมาเยือน และเห็นทีท่าว่า หลวงพ่อคงจะบอกเล่าเรื่องราวต่างๆ ไปได้เรื่อยๆ ถ้าหากยังมีผู้ฟังอยู่ เพราะฉะนั้นเพื่อไม่ให้ท่านต้องเหน็ดเหนื่อยในการบอกเล่า ผมจึงควรขอตัวไปพักด้วยการถามท่านว่า
“หลวงพ่อจะเมตตาให้ผมพักได้ที่ไหนครับ?”
“ไปที่ศาลาโน้น” ท่านพร้อมกับชี้มือไปที่ศาลาหลังหนึ่ง ผมยกมือไหว้เพื่อขอบพระคุณและขออนุญาตไปที่ศาลา
ศาลาที่หลวงพ่อชี้อนุญาตให้ผมพักได้เป็นศาลาหลังใหญ่มีประตูเหล็กเลื่อนปิดเปิด ผมดึงประตูเหล็กเปิดมีเสียงดังขึ้น เมื่อพยายามดึงประตูเลื่อนให้เปิด และทันใดนั้นก็มีเสียงดังขรมจากเจ้าของสถานที่
เมื่อประตูเลื่อนเปิดพอจะแทรกตัวเข้าไปได้ ผมก็ก้าวเข้าไปด้านในศาลา ฝูงหมาที่เป็นเจ้าของถิ่นวิ่งกรูกันเข้ามาส่งเสียงเห่าสกัดผมเหมือนไม่อนุญาตให้ผมเข้าไปด้านใน ผมต้องนั่งลงที่พื้นยกระดับใกล้ๆ กับประตู ความตั้งใจที่จะเข้าไปด้านในศาลา เพื่อไปให้ห่างประตูหมดไปเมื่อเห็นเจ้าของสถานที่ไม่อนุญาต
แม้ว่าจะหยุดนั่งลงแล้ว แต่ฝูงหมาเจ้าของถิ่นก็ยังส่งเสียงเห่า
“อย่ารังเกียจผมเลย ผมเดินมาเหนื่อยมากและก็มืดแล้ว ผมขอที่เพื่อนอนพักเพียงนิดเดียว ขอสัญญาว่าจะไม่รบกวน ไม่ทำให้เดือดร้อน เรามาเป็นเพื่อนกันเถอะ” ผมกล่าวพึมพำกับฝูงหมาเจ้าของถิ่น ไม่รู้ว่าเป็นเพราะมันเห่าจนพอแล้ว หรือมันรับสารที่ผมส่งไปได้ เพราะหลังจากนั้นฝูงหมาเหล่านั้นก็หยุดเห่า แล้วแต่ละตัวก็กลับไปนอนในที่ของตัว
แม้อยากจะเข้าไปกราบพระพุทธรูปที่หน้าองค์พระ แต่เมื่อรู้สึกว่าการที่เข้าไปหน้าองค์พระจะเป็นการผิดสัญญาและรบกวนเจ้าถิ่น ผมจึงกราบพระแต่ที่ไกลจากจุดที่นั่งอยู่ เสร็จแล้วก็ใช้ผ้าเช็ดเท้าที่มีอยู่ใกล้ๆ นั้นปัดกวาดฝุ่น ในพื้นที่ซึ่งจะใช้เป็นที่หลับนอน ตรงใกล้ๆ กับประตูเข้าศาลา
คืนนั้นเมื่อผมไปหาน้ำมาดื่มดับหิวกระหายแล้วก็นอนหลับภายในศาลาใกล้ๆ ประตูด้วยความเหน็ดเหนื่อย
ผมนอนหลับไปเป็นเวลานานเท่าไหร่ไม่สามารถกำหนดรู้ได้
รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในสภาวะที่มีความทรงจำอันลางเลือน
แรกรู้สึกตัวยังไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน และทำไมจึงได้มานอนอยู่ที่นี่
มีแสงไฟสลัวๆ สาดส่องมาจากข้างนอก
จมูกได้กลิ่นเหม็นสาบๆ คาวๆ
ร่างกายรู้สึกเหมือนมีอะไรมาสะกิดอยู่ที่สีข้างทั้งด้านซ้ายและขวา
เอื้อมมือไปสัมผัสดูว่ามีอะไรอยู่ใกล้ตัว
มือสัมผัสกับอะไรที่สากๆ
ขณะนั้นความรู้สึกจำได้เริ่มกลับคืนมา ระลึกได้ว่า เมื่อตอนเย็นเดินมาและได้มาขอนอนพักที่ศาลาในวัด
มือที่สัมผัสอะไรสากๆ ก็รู้ว่าเป็นหมาขี้เรื้อน ที่มีขนร่วงหลุดเหลือแต่ผิวหนังสากๆ
กลิ่นเหม็นสาบๆ คาวๆ ก็คือกลิ่นของหมาขี้เรื้อน
ที่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมากลางดึกนี้ ก็เป็นเพราะหมาขี้เรื้อนที่มานอนอิงแอบแนบชิดอยู่ทั้งด้านซ้ายและขวา ใช้ขาของมันเกาขี้เรื้อนแล้วมากระแทกกับร่างกายของผม
พลันที่รู้ได้เช่นนี้ ทำให้รู้สึกยินดีเป็นล้นพ้น
ยินดีที่หมาขี้เรื่อนเหล่านี้ไม่รังเกียจผม
ยินดีที่หมาขี้เรื้อนเหล่านี้ยอมรับผมเป็นเพื่อนด้วยการมานอนใกล้ชิด
ยินดีที่ตัวเองยังมีชีวิต มีไออุ่นให้เพื่อนหมาขี้เรื้อนได้อิงอาศัยไออุ่น
วูบแห่งความรู้สึกเช่นนั้นทำให้เกิดปีติแผ่ซ่านไปทั่วตัว
ผมใช้มือทั้งซ้าย-ขวาไปลูบตัวหมาขี้เรื้อนที่นอนแนบกายซ้าย-ขวาของผม
เพื่อนผู้ร่วมทุกข์ในการเกิด-แก่-เจ็บ-ตายของผม แสดงปฏิกิริยาตอบให้ผมรู้ว่า เขารู้สึกพึงพอใจที่ผมใช้มือลูบตัวเขา
ช่วงขณะนั้นผมรู้สึกเหมือนประหนึ่งว่า ตัวเองได้จุติจากภพภูมิหนึ่งไปอุบัติขึ้นในอีกภพภูมิหนึ่ง เป็นภพภูมิที่อยู่บนสรวงสวรรค์ที่เคยใฝ่ฝันถึงมานาน
การได้สัมผัสกับผิวหนังของหมาขี้เรื้อน
การได้สัมผัสกับกลิ่นเหม็นสาบๆ คาวๆ ของหมาขี้เรื้อน
เป็นการสัมผัสรู้ด้วยจิตใจที่ผ่องใสเบิกบาน
เป็นการสัมผัสรู้ที่ก่อเกิดให้เกิดความงดงาม
เป็นการสัมผัสโลกที่แสนสวยงาม
ช่วงขณะแห่งความรู้สึกระลึกได้เช่นนั้น ทำให้ผมตระหนักได้ถึงความหมายและคุณค่าของการมีชีวิตอยู่
เพียงแค่มีชีวิตอยู่ก็ก่อให้เกิดไออุ่นที่เกื้อกูลต่อเหล่าหมาขี้เรื้อน ให้เขาได้อิงแอบแนบอาศัยไออุ่นจากเนื้อตัวผม ถ้าหากหัวค่ำคืนนี้ผมหมดลมหายใจไป เนื้อตัวผมคงเย็นชืด ไม่มีคุณค่าประโยชน์ใดๆ ต่อหมาขี้เรื้อนเหล่านี้ แต่นี่เพราะผมยังไม่ตาย ยังหายใจ ยังมีไออุ่นแห่งชีวิตจึงมีคุณค่าต่อการมีชีวิตอยู่ร่วมกัน ได้อิงอาศัยกัน ได้เป็นเพื่อนกัน
ขณะที่ลูบคลำผิวหนังที่เป็นขี้เรื้อนของเพื่อนผู้ร่วมทุกข์ในการเกิด-แก่-เจ็บ-ตายนั้น คำภาวนาเพื่อแผ่เมตตาก็ปรากฏขึ้นในใจ
“สัพเพ สัตตา สุขิตา โหนตุ” ขอให้สัตว์ทั้งหลายทั้งปวงผู้เป็นเพื่อนร่วมทุกข์ในการเกิด-แก่-เจ็บ-ตาย จงเป็นสุข เป็นสุขเถิด
บทแผ่เมตตาภาวนานี้ ผมได้ท่องจำจนขึ้นใจมาเป็นเวลานานแล้ว แต่ที่ผ่านมานั้นบทเมตตาภาวนานี้ เป็นเพียงความทรงจำที่เปล่งออกมาเป็นวจีกรรม และปรากฏอยู่ภายในจิตด้วยการครุ่นคิดหาความหมาย แต่ ณ ขณะนี้ ความหมายแห่งเมตตาภาวนาปรากฏชัดเจนแจ่มแจ้งภายในจิตใจ
ผมใช้มือลูบคลำเนื้อตัวของเพื่อนผู้ร่วมทุกข์ในการเกิด-แก่-เจ็บ-ตาย ด้วยความหมายแห่งความรู้สึกที่ปรารถนาให้เขาเป็นสุข เป็นสุขเถิด และช่วงขณะแห่งความรู้สึกปรารถนาเช่นนั้น ผมนอนหลับไปอย่างมีความสุข เป็นการนอนหลับที่มีความสุขมากที่สุด เท่าที่ผมมีความทรงจำได้หมายรู้ถึงอดีตที่ผ่านมา
เป็นความสุขที่เหมือนนอนหลับอยู่บนสรวงสวรรค์ชั้นสูงสุด.
ทราบหรือยังครับว่านางฟ้าตนนั้นเป็นใคร และขอเฉลยว่าชื่อบทนี้คือ “หมาขี้เรื้อน” ครับ
ช่วงสงกรานต์นี้ใครอยากเมานอนกอดนางฟ้าก็เชิญนะครับ
สวัสดีปีใหม่ครับ
ความเห็น (38)
ผมคนหนึ่งที่ไม่กอดหมาตัวนั้น เพราะที่บ้านมีแล้ว 2 ตัว
ปวดหัวทุกวันทั้งขี้ทั้งฉี่
เคยอยากจะเดินทางเหมือน อ.ประมวลเหมือนกันนะครับ ดูอิสระดี อยากเขียนบันทึกสะท้อนความจริงในแบบ อ.ประมวลบ้าง รวมไปถึงการได้สัมผัสหลายสิ่งหลายอย่างในแบบธรรมชาติๆ
หมาขี้เรื้อนนั้น อย่าว่าแต่ไปสัมผัสเลย แค่เหลียวมองเท่านั้น หลายคนไม่อยากที่จะชายตาแลมองด้วยซ้ำ แต่นายบอนมองด้วยความสงสาร แม้จะยังไม่เคยลูบคลำ หรือกอดก็ตามที
นายบอนคงไม่ได้นอนกอดนางฟ้าอย่างที่ว่าแน่นอนครับ เพราะหมาที่บ้านไม่เป็นขี้เรื้อนสักตัว (ดูแลให้ความรักอย่างดีนะครับ)
สวัสดีค่ะคุณธรรมาวุธ
ดิฉันได้เขียนข้อคิดเห็นตั้งแต่ครั้งแรกที่มาอ่านบันทึกนี้เมื่อคืน เพราะเพิ่งอ่านบันทึกที่ อ.ประพนธ์ เขียนเมื่อตอนเย็น แล้วเลยไป download file มาอ่าน
ปรากฎว่า พอบันทึกข้อคิดเห็นแล้ว มันไม่ติดค่ะ เขียนใหม่อีกรอบ ข้อความไกล้เคียงเดิม (เพราะจำที่เขียนเดิมไม่ได้ทั้งหมด) แล้วบันทึกอีก ก็ไม่ติดค่ะ เลยคิดว่าไปนอนก่อนดีกว่า ; ) สงสัย laptop ทำพิษ
เช้านี้เลยมาบันทึกข้อคิดเห็นดังนี้ค่ะ (หวังว่าคงบันทึกติด เพี้ยง...)
เรื่องของอาจารย์ประมวลนี้ ดิฉันว่าให้คติธรรมแก่ดิฉันหลายประการ ประการหนึ่งก็คือหากต้องการค้นพบความจริงที่สวยงามและแท้จริงของชีวิต ให้ค้นหาตอนที่เราเป็นมนุษย์ที่ไม่มีทุกสิ่งที่สังคมเห็นว่าจำเป็น ไม่มีอะไรเลย มีแต่ตัวเราจริงๆ ก้บเป้าหมายในการค้นหา แล้วจะเห็นความงดงามของชีวิตเหมือนที่อาจารย์ประมวลได้เห็นจากการนอนกอดนางฟ้า 2 ตัวนี้ ; )
ขอบคุณที่นำมาเสนอให้พวกเราได้อ่านกันค่ะ
สวัสดีปีใหม่ไทยค่ะ
 |
สวัสดีครับอาจารย์
- ขอขอบพระคุณเป็นอย่างสูงครับ ที่อุตส่าห์พยายามแสดงความคิดเห็นตั้งสามครั้ง
- ผมเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งกับที่อาจารย์บอกว่าหากเราต้องการพบความจริง และความงามของชีวิตอยู่ ก็ต้องทำตัวให้ไม่มีอะไรที่สังคมเห็นว่าจำเป็น
- เราต้องปลดต้องเปลื้องสิ่งที่พันธนาการภายนอกออกให้หมด(บางทีภายในก็ด้วย)
- คนเราเดี๋ยวนี้(โดยเฉพาะสังคมเมือง)เห็นค่ากันก็แค่วัตถุภายนอก ต้องมีงานดี(ไม่ต้องสุจริตก็ได้ ยิ่งคลุมเคลือไว้แหละดี) เงินดี รถหรู บ้านโต แต่ถ้าปราศจากสิ่งเหล่านี้ เราก็ไม่ต่างอะไรกับหมาข้างถนนครับ
- หากต้องการเห็นความจริง ความงามของชีวิตแท้ๆ ก็ต้องทำตามที่ อ.ประมวล ท่านได้ทำไว้แล้วนี่แหละครับ
- ผมก็เคยคิดเล่นๆ ว่าจะทำอะไรทำนองนี้เหมือนกันครับ ตอนนี้ได้แต่อิจฉา
- แต่ถ้าจะทำอีกสามสิบปีข้างหน้า ผมกลัวว่าอาจไม่ได้ผลลัพธ์อย่างที่ อ.ประมวล ได้รับครับ
ธรรมะสวัสดีครับ
คุณธรรมาวุธคะ ดิฉันคิดว่าโอกาสที่เราจะได้ทำแบบ อ.ประมวล นั้นเป็นเรื่องของบุญบารมีของแต่ละคนค่ะ ดิฉันคงทำขนาดท่านทำไม่ได้ค่ะ อาจตายก่อนปฏิบัติเสร็จ ; )
เราอาจมีหรือไม่มี หรืออาจได้ปฏิบัติในแนวทางอื่น แต่ค้นพบสิ่งเดียวกันก็ได้ค่ะ สำหรับดิฉัน ธรรมมีอยู่ในทุกที่ เพียงแต่รอให้เราเห็นและเข้าใจเท่านั้นค่ะ : )
|
- ที่อาจารย์กล่าวนั้นถูกต้องอย่างที่สุดแล้วครับ
- คนเราแต่ละคนก็ต่างมีกรรมเป็นของตนเอง ซึ่งไม่มีทางเหมือนกันแม้แต่คนเดียว
- ฉะนั้นการก้าวเดินไปสู่จุดสูงสุดก็ต้องเริ่มที่จุดต่างๆ กัน หากเดินถูกทางแล้วสุดท้ายก็ไปจบที่จุดเดียวกัน
- แต่ผมก็เคยบอกกับตัวเองว่า หากได้บวชแบบเอาจริงก็อยากเป็นพระธุดงค์ หรือถ้าไม่ได้บวชก็อยากทำแบบ อ.ประมวล นี่แหละครับ
- หรือว่าเราเป็นผู้ชายก็ไม่ทราบ อยากทำอะไรที่มันโลดโผนครับ
- สงกรานต์นี้ขออนุญาตรดน้ำขอพรอาจารย์ และท่านอื่นๆ ที่มาเยี่ยมครับ
ธรรมะสวัสดีครับ
ชอบมาก ถึงมากที่สุดครับ
หมาขี้เรื้อน หรือ นางฟ้า อยู่ที่จิตไปกำหนดคุณค่าให้มันแตกต่างกัน
กิเลสหนา ปัญญาหยาบก็เชื่อกันไปอย่างหนึ่ง .. ครั้นเห็นแจ้งในสัจธรรมที่ค้ำจุนโลกนี้อยู่ ก็จะเห็นเป็นอีกอย่างหนึ่ง
จะปล่อยวาง หรือแบกหามสิ่งรุงรังในชีวิตกันต่อไป แค่ไหน หรือไม่ อยู่ที่ใจของแต่ละคน ว่าฝึกฝนอบรมมาอย่างไร
พวกเราคงต้องเดินหน้าต่อไป จนกว่าจะมองเห็น หมาขี้เรื้อน และนางฟ้า เป็นสิ่งเดียวกัน ได้จริงๆครับ
 |
สวัสดีครับพี่บ่าว
- เห็นด้วยอย่างยิ่งกับที่อาจารย์กล่าวมาครับ
- ทุกสิ่งทุกอย่างก็ขึ้นกับจิตเรานี่เอง จะสุข จะทุกข์ ก็อยู่ที่ใจ
- ทุกสิ่งทุกอย่างมันก็คือสิ่งเดียวกัน
- อยู่ที่เราจะเห็นหรือไม่
- นั่นแหละครับคือหน้าที่ของเราที่จะทำให้หมาขี้เรื้อนกับนางฟ้า คือสิ่งเดียวกัน
- ถึงเมื่อนั้นทุกอย่างก็จบ
- แต่แค่อาจารย์บอกว่าชอบมาก ผมก็สุขเหมือนกับอยู่บนสวรรค์แล้วครับ
ธรรมะสวัสดีครับ
ปล. อาจารย์ครับ พอดีแถวนี้อยู่ใกล้วัด มีนางฟ้าหลายตัวเลย อาจารย์สนใจเอาไปนอนกอดแก้เห่า เอ๊ย แก้เหงา บ้างไหมครับ?
- แวะมาสวัสดีปีใหม่ไทยจ้ะ น้องรัก...
- อ่านตั้งแต่ต้นจนจบเพราะอยากรู้ว่าทำไมต้องกอดนางฟ้า....
- ปกติพี่ไม่ค่อยมีเวลามาอ่านบันทึกยาวๆขนาดนี้
- แต่ครั้งนี้ตั้งใจอ่าน....
- รับรู้ได้ถึงการนอนอย่างเป็นสุขของท่านอาจารย์ประมวลที่ได้เผื่อแผ่ไออุ่นให้กับคุณนางฟ้าทั้งหลาย...อย่างไม่รังเกียจ แบ่งแยก
- ที่บ้านพี่ก็มีอยู่ 2 ตัวสนใจรับไปบ้างมั้ยจ้ะน้องรัก เผื่อจะขาดความอบอุ่น...
 |
สวัสดีครับคุณพี่
- สวัสดีปีใหม่เช่นกันครับ
- ผมก็ไม่อยากให้บันทึกนี่ยาวครับ เพราะผมก็ไม่ค่อยมีความสุขกับการอ่านบทความที่ยาวนัก
- แต่นี่ยอมเขียนให้ยาวหน่อย เพราะเห็นว่ามีประโยชน์มากครับ
- หลังที่ได้อ่านหนังสือเล่มนี่จบแล้ว อ.ประมวลก็นั่งแทรก(เพราะมีหลายคน)เป็นวีรบุรษในดวงใจผมแล้วครับ
- บ้านพี่มีสองตัวหรือครับ ผมก็สนใจนะ แต่กลัวว่าเจ้าตัวเล็กที่เห็นในภาพ มันจะไม่ยอมครับ
ธรรมะสวัสดีครับ
- บ้านพี่เป็นหมาไทยหลังอานตัวใหญ่มาก..หน้าย่น หวงเจ้านายสุดๆ
- น่ารักเหมาะแก่การกอดเป็นอย่างยิ่ง
- สงสัยพี่คงต้องหาหนังสือท่านอาจารย์ประมวลมาอ่านแล้ว...เพราะประสบการณ์แบบนี้ไม่ใช่จะไปเรียนรู้กันได้ง่ายๆ ชื่นชมท่านอาจารย์จริงๆ
|
- ว่าแล้ว ว่าทำไมงูเข้าบ้านก็ไม่ได้ เข้าฝันก็ไม่ได้
- เข้าบ้านก็กลัวหมา เข้าฝันเจ้าของก็กรี๊ดแล้วกระทืบตาย
- ถ้าพี่เจ้าน้ำตา ก่อนอ่านแนะนำให้เตรียมผ้าเช็ดหน้าไว้นะครับ
- หรือถ้าไม่มีเวลาไปหา(เห็นเดินทางตลอดเวลานิ) ก็บอกมา ทิ้งที่อยู่ไว้แล้วจะจัดส่งไปให้ครับ
ธรรมะสวัสดีครับ
- โอ..ขอบคุณน้องมากค่ะ
- พี่ไม่รบกวนหรอกค่ะเรื่องหนังสือ...
- บังเอิญทำแต่งาน เงินไม่ค่อยได้ใช้ค่ะ กะจะหัดใช้เงินบ้างอิอิอิ...
- ไปแล้วค่ะ เดี๋ยวจะเข้ามาทักทายหลายครั้งเกิน...
เออ นะ ธรรมาวุธ น้องบ่าวเรา
ว่าอะไรมาก็ ดีหมด .. พอมาตอนท้ายเลยต้องให้ "หมดดี" เลย
เล่นมีน้ำใจ หานางฟ้าเตรียมไว้ให้ เรานอนกอดถึงสององค์ .. แบบนี้ต้องใช้ความดีเข้าตอบแทนเสียแล้ว
พี่เป็นคนใจดีน้องเหอ .. ไม่หวงของด้วย จึงใคร่ขอให้น้องดูแล ให้ความอบอุ่นกับทั้งสององค์ไปก่อน
อย่าให้เธอ เหา (ออกเสียง ง ไม่ได้เพราะโหย กรุงเตบนาน แหลงไม่คร่ายฉับแหล่ว) .. สักสามเดือนพี่ค่อยไปรับ .. หวังว่าถึงตอนนั้น น้องบ่าวคงหายคัน และมีผิวงดงามดังเดิมได้แล้ว ... 5 5 5 และ อิ อิ อิ.
อ.แม่หว้า .. เอ๊ย อ.ลูกหว้า .. ต้องการคนช่วยมั้ยครับ .. ที่ว่า กะจะหัดใช้เงิน นั้น ผมช่วยได้ดี จะสาธิตให้ดู ขอให้เตรียมไว้เยอะๆก็แล้วกัน .. รับรองว่าไม่เหลือครับ .. เป็นความสามารถเฉพาะตัว แต่ก็พอสอนกันได้ .. ภาคทฤษฎีที่ต้องเรียนให้หนัก ก่อนลงมือปฏิบัติจริงคือวิชา Materialism และ Consumerism ครับ
2 วิชานี้ ฝรั่งคิดหลักสูตร แต่มา ประสบความสำเร็จสูงสุดในเมืองไทย .. สังเกตได้ว่า ทาสิทนอลลิจ มีอยู่ทั่วไปในตัวคน .. ฝังลึกจนถอนยากเต็มทน .. ถ้า อ. ดร.ประมวล มาเรียนคงได้อย่างมากแค่ D ครับ.
|
เรียนพี่บ่าวที่เคารพ
- ผมก็อยากรับฝากน้ำใจที่พี่มีให้ครับ
- แต่พอดีกลัวว่าเจ้าของที่ คือเจ้าตัวที่เห็นแทนหน้าผมนี่แหละ มันจะไม่อนุญาตครับ
- ว้า...เอาไงดี ให้พี่บ่าวก็ไม่ว่าง ให้คุณพี่ลูกหว้าก็ไม่เอา
- ไม่ทราบใครช่วยรับหน่อยได้ไหมครับ
- นางฟ้านะครับ นางฟ้า
สวัสดีปีใหม่ครับ
 |
สวัสดีครับ น้องชาย
- สงกรานต์นี้หยุดงานครับ
- พี่เข้าไปเยี่ยมบล็อกน้องหลายครั้งครับ นับว่าเป็นประโยชน์อย่างยิ่งครับ ทำให้เกิดความรู้หลากหลายขึ้น
- ถ้าเราไม่แสดงให้คนอื่นรู้บ้าง เราก็ไม่ทราบว่าว่าเรารู้จริงหรือเปล่า ถ้าเรารู้ไม่จริงนี่ คนอื่นถามมาก็ตอบไม่ถูก
- แต่ถ้าเรารู้ไม่จริง ก็เป็นโอกาสดีที่เราจะได้พัฒนาตัวเองโดยการแลกเปลี่ยนเรียนรู้กับท่านอื่นๆ
- ดีครับ ที่บอกว่าจะเผยแพร่ความเป็นภูเก็ตให้คนอื่นได้รับรู้ แล้วอย่าลืมหาข้อมูลมาให้แน่น
- เอาให้ถึงกึ๋นเลยนะครับ
- จะคอยเป็นกำลังใจครับ
สวัสดีปีใหม่เช่นกันครับ
สวัสดีค่ะคุณธรรมาวุธ
มาชื่นใจกับการกอดนางฟ้าด้วยคนค่ะ..เพียงเรามองข้ามเปลือกนอก..สัมผัสไปให้ถึงความรู้สึกภายใน..ทั้งเราและสิ่งอื่นต่างก็งอกงาม
บันทึกนี้งดงามมากค่ะ..เบิร์ดขอรดน้ำดำหัวสงกรานต์ด้วยน้ำใส เย็นฉ่ำลอยดอกมะลิกับกลีบกุหลาบหน่อยนะคะ..ขอให้คุณธรรมาวุธมีแต่ความสุขกาย สุขใจ ฉ่ำเย็นในจิตตลอดไปนะคะ...
 |
สวัสดีครับคุณเบิร์ด
- ขอบคุณครับสำหรับคำชม และความเย็นฉ่ำ พร้อมด้วยกลิ่นหอมสดชื่นแห่งกลิ่นดอกมะลิ และกุหลาบ
- ขออวยพรให้คุณเบิร์ด มีสุขภาพที่แข็งแรง มีจิตใจที่บริสุทธิ์ เบิกบาน เดินทางเข้าสู่หนทางแห่งความดับทุกข์โดยไวครับ
ธรรมะสวัสดีครับ
ผมพลาดบันทึกที่ดีๆไปได้ยังไง
ผมขออนุญาต add ไว้ใน planet ของผมนะครับ
 |
|
- วนเวียนลอยล่องเป็นสัมภเวสีอยู่แถวนี้แหละครับ
- ช่วงนี้มีภารกิจเล็กน้อยครับ
 |
เข้ามาสำรวจดูหลายครั้งแล้ว... แต่ไม่ได้ทิ้งร่องรอยไว้....
หลวงพี่เคยเรียนปรัชญากับอาจารย์ ดร. ประมวล....ที่ มช.....
เจริญพร
- แวะมาทักทายค่ะ น้องชาย...
- หายหน้าไปเลยนะคะ คิดถึงค่ะ
- พี่ก็ไม่ได้เข้ามาเหมือนกัน งานยุ่งมากเลย..
 |
- ผมก็อยากมีอาจารย์อย่าง ดร.ประมวล บ้างเหมือนกันครับ
- เสียดายแต่เรียนคนละด้าน และเรียนคนละที่เลยครับ
กราบสามครั้งครับ
|
สวัสดีครับคุณพี่
- นอนดึกเหมือนเคยเลยนะครับ
- ไม่ได้หายไปไหนหรอกครับ ก็ยังตามติดอ่านบล็อกพี่เหมือนเดิม
- เพียงแต่ไม่ได้ทิ้งร่องรอยไว้
- และบางเรื่องก็ไม่มีความเห็น ก็เลยได้แต่เฝ้ามอง อิอิ
- ดูแลสุขภาพนะครับ
- เขางอแงก็ลำบากครับ
สวัสดีครับท่าน ธรรมาวุธ
- แฮะ ๆ เข้ามาทักทาย
- ขอบคุณ ที่เอ็นดู
- ขอแนะนำตัว ทานอาหาร เจ (ไม้ไผ่)
- ไม่ทานอาหารกลิ่นเนื้อ (อาหารสำเร็จรูป)
- หน้าตาน่ารัก
- โอกาสหน้าไม่รีบร้อนจะเข้ามาเยี่ยมเยียนบ่อยๆ
 |
- มาทักทายและขอบคุณ
- บอกไม่ถูกว่าทำไมชอบอ่านบันทึกนี้
- เข้ามาอ่านแต่ไม่ค่อยแสดงความคิดเห็นไว้ครับ
- เหมือนพูดกับ รูปข้างบน
- ฮ่าๆๆๆ
- สวัสดีครับอาจารย์ขจิต
- ได้ข่าวว่าจะไปเรียนต่อนี่ครับ แสดงความยินดีด้วยนะครับ
- ขอบคุณที่เข้ามาอ่านบันทึกนะครับ ผมเขียนไม่ค่อยเก่ง บันทึกก็น้อย เพราะเป็นคนขี้เกียจเป็นนิสัย
- ส่วนรูปข้างบนนั้น ถ้าหมายถึงเจ้าลูกหมาล่ะก็ มันเป็นลูกชายผมเองครับ ชื่อ มารวย เห็นหน้าเค้าก็เหมือนเห็นหน้าผมแหละครับ อิอิ
เป็นบทความที่ดีมากนะครับ...ต้องหาหนังสือเดินสู่อิสรภาพ แต่งโดย อ.ประมวล เพ็งจันทร์ มาอ่านแล้วครับ...เห็นบทความและรูปของท่านลงในหนังสือพิมพ์ช่วงก่อนนี้...
อ่านแล้วเห็นนางฟ้าเลยครับ...มันต้องมองเลยวัตถุหรือกายที่ปรากฏ...มองให้ถึงใจเลยครับ...
สาธุ...
โอชกร
 |
- สวัสดีครับ นอนดึกจังนะครับ
- ตอนแรกผมก็ไม่รู้จักหนังสือเล่มนี้หรอกครับ ทั้งๆ ที่เข้าร้านหนังสือบ่อยมาก
- พอดีมีเพื่อนคนหนึ่งแนะนำให้อ่าน ก็เลยลองซื้อมา แต่ก็ไม่ได้หวังอะไรนัก
- แต่เมื่ออ่านแล้ว ที่ไหนได้ แทบจะเขกกะบาลตัวเองสักสิบครั้ง ที่เกีอบพลาดหนังสือดีๆ และคนดีๆ ไปได้ครับ
- ลองหามาอ่านเถิดครับ คุ้มยิ่งกว่าคุ้มกับเงินที่จ่ายไปครับ
ธรรมะสวัสดีครับ
สวัสดีครับน้องบาว
เข้ามาช้า แต่อรรถรสก็ยังอยู่ครบได้แล้วครบเครื่องพร้อมข้อคิดเห็นจากญาติมิตร เสพช้าเลยโง่นานครับ แต่ได้กำไรชีวิตในความเห็นเพราะได้อ่านความเห็นของทุกท่าน
ขอบคุณเพื่อนเอก ที่บอกลิงก์ตั้งแต่ของท่าน เชิญกดที่นี่เลยครับ
ขอบคุณมากครับ
เม้ง สมพร ช่วยอารีย์ ---------> http://www.somporn.net
สวัสดีครับพี่เม้ง
ไม่สายไปหรอกครับ แถวบ้านพี่ที่คอนนางฟ้าน่าจะเยอะนะครับ อิอิ
สวัสดีครับ
สวัสดีค่ะ..คุณธรรมวุธ
อ่านแล้วซึ้งจังค่ะ..ทุกชีวิตมีค่าเท่าเทียมกัน
หากเราสามารถรักทุกสรรพสิ่งได้อย่างเสมอกันแล้ว ..ความเมตตาน่าจะเป็นพลังอันอบอุ่นอย่างมหาศาล..ที่จะเกาะกุมหัวใจให้ไออุ่นโอบล้อมหัวใจอันโดดเดี่ยวและเหว่ว้าได้...
ดิฉันอ่านไปก็สัมผัสได้ถึงไออุ่นของนางฟ้าเชียวค่ะ..
ขอบคุณสำหรับบทความดีๆ อ่านแล้วอิ่มใจจัง..
สวัสดีและยินดีต้อนรับครับครูแอ๊ว
- ผมเขียนบันทึกนี้นานพอสมควรแล้ว แต่ดีใจที่ยังมีคนมาอ่านอยู่
- หนังสือเล่มนี้แนะนำให้ครอบครองมาอ่านเลยครับ รับรองว่าถ้าใครชอบร้องให้เวลาเศร้าล่ะก็มีสิทธิ์น้ำตาไหลได้ครับ
- คนเราเมื่อปฏิบัติธรรมถึงขั้นแล้ว ท่านจะไม่เอาทั้งความดีทั้งความชั่ว หมายความว่าจะสุขจะทุกข์มันก็บีบคั้นใจเหมือนกัน
- เมื่อคิดได้อย่างนั้นเราก็มีเมตตากับเพื่อนมนุษย์ ว่าร่วมเกิดแก่เจ็บตายด้วยกันทั้งนั้น การที่ได้มาเกิดเป็นอะไรก็แล้วแต่ล้วนแต่มีเหตุปัจจัยหนุนจากกรรมที่เคยทำมาทั้งนั้น
- หมาขี้เรื้อนตัวนั้นในอดีตก็อาจเคยเป็นคนรักเราก็ได้ เพราะถ้าไม่ทำกรรมร่วมกันมาก็คงไม่ได้พบกันหรอกครับ
- ว่าแต่ว่า ในรูปนี้กำลังกอดนางฟ้าอยู๋หรือเปล่าครับ อิอิ
ธรรมะสวัสดีครับ
การที่เรามีชีวิต มีลมหายใจอยู่ แค่นี้ก็มีความหมายพอที่จะทำให้ชีวิตเรามีค่าสูงสุดได้เพียงเรารู้จักมองลงไปให้ลึกซึ้งทุกๆอย่างก็มีค่าได้หมดแม้แต่ฝุ่นผง จะมีกี่คนที่สามารถคิดได้และเห็นค่าของสรรพสิ่งทุกอย่างรอบตัวได้แบบนี้ การที่คนเรางมีลมหายใจแม้แต่ไออุ่นของเราก็ทำให้สัมผัสได้ถึงความสุขของคุณค่าความเป็นมนุษย์ที่ถูกมองค่าให้งดงามขึ้นมาได้