ร่างกายที่ขาด "ความทรงจำ" แต่มี "วิญญาณ": ละครเวทีเรื่อง Half Life

ไปดูรอบสุดท้ายของละครเวทีเรื่องนี้มาเมื่อ 8 เม.ย. 2550

แค่ชื่อเรื่องก็คุยกันได้อีกวันนึงแล้วค่ะ "ครึ่งชีวิต"

ถ้าเราแก่แล้วหลงๆลืมๆ เราจะ "เป็นเราเต็มตัว" หรือ "แค่ครึ่งๆกลางๆ"? 

ร่างกายที่ขาด "ความทรงจำ" แต่มี "วิญญาณ" = ครึ่งชีวิต? 

ละครเรื่องนี้ ถูกเขียนขึ้นมาเพื่อ ค้นหาคำตอบว่า  "What shines through when memory fades away?"

[Banner จาก เวป Necessary Angel]

-------------------------------------------------------------  

ภาพคนสองคนนั่งคุยกันด้านล่างคือ ฉากแรก ค่ะ

setting = บ้านพักคนชรา (นึกภาพเป็นโรงพยาบาลนะคะ อย่านึกถึงบ้านบางแค เพราะบ้านนี้ใช้ระบบ medical model)

[ภาพจาก นสพ. Straight Georgia]

โดนัล (อายุ 45  ปี) เป็นนักจิตวิทยา/นักประสาทวิทยาที่พยายามสร้างหุ่นยนต์ ให้เลียนแบบระบบสมองและความคิดมนุษย์ เขามาเยี่ยมแม่ของเขาที่บ้านพักคนชรานี้เกือบทุกวัน

แอนนา (อายุ 42  ปี) เป็นศิลปินนักออกแบบลาย wallpaper และ กระเบื้อง เธอมาที่บ้านพักคนชราเป็นครั้งแรก เพราะพาพ่อมา admit

[ภาพจาก Blog คณะศิลปะการละคร UBC]

คุณยายคาร์ล่า (แม่ของโดนัล) หลงๆลืมๆ จำความหลังไกลๆได้ดี แต่จำอะไรที่ทำวันนี้ไม่ค่อยได้ มักพูดซ้ำๆและออกกนอกเรื่องเสมอ แต่เธอก็ยิ้มแย้ม มีความสุข และ เป็นที่รักของพยาบาลทุกคน เพราะไม่เคยบ่นอะไรเลย

คุณตาแพททริก (พ่อของแอนนา) เป็นสมาชิกใหม่ที่นี่ เคยเป็นทหารผู้ถอดรหัสลับต่างๆในสมัยสงครามโลก เป็นอัจฉริยะทางคณิตศาสตร์ แต่มีปัญหาเรื่องสุรา และ บุหรี่ ชอบแต่งเรื่องขึ้นมา เพราะต้องคอยปิดความลับต่างๆที่กุมไว้ตลอดชีวิต โวยวาย และ มักอารมณ์ไม่ค่อยดี ดื้อ ไม่เคยทานยาตามหมอสั่ง

------------------------------------------------------------- 

คุณตาแพททริกได้เจอกัยคุณยายคาร์ล่า  คุณยายเล่าให้คุณตา้ฟังว่าเคยรู้จักคนชื่อแพททริกสมัยสงคราม รักกันมากแต่เขาไม่เคยกลับมาหา

ดูเหมือนว่า แพททริกคนนี้กับแพททริกคนนั้นจะเป็นคนเดียวกันซะด้วย (เอ...หรือคุณตาแอบฉวยโอกาส)  ทั้งคู่ดูมีความสุขด้วยกันมาก เหมือนตกหลุมรักซ้ำสองอีกครั้ง นั่งเล่นไพ่ และ เต้นรำช้าๆกับคุณยายอย่างมีความสุข

แอนนาพูดว่าพ่อขอเธอไม่เคยทานยาครบทุกมื้อแบบนี้มาก่อนเลย

-------------------------------------------------------------

จนวันหนึ่ง แอนนา บอกกับ โดนัลว่า "คุณคิดยังไง ถ้าพ่อชั้น อยากแต่งงานกับคุณแม่ของคุณ"

คุณยายคาร์ล่าไม่สามารถแต่งงานกับคุณตาแพททริกได้เอง ต้องได้รับคำอนุญาตจากโดนัล เพราะ เป็น power of attorney

โดนัล รักแม่มาก แต่คิดว่า เหลวไหล และ ไม่แน่ใจว่าเป็นความคิดที่ดี  แม่หลงๆลืมๆ สมองเสื่อมไม่ทำงานเป็นปกติ เขามองว่าทางที่ดี อย่าให้แต่งงานกับแพททริกดีกว่า โดนัลมองไม่เห็นว่า

"she is still a functioning soul."

คุณตาแพททริกและคุณยายคาร์ล่าเสียใจมาก แพททริกคิดว่า เค้าก็เป็นผู้ใหญ่กันทั้งคู่ ทำไมไม่มีสิทธิแต่งงานกัน จะได้ย้ายมาอยู่ห้องนอนเดียวกัน

สุดท้ายแพททริกหนีออกไป กินเหล้า ทางบ้านพักคนชราตามออกไปจนเจอตัวแล้วประเมินผลว่า การกระทำของแพททริก "เป็นภัยต่อตนเอง" ให้ย้ายไปอยู่ spacial ward โดนมัดถ้าดื้อและขัดขืน ขังอยู่ชั้นนั้นไม่ให้ออกไปไหน

คุณยายคลาร่าก็ถามพยาบาลเรื่อยๆว่า แพททริกหายไปไหน 

โดนัลเสียใจในเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ก็คงเปลี่ยนอะไรไม่ได้ เค้าเริ่มคิดสงสัยใน ความหมายของชีวิตของเขาเอง 

-------------------------------------------------------------

เรื่องนี้เศร้าหน่อย แต่ผู้เขียนบทแทรกมุขตลกไว้ตลอดเรื่องค่ะ  ก็สมดุลดี แล้วตอนจบ คุณตาแพททริกก็ถอดรหัสจาก special ward ดอดลงมาหาคุณยายตอนดึกได้ค่ะ

-------------------------------------------------------------

บทสนทนาระหว่าง โดนัล กับ แอนนา น่าสนใจมากค่ะ

ไว้ว่างๆอาจจะมาเขียนอีกบันทึก รวมคำพูดในเรื่องค่ะ 

นอกจากนี้ยังมีตัวละครอีกสามสี่ตัวที่ช่วยเดินเรื่อง

มีบาทหลวง มีผู้ช่วยพยาบาล มีผู้สูงอายุคนอื่นๆ

สนุกมากและได้คิดต่อดีค่ะ

นักวิจารณ์ละครเขียนไว้ว่า ละครเรื่องนี้ นุ่มนวล ลุ่มลึก แต่ ฮา

เป็นละครที่ทำให้เรามาคิดว่า เวลาคนเราแก่ตัวขึ้นนั้นเป็นอย่างไร แล้วผู้น้อย ปฏิบัติตัวต่อผู้สูงอายุเหล่านั้นอย่างไร

การที่ผู้สูงอายุเปลี่ยนไป อาจทำตัวเหมือนเด็กนั้นแปลว่า เราต้องปฏิบัติตัวต่อผู้สูงอายุเหมือนกับท่านเป็นเด็กหรือ? 

-------------------------------------------------------------

มีวีดีโอคลิป ให้ดูตัวอย่างด้วยแต่ต้องใช้ Flash Player 8 ค่ะ

------------------------------------------------------------- 

"หลายคนกลัวสูญเสียความทรงจำ เกือบทุกคนกลัวแก่ แต่ท้ายที่สุดแล้ว สิ่งที่ทุกคนกลัวจริงๆ คือ ความโดดเดี่ยว และ ชีวิตที่ปราศจากความรัก" - เทลมา กู๊ด, นักวิจารณ์ละครเวที, แปลจาก Edinbrugh guide

-------------------------------------------------------------

สิ่งที่น่าสนใจอีกเรื่องคือ ประวัติ คนเขียนบทละครค่ะ

คุณ John Mighton เป็นทั้ง Mathematician และ playwright! หาไม่ง่ายเลยนะคะที่คนเราจะมีความสามารถทั้ง 2 ด้าน อ่านต่อได้ที่บันทึกตอน "คนเขียนบทละครสอนเลข" ค่ะ 

[เบิร์ด]

สวัสดีค่ะคุณมัท

ชอบอีกแล้ว..

"หลายคนกลัวสูญเสียความทรงจำ เกือบทุกคนกลัวแก่ แต่ท้ายที่สุดแล้ว สิ่งที่ทุกคนกลัวจริงๆ คือ ความโดดเดี่ยว และ ชีวิตที่ปราศจากความรัก"

แต่อันนี้ทำให้คิด " เวลาคนเราแก่ตัวขึ้นนั้นเป็นอย่างไร แล้วผู้น้อย ปฏิบัติตัวต่อผู้สูงอายุเหล่านั้นอย่างไร

การที่ผู้สูงอายุเปลี่ยนไป อาจทำตัวเหมือนเด็กนั้นแปลว่า เราต้องปฏิบัติตัวต่อผู้สูงอายุเหมือนกับท่านเป็นเด็กหรือ? "

นั่นน่ะสิคะเวลาที่เราเป็นผู้ดูแล..อะไรก็ตาม..เราก็มักจะลืมตัวจากผู้ดูแลกลายเป็นผู้จัดการซะนี่

[มัทนา]

ดูแล้ว โดนใจ เหมือนกันค่ะ

ขอบคุณ คุณเบิร์ด  นะคะ ที่แวะมาอ่าน : ) 

ชอบที่ คุณเบิร์ด เขียนว่า "ผู้ดูแลกลายเป็นผู้จัดการ" มากๆเช่นกันค่ะ