บันทึก....พยาบาลชุมชนในดวงใจ " หอบรักมาเยี่ยมบ้าน "
จากบันทึก.. จากพยาบาลชุดขาวเดินเข้าสู่ชุมชน...... ขณะนี้เราทำงานโดยการผสมผสานงานเยี่ยมบ้าน (HHC ภาคชุมชน) งานผู้พิการ งานผู้สูงอายุเข้าด้วยกัน ...ขอเล่าต่อเพิ่มเติมค่ะ
เมื่อ..ทีมงานเยี่ยมผู้ป่วยและผู้สูงอายุที่บ้านเพื่อน(ชมรมพี่เยี่ยมชมรมน้อง และเพื่อนเยี่ยมเพื่อน น้องเยี่ยมพี่ พี่ให้พรน้อง ) ทีมงานเยี่ยมครั้งนี้ประกอบด้วย ผู้สูงอายุ จำนวน 4-5 คน ประกอบด้วย ลุงสวน (ชมรมผู้สูงอายุรพ.)ลุงสรวง(ประธานกรรมการผู้สูงอายุอำเภอและประธานชมรมผู้สูงอายุ ต.ฝาละมี ลุงถวิล ลุงนพ (สมาชิกผู้สูงอายุ ต.ฝาละมี) และพี่ดี พี่รื่น และอสม.อีก 2-3 คน
หมายเหตุ ทีมงานที่นัดหมายล่วงหน้ามี ลุงสวน ลุงสรวง
เราเริ่มต้นเดินเยี่ยมในตรอกและซอย ดิฉันรู้สึกกังวลลึกๆ กลัวลุงสวน (เป็นอาจารย์แต่ดิฉันเรียกลุงค่ะ) จะไหวมั๊ย เพราะเส้นทางหลังน้ำท่วม เรียกว่าวิบาก ละคะ และมีทั้ง ขึ้นควนลงควน( คำว่าควนแปลว่าเนินสูง) ดินแฉะ ขี้วัว ขี้โคลน บางเส้นทางก็มีน้ำขัง สิ่งที่ดิฉันกังวลไม่ใช่สิ่งที่ดิฉันต้องมาวิตกให้รกสมองแล้วค่ะ ภาพที่ดิฉันเห็นชื่นชมและชื่นใจที่สุด ท่านลูกทุ่งมาก สบายๆเป็นธรรมชาติ สีหน้าท่านยิ้มแย้ม ทักทายผู้สูงอายุทุกคนในละแวกนั้น เดินไปผู้สูงอายุก็สนทนาไปถึงภาพในอดีตที่ท่านเป็นหนุ่ม ดิฉันฟังและคอยถามเรื่องที่ตนเองไม่รู้เป็นช่วงๆ ท่านผลัดกันพูดผลัดกันเสริม มีแซวกันบ้าง มีแต่เสียงหัวเราะ ยกเว้นดิฉัน ชักพูดน้อยลงก็เลยโดนแซวจากผู้สูงอายุแล้วละค่ะ ทั้งๆ ที่เดินขึ้นควนลงควน ผู้สูงอายุ หน่ะ..ไม่มีท่าทีว่าเหนื่อย คนที่เหนื่อยคือตัวดิฉัน.. ค่ะ ต้องขออนุญาตพักก่อน เริ่มเดินไปก็เริ่มมีคนมาสมทบเรื่อยๆ จาก 3 คนกลายเป็น 4-5-10 คนพอไปเยี่ยมต่างหมู่บ้านที่ นั่งรถตู้ไม่พอ บางคนก็ขับรถมอเตอร์ไซค์ตามหลังมาด้วย