ขอบคุณพ่อครูบาสุทธินันท์
์
เมื่อวาน ฉันไปถึงบ้านพ่อครูบา เป็นคนแรก เพราะ คนประสานงานอย่างน้องขจิตก็มาถึงหลังฉันครึ่ง
ชั่วโมงได้
เป็นครั้งแรกที่มานี่ ฉันก็ประทับใจมาก ตอนเย็นๆ เรารวมพลกันได้ มี ครูอ้อย พี่สะมะนึกะ น้องขวัญ น้องขจิต ครอบครัวครูเสือ และฉัน พ่อครูบา ก็พาเดินชมรอบสถานที่ ( บางส่วน )
ไปดู รังผึ้ง เดินกันหลายคน แต่ผึ้งเกาะแต่กับ พี่สะมะนึกะ คนเดียว ครูอ้อย หัวเราะใหญ่
รังผึ้ง มีหลายต้นมาก อยู่หลังที่เลี้ยง นกกระจอกเทศ กับหมูเหมยซาน( เป็นหมูครอบครัวใหญ่ มีลูกตัวเล็กๆหลายตัว )
ลงไปชม เตาถ่านเก่าที่วางเห็ดรอบๆ ภายใน เหมือนถ้ำ พื้นโรยด้วยถ่านชื้น...เห็ดนางฟ้า
วัวน้อยผ่านมาจะเข้าคอกพ่อครูบาแวะ
เล่นกับวัวน้อย ฉันกับครูอ้อยก็ถือโอกาสไปลูบหลัง ไหล่ ลูบคอวัว ด้วย ถ้าไม่มีพ่อครูบาอยู่ ก็ไม่กล้าหรอก กลัวถูกชน ....
ไปดูอาคาร คอมพิวเตอร์ในอนาคต
ที่ไว้บริการชุมชน คนทั่วไปที่จะเข้ามาอบรมที่นี่ ไปดูโรงอัดอิฐชนบท โรงเพาะเชื้อเห็ด ไปชมสวนมะละกอ( ลูกใหญ่ ดก มาก ) พริก ต้นกล้วย ฯลฯ
พ่อครูบา ยิ้ม อารมณ์ดีตลอดเวลา...
เวลาที่เราเจอเพื่อนใน Blogที่ทยอยกันมา เราก็จะ ( รีบ- ไม่กระดิกหาง ) ไปรับ และมาคุยกันเสียงดัง หัวเราะเสียงดัง กันลั่นบ้านพ่อ แบบไม่เกรงใจเจ้าของบ้าน
จริงๆ เราก็ไม่เคยรู้จักตัวจริงของแต่ละคนหรอก แต่อะไรล่ะที่ทำให้ ชาวBlog….เมื่อเจอกัน เหมือนรู้จักกันนานสิบปี.....ฉันรู้สึกอย่างนั้น
ความเห็น (24)
จริงค่ะ...ไม่น่าเชื่อจนต้องแอบถามว่า...เคยรู้จักกันมาก่อนหรือเปล่า...กับหลายๆคน...มิตรภาพมิห่างไกลประทับใจคุณดอกแก้วเช่นกันค่ะ
แม้ว่าจะไม่ได้ไปด้วย แต่ปรากฏการณ์ครั้งนี้ยืนยันอะไรบางอย่างกับตัวผมเอง ต่อสังคม GotoKnow
- เข้ามาเชียร์นะจ๊ะ
- ทำดีต่อไปค่ะ
แน่ะ ว่างมาเขียนแล้วหรือคะ.....มิใช่ฟัง เด็กๆร้องเพลงกันหรือคะ....
ต้องยกนิ้วเยี่ยมยอดให้ ทีมใต้ ทีมเหนือคะ...
มาด้วยใจจริงๆ
สวัสดีคะ รูปนี้น่ารัก น่าชังจังคะ.....
คะ คิดว่า เป็นปรากฎการณ์ที่ดีคะ ...จัดเล็กๆ
แ ต่ยิ่งใหญ่ในใจ คะ ต้องขอบคุณเจ้าภาพเป็นอย่างสูง
ประทับใจตรงนี้ค่ะ
จริงๆ เราก็ไม่เคยรู้จักตัวจริงของแต่ละคนหรอก แต่อะไรล่ะที่ทำให้ ชาวBlog….เมื่อเจอกัน เหมือนรู้จักกันนานสิบปี.....ฉันรู้สึกอย่างนั้น
นั่นสิคะ นี่แหละเสน่ห์ของ GotoKnow นอกจากนั้น คนอยู่ไกลที่มีตัวแทนคนที่เรารู้จักตัวเป็นๆเช่นคุณจิ๊บ คุณแป๊ดไปอยู่ที่นั่น ก็รู้สึกเหมือนเราได้ไปด้วยเลยค่ะ ตื่นเต้นแทนว่าได้พบเจอคนที่เราก็อยากเจอ มหัศจรรย์จริงๆถึง "สายใยแห่งจิต"ที่ส่งโยงใยถึงกันของพวกเรา
คนอยู่ไกลที่มีตัวแทนคนที่เรารู้จักตัว
เป็นๆเช่นคุณจิ๊บ คุณแป๊ดไปอยู่ที่นั่น ก็รู้สึกเหมือนเราได้ไปด้วยเลยค่ะ
...........................................
มิน่าล่ะคะ...เวลากอด คุณจิ๊บ คุณแป๊ด แค่เบาๆ นี่รู้สึกแรงคะ.....แรงใจ เบื้องหลัง...
- การเริ่มต้นความสัมพันธ์ด้วยสาระทางการแลกเปลี่ยนความรู้ และก่อให้เกิดความสนิทสนมกันอย่างที่ไม่คาดคิดมาก่อนเช่นนี้ เป็นนิมตรหมายที่ดียิ่ง
- ในทางวิชาการคงต้องเก็บข้อมูลนี้มาคิดต่อว่า Social cohesion นั้นมีความเป็นไปได้ในสังคม Cyber ครับ
- การเข้ามาท่องใน G2K ในระยะเวลาหนึ่ง อาจจะสัก 2 เดือนขึ้นไป ย่อมเป็นการจับกลุ่มคนที่มีอะไรเหมือนๆกันเข้าด้วยกัน เป็นการจับกลุ่มโดยอัตโนมัติ ที่ไม่มีใครมาจัดให้ แต่เป็นใจถึงใจแก่กัน
- ผมสนใจความสัมพันธ์ใหม่ทางสังคมผ่าน Cyber community แห่งนี้ครับ
- ขอบคุณครับน้องดอกแก้ว
คะน่าสนใจ....การที่เรารู้จัก ความคิดผ่าน งาน ผ่านข้อเขียน ทำให้เรามีข้อมูลของเพื่อน ที่พัฒนามาเรื่อยๆ
ความรู้ ความคิด ของแต่ละคน น่าสนใจคะ.....มันเหมือน เรารู้จัก หัวใจ ก่อน ตัว
ร่างกาย กายภาพ เป็นอีกเรื่อง แต่ แนวคิด ความคิด
ของแต่ละคน เป็นเรื่องที่ลึกซึ้งกว่า
หรือเปล่า....หน่อยมั่ว แล้วพี่
หลายคนย้ำว่า ผมน่าจะมีโอกาสได้เจอกับคุณดอกแก้วที่บ้านพ่อครูบา จะได้คุยและแลกเปลี่ยนแนวคิดกัน เพราะสไตน์งานมีความละม้ายคล้ายคลึงกันอยู่ไม่น้อย...
ผมปลอบใจตนเองว่า ไม่นานหรอก ผมจะเป็นผู้ไปเยือนที่นั่นเอง ...
ขออนุญาตสนับสนุนความรู้สึกเช่นนั้นด้วย
..จริงๆ เราก็ไม่เคยรู้จักตัวจริงของแต่ละคนหรอก แต่อะไรล่ะที่ทำให้ ชาวBlog….เมื่อเจอกัน เหมือนรู้จักกันนานสิบปี.....ฉันรู้สึกอย่างนั้น
คุณแผ่นดิน ไปออกค่ายนักศึกษาที่ เม็กดำ หรือคะ
เ ห็น น้องหนิง เล่าเรื่องกิจกรรมที่นั่น...
น่าสนใจ พี่หน่อย ไปถึงแต่เช้าที่บ้านพ่อครูบา
น้องหนิงยังชวนไปเยี่ยมค่าย ก็ว่าจะไปแล้ว....แต่เราก็ต้องรอรับ ชาวบล็อกที่จะทยอยมา.....
การรอเพื่อนๆ ก็สนุกดีนะคะ...ตื่นเต้น อยากคุย
อยากแลกเปลี่ยน....ไม่เหมือนงานอื่นๆที่เราไปไม่รู้จัก
ใครและก็เริ่มต้นใหม่
แต่งานนี้ เราไม่รู้จัก แต่ รู้จัก........
พี่หน่อย บอกแฟนว่า จะไปงานพบปะชาวบล็อก
แฟนถามว่า
"ไม่รู้จักใคร ไป ทำไม"
"....ก็ทำไม จะไม่รู้จัก ก็เจอกันทุกวันในบล็อก " ......ก็บอกแฟนแบบนี้คะ แฟนก็หัวเราะคะ
- เหมือนรู้จักกันนับสิบปีจริงๆๆครับพี่หน่อย
- ขอบคุณครับสำหรับหนังสือ
กลายเป็นหนังสือหายากแล้วคะ เพราะ พิมพ์ครั้งเดียว และไม่มีวางขายที่ไหนแล้วคะ
คนแปล นี่ก็ไปบังคับให้ พี่อ้อย คนสวย แห่ง โลกสีเขียวแปลคะ นานแล้ว ก่อน พี่เขาจะแต่งงาน
บอกว่า
" ต้องแปลให้เด็กรักป่าก่อนแต่งนะ..." พี่อ้อย
ก็น่ารักสุดๆ แปลให้เด็กรักป่าอย่างรวดเร็ว
ส่วนพี่นกนิรมล ก็งานหนักคะ ยังเจียดเวลามาอ่านบันทึก ของเด็กรักป่า เกือบ 500 เล่ม
แล้วก็แยกประเภท แยกหัวข้อ เรียบเรียง เป็นหลักสูตรการเรียนรู้ศิลปะและสิ่งแวดล้อม
จากบันทึกของเด็กๆ
พี่ๆ น่ารัก และตั้งใจกับ หนังสือเล่มนี้มากคะ
เ วลา อ่านหนังสือ เล่มนี้ ใบหน้า พี่ๆ ลอยมาเลยคะ
...........................................
น้องขจิต...นี่ เมื่อวาน กับวันนี้ พี่ เข้าระบบไม่ได้อ่ะ
ทำไงดีอ่ะ..ไม่ได้ลงบันทึกเลย จะร้องไห้แล้ว...
สวัสดีค่ะคุณดอกแก้ว
อยากไปด้วยจัง พักนี้เห็น Blogger หลายๆท่าน เขียนเล่าเรื่องที่ไปเที่ยวสวนป่าครูบากัน น่าสนุกดีนะคะ
ขอบคุณค่ะ
^___^
สวัสดีค่ะพี่ดอกแก้ว (เราเป็นญาติพี่น้องกันไปแล้ว 555)
ยังไม่ได้กำหนดว่าจะกลับช่วงไหนเลยค่ะ ดูจังหวะที่กลับไป ได้พักผ่อนด้วย ได้งานด้วยค่ะ แล้วถ้าโชคดี คงได้กลับไปตอนมี Trip กับชาว Blogger นะคะ
^___^
คะ น้อง Is ...คุยกันบ่อยๆ ก็ยิ่งกว่าญาติ อีกคะ....
ดีใจๆ....ยินดีอย่างยิ่งคะ....ถ้าจะได้เจอกัน