เกือบจะสายเกินไป

เพราะลืมโทรศัพท์ เกือบจะสายเกินไป สำหรับเราและแม่

มีไหมคะที่ลืมโทรศัพท์ แล้วมีเรื่องมีราวต่างๆ เกิดขึ้น คนอื่นติดต่อเราไม่ได้ เราเองก็ไม่สามารถติดต่อใครได้ หลายคนเป็นห่วงเป็นใย แต่ติดต่อไม่ได้ดังสโลแกนที่ว่า .....(โทรศัพท์มือถือเสริมสร้างสายใยรักครอบครัว)

เรื่องที่เราเสียใจ...เกือบจะสายเกินไป ก็เพียงเราลืมมมือถือเท่านั้นเอง

วันเกิดเรื่องเรามาทำงานห้องสมุดถึงเย็น..เปลี่ยนสัญญาณโทรศัพท์เป็นเสียงสั่น พอกลับบ้านก็เหนื่อยมาก..อยากพัก รู้สึกว่าไม่ได้คุยกับที่บ้านหลายวัน ..หยิบโทรศัพท์มาโทร.ถึงพ่อ ถามถึงแม่ ซึ่งตอนนี้ท่านผ่าหน้าท้องเพื่อล้างไต พ่อบอกทุกคนสบายดี

หลังจากนั้นเราเข้าห้องนอน หลับไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ ไม่คิดถึงโทรศัพท์เลย ตื่นมาเป็นเช้าวันจันทร์ เรารีบมาทำงาน เพราะมีงานด่วนหลายชิ้น...ลืมโทรศัพท์ วันนั้นก็เลยไม่รู้เกิดอะไรขึ้น เพราะธุระต่างๆ ในที่ทำงานต้องโทรติดต่อโดยใช้มือถือคนอื่น

พอกลับถึงบ้าน เปิดดูโทรศัพท์ เห็น miss call จากเบอร์ที่บ้าน แว๊บแรกตกใจแล้ว มีอะไร โทร.มาตั้ง 14 สาย

เมื่อโทรกลับปรากฏว่า...คืนวันอาทิตย์แม่เราติดเชื้อ ทรุด ไตจะวาย ต้องรีบนำส่งจากบ้่านมาที่โรงพยาบาลซึ่งห่างกัน 70 กม. มาตั้งแต่ 5 ทุ่ม จัดการเรื่องๆต่างจนได้เข้า admit ก็ ตี 2 เราเองนอนหลับสบาย...กว่าจะรู้ตัวก็ 5 โมงเย็นของอีกวัน...กี่ชั่วโมงหล่ะ ก็ ปาเข้าไปเกือบ 17 ชั่วโมง

ดีนะที่แม่ไม่เป็นอะไรมาก...ถ้าทรุดหนัก...เกิดอะไรขึ้นก็คงมีแต่คำว่าเสียใจ.และรู้สึกผิด..ไม่น่าลืมโทรศัพท์เลยเรา

สำหรับครั้งนี้ ก็แค่เกือบจะเสียใจ และมีบทเรียนที่จะทำให้เราไม่ลืมโทรศัพท์ไปอีกนาน

 

[คุณครูแอ๊ว]

แวะมาทักทายจ้ะ..ขอให้คุณแม่หายปกติไวๆนะคะ...

เอาใจช่วยค่ะ..