วันหนึ่ง... ในช่วงเริ่มต้นแห่งฤดูหนาว...อากาศกำลังเย็นสบาย... เจ้าตัวเล็กกลุ่มหนึ่งได้ตกเป็นจำเลยโดยที่พวกมันไม่เคยรับรู้เลยว่าสิ่งที่...พวกมันทำ...เพื่อนๆของพวกมันทำ... พ่อแม่ของพวกมันทำ...รวมทั้งปู่ยาตายายของพวกมันทำนั้น...จะเป็นสิ่งที่สร้างความเดือดเนื้อร้อนใจ...รวมทั้งถึงชีวิตมันได้มากเพียงนี้…
สมหญิงได้พยายามปกป้องพวกมันจากการรุกฆาตของผู้มาเยือน แต่เมื่อเกิดความเข้าใจกันเป็นอย่างดีระหว่างตนกับผู้มาเยือนแล้วนั้น... สมหญิงเพิ่งได้รู้ว่าสิ่งที่ตนเองทำนั้นเป็นเพียงการปกป้องจำเลย... ไม่ใช่สิ...สิ่งที่ตนเองทำนั้นได้ทำให้ตนเองเป็นจำเลยมากกว่า... รวมทั้งเพิ่งหูตาสว่างซะทีว่าอะไรควรอะไรไม่ควร...
“ความสะอาดและความปลอดภัย” เป็นเป้าหมายสำคัญในงานของสมหญิง... อาหารแต่ละถาด... อาหารปั่นแต่ละขวด ย่อมมีความสำคัญไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ายารักษาโรคเมื่อผู้ที่รับประทานนั้นนอนอยู่ในโรงพยาบาล ดังนั้นการทำงานของสมหญิงต้องคำนึงถึงผู้ที่รับประทานอาหารจากเธอเป็นสำคัญ... การเอาใจเขามาใส่ใจเรา...จึงเป็นจุดเริ่มต้นของคำพูดที่เรามักได้ยินว่า...”ลูกค้าสำคัญที่สุด”
เจ้าตัวเล็กที่มากมาย... และจะมากมายมหาศาลในฤดูการเก็บเกี่ยวนั้น... เป็นสิ่งที่ท้าทาย และเป็นสิ่งที่สมหญิงต้องเผชิญอยู่ชั่วเมื่อเชื่อวัน การทำความเข้าใจสิ่งที่เราเป็น...สิ่งที่เราต้องเผชิญอยู่... ก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่จะมีผลต่อการออกแบบการทำงานว่าจะทำอย่างไรเพื่อให้ได้ประโยชน์สูงสุด...และป้องกันความผิดพลาดต่างๆที่คาดว่าจะเกิดขึ้นได้... ผู้มาเยือนนั้น... ได้เข้ามาเตือนสติให้สมหญิงนึกถึงสิ่งสำคัญอีกสิ่งหนึ่ง...ก็คือ... มาตรฐาน... หากแม้นเราได้เข้าไปทานอาหารในร้านแสนหรู แต่ห้องครัวสกปรกรกรุงรัง... พร้อมด้วยเจ้าตัวเล็กบินกันให้ว่อน... เราคงยอมรับไม่ได้เป็นแน่... แต่นี่คือโรงครัวของโรงพยาบาล... ดังนั้นสิ่งที่เราทำต้องไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ามาตรฐานสุขาภิบาลอาหารของร้านอาหารทั่วไป
และเมื่อเป้าหมายในใจที่ชัดเจน...บวกกับความเข้าใจในสิ่งที่เราเป็น...สิ่งที่เราต้องเผชิญอยู่...เติมน้ำจิ้มอีกหน่อยด้วยการคำนึงถึงลูกค้าเป็นสำคัญ... เสริฟพร้อมกับมาตรฐานที่ถูกกำหนดไว้แล้วนั้น...อาหารจานใดไหนเลยที่เลิศรสและอุดมไปด้วยคุณค่าเทียบเท่าอาหารจานนี้คงไม่มี...
เหตุไฉนเลยจึงจะยอมให้เจ้าตัวเล็กเหล่านั้น มาทำลายความฝันของเราได้เล่า
