วันนี้นั่งรถไฟ???

วิถีชีวิตที่ยังดำเนินไปตามปกติ

วันนี้ ผมมีธุระที่ต้องกลับไปสะสางนิดหน่อยที่อ.จะนะ เลยตัดสินใจเดินทางจากตัวเมืองยะลาโดยรถไฟ เพราะจะได้เซฟตังค์(จากค่า  น้ำมันหากต้องโขยกเจ้าแก่ของผมไป)ได้อีกโข

ไปถึงสถานีปั๊ป เช็คตารางเวลา ปรากฏว่ามีแต่ขบวนรถธรรมดา แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เอาก็เอาว่ะ เดินตรงไปซื้อตั๋วยะลา-จะนะ ราคา ๑๖ บาท ประหยัดตามคาด...

นานๆได้โดยสายรถไฟสักครั้ง(โดยเฉพาะขบวนธรรมดา)ก็ได้สัมผัสบรรยากาศอีกแบบ  ได้เห็นวิถีชีวิตของผู้ที่ยังต้องพึ่งพากับยานพาหนะประเภทนี้ ก็เลยอยากนำมาเล่าสู่กันฟัง

หนุ่มสาวจากชายแดนใต้ มากหน้าหลายตากำลังรอการมาถึงของขบวนรถไฟ แต่ละคนก็แต่งตัวตามสมัยนิยม(ของวัยรุ่นในพื้นที่) ฟิตๆ รัดๆ เสื้อยืด กางเกงยีนส์ และผ้าคลุม(ผืนเล็กๆ)บนศีรษะ แต่ละคนดูมีความสุข สนุกสนานตามวัย...

สักครู่ รถไฟขบวนที่หมายปองก็เข้ามาเทียบชานชลา ผู้โดยสารที่รออยู่ก็กรูกันเพื่อนการจับจองที่นั่งก่อนใครอื่น(ก็ตั๋วมันไม่ระบุที่นั่ง-ใครดีใครได้..)  แต่ช้าก่อน....ยังขึ้นไม่ได้ ต้องรอให้ผู้โดยสารในขบวนลงเสียก่อน..เอ..ผู้โดยสารก็ลงหมดแล้วทำไมคนข้างหน้ายังไม่ยอมขึ้นหล่ะ..สงสัย..  

"เดี๋ยวครับๆ..แป๊ปนึงๆ.."เสียงโหวกเหวกมาจากข้างบนรถพร้อมหีบห้อสินค้าสารพัดถูกโยนลงมาทางประตูบ้าง  หน้าต่างบ้าง..แล้วก็มีทีมงานขนย้ายไปอย่างรวดเร็ว เท่าที่สังเกตทันเกือบทั้งหมด เมด อิน มาเลเซีย...???...

 ขึ้นขบวนมาพร้อมสอดส่ายสายตาหาที่นั่ง..เอ๊ะตรงนั้นว่าง(โชคดีของเรา-คิดในใจ) รีบเดินไป..พอถึง อ้าว..ก็มันไม่มีเบาะนั่งนี่หว่า..มิน่าถึงว่างอยู่ได้(แบบนี้ก็มีด้วย..การรถไฟเลยขาดทุนตลอดเพราะไม่มีคนนั่งเนื่องจากไม่มีที่นั่ง..หุหุ..)

สุดท้ายได้ที่นั่ง...ก็มานั่งครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่พบเห็น...เคยได้ยินว่าสาเหตุหนึ่งของความไม่สงบที่เกิดขึ้นนี้(อาจ)มาจากกลุ่มผู้มีอิทธิพล มีผลประโยชน์ ค้ายา ค้าของเถื่อน ค้าเนื้อสด..ฯลฯ คิดๆดูก็อดสงสัยไม่ได้ว่า แล้วรัฐจะมัวเดาสุ่มอยู่ทำไม จะเป็นสาเหตุหรือไม่ เรื่องเหล่านี้มันก็ผิดกฎหมายอยู่ทนโท่ ทำไมไม่จัดการกวาดล้างให้สิ้นซาก..แล้วคอยมาดูผลว่าเหตุการณ์มันสงบลงหรือไม่  หากสิ้นซากแล้วเหตุการณ์มันยังมีอยู่จะได้ตัดออกไปจากข้อสงสัยเสียที่ แล้วจะได้ไปจัดการกับข้อสงสัยอื่นๆอีก ไม่นานก็จะได้รู้สาเหตุที่แท้จริงตรงกันทั้งประเทศ ก็คงไม่เหลือบ่ากว่าแรงที่ประเทศไทยจะแก้ไขปัญหาที่เห็นสาเหตุที่แท้จริงอย่างชัดแจ้งขนาดนั้น (แต่หากแก้ปัญหาประเด็นแรกไม่ได้ ปัญหาสุดท้ายก็เลิกคิด)

เล่าไปเล่ามาชักเริ่มเครียด ผิดวัตถุประสงค์ของบล็อคนี้ งั้นพอก่อนดีกว่า สวัสดี... 

[จารุวัจน์ شافعى]

อาจารย์ไม่รู้หรือ ว่าทำไมเขาเอาเบาะออก ก็เพราะสามารถวางของที่อาจารย์พูดถึงได้มากขึ้นงัยครับ

ปล. อาจารย์ไม่กลัวเขาซุ่มยิงรถไฟหรือครับ  แฮะ แฮะ..... (แซวกันได้ครับ เพราะคนอยู่ในพื้นที่เหมือนกัน)

[อัสสะกอมี]

ก็สันนิษฐานไปทำนองนั้นแหละครับ สงสัยจะหยิบติดมือโยนออกไปทางหน้าต่างด้วย (ฮา..)