ปาฏิหาริย์แห่งรัก ..ชนิด Universal Love !


" ฉันรู้แต่ว่า...ฉันรักเด็กพวกนั้น "

    เรื่องนี้ผมได้ฟังท่านปรัชญา เวสารัจจ์ เล่าให้ฟังเป็นครั้งแรก  หลายปีมาแล้ว  ฟังแล้วขนลุก และน้ำตาซึม  จึงได้นำไปบอกต่อกับใครต่อใครอีกมากมาย ตอนหลังได้เจอเป็นข้อเขียนที่อ้างอิงที่มาได้ จึงเก็บเอาไว้  เคยคิดจะนำมาวางที่นี่ก็เกรงว่าจะอ่านกันแล้ว  แต่คิดแบบนั้นไม่น่าจะดีนัก เพราะจะเป็นการปิดโอกาสคนที่ไม่เคยรู้เรื่องราวอันน่าสนใจนี้ออกไปอีก  คนเคยอ่านย่อมอ่านซ้ำได้ ไม่น่าจะมีปัญหา  จึงขอเชิญทัศนาได้เลยครับ ....

    เมื่อหลายปีก่อน อาจารย์ที่มหาวิทยาลัยจอห์น ฮอพกินส์ มอบหมายให้นักศึกษาปริญญาโททำงานวิจัยชิ้นหนึ่ง โดยเก็บข้อมูลเด็กชายอายุระหว่าง 12-16 ที่อาศัยอยู่ตามชุมชนแออัดต่าง ๆ จำนวน 200 คนแล้วให้วิเคราะห์คาดการณ์ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเด็กกลุ่มนี้บ้างในอนาคต

     หลังจากที่นักศึกษาได้ศึกษาข้อมูลเชิงสังคมและพูดคุยกับเด็ก ๆ เพื่อเก็บข้อมูลแล้ว จึงพร้อมใจกันสรุปว่า 90% ของเด็กชายเหล่านั้นจะต้องติดคุก

     25 ปีต่อมา นักศึกษาปริญญาโทอีกกลุ่มหนึ่งได้รับมอบหมายให้กลับไปทดสอบผลสรุปในครั้งก่อนนั้น พวกเขาจึงกลับไปยังสถานที่เดิม จากเด็กชาย...บัดนี้พวกเขาได้เติบโตเป็นหนุ่มใหญ่ มีเพียงสองสามคนที่เสียชีวิต บางคนได้ย้ายนิวาสสถานไปอยู่ที่อื่น อย่างไรก็ตาม พวกเขาได้พบกรณีศึกษา 180 คน จากจำนวนเดิมสองร้อยคน ซึ่งปรากฏว่ามีเพียงสี่คนเท่านั้นที่เคยใช้ชีวิตอยู่ในคุก

   ทำไม...ทำไมคนที่อาศัยในถิ่นกำเนิดอาชญากรรมเยี่ยงนั้น กลับมีประวัติที่ขาวสะอาดอย่างไม่น่าเชื่อ...หลังจากที่ซักไซ้ไล่เลียง จึงได้รับคำบอกเล่าว่า...
"อืมม์.. มีคุณครูอยู่ท่านหนึ่ง.." ซึ่ง 75% ของเด็กกลุ่มดังกล่าวเคยเล่าเรียนกับคุณครูสาวผู้นี้ นักวิจัยจึงตัดสินใจเดินทางไปพบคุณครูท่านนั้น ซึ่งบัดนี้อาศัยอยู่ในบ้านพักครูเกษียณอายุ และได้ตั้งคำถามว่า
"ทำไมครูถึงได้มีอิทธิพลกับเด็กมากมายขนาดนี้ พอจะบอกได้ไหมว่าทำไมเด็ก ๆ เหล่านั้นยังจำคุณครูได้"
"ไม่รู้สิ.." คุณครูสั่นศีรษะ "ฉันตอบไม่ได้หรอก..."
แต่เมื่อกลับไปคึดถึงวันคืนเหล่านั้น เธอก็รำพันกับตัวเองมากกว่าที่จะตอบคำถามนักศึกษา

" ฉันรู้แต่ว่า...ฉันรักเด็กพวกนั้น "

  ..... จบ .....

ผู้เขียน : นิรนาม / ผู้แปล : แบ่งปัน
คอลัมน์ของนอก น.ส.พ. ผู้จัดการรายวัน
วันที่ 4-5 พฤศจิกายน 2543

คำสำคัญ (Tags): #goodnews#ครู#ครูที่ดี
หมายเลขบันทึก: 82746เขียนเมื่อ 8 มีนาคม 2007 23:33 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 17:41 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (4)
รู้สึกดีจังเลยค่ะ....ไม่เคยอ่านมาก่อนเลย..อ่านแล้วก็น้ำตาซึมเหมือนกันค่ะ...ซาบซึ้งใจจัง..ขอบคุณมากนะคะสำหรับบทความดีๆที่มีไว้แบ่งปัน...

อ่านแล้วดีจังเลยค่ะ และดีใจกับเด็กเหล่านั้นที่มีครูที่รักพวกเขา และเคยได้ยินคำหนึ่งที่บอกว่า "ความรักทำให้ชนะทุกสิ่ง" และความรักของครูจึงมีผลต่อการเปลี่ยนวิถีชีวิตของพวกเขา

เรียนท่านอาจารย์พินิจ

        เมื่ออ่านจบแล้ว ทำให้ดิฉันมองย้อนดูตนเอง ในฐานะครูคนหนึ่ง เหมือนคุณครูท่านนี้ ที่เป็นครูได้ทั้งชีวิตและจิตวิญญาณ  น่ายกย่องและน่าสรรเสริญมาก ค่ะ  ดิฉันก็รักลูกศิษย์ทุกคนเหมือนลูก แต่บางครั้งดิฉันก็นึกเสียใจกับบางสิ่งที่เราให้ได้ไม่เต็มที่กับลูกศิษย์ของตนเอง                                            

ขอบคุณทั้ง 3 ท่านครับ

  • คุณครูแอ๊ว  ... ด้วยความยินดีครับ แล้วจะหามาให้อีก
  • นางสาว สิริรัตน์ ศรีวัฒนะ  ... ดีใจที่อ่านแล้วรู้สึกดี  และได้ประโยชน์ คนเขียนบันทึกก็อิมใจไปด้วยครับ
  • อ. วลัยพร กนกแก้ว .. เมื่อ ครูรักศิษย์ การเป็นปูชนียบุคคล เริ่มแล้วครับ ทำอะไรต่อไปก็จะมีเมตตาเป็นตัวนำ หรือพูดใหครบสูตรก็คือ มีพรหมวิหาร๔ เป็นเครื่องนำไปสู่ความสำเร็จ.
พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท