- เป็นอย่างไรบ้าง.. เรื่องผ่าตัดหู ตอนนี้อาการเป็นอย่างไร
- ขอให้หายดีไวไวนะคะ
....ต่อมาจากบันทึกที่แล้วเรื่อง ++ ดอกไม้ที่บ้าน ++ น่ะค่ะ คราวนี้เอารูปชูจังที่ถ่ายไว้มาให้ดูกันบ้าง....
รูปที่ออกมายังไม่ได้ปรับอะไรเลย ทั้งสีหรือแสง เพราะว่าพอเอามาดูแล้ว มันให้อารมณ์ง่วงๆเหงาๆของ "หมา"..ดีน่ะค่ะ ก็เลยคงอยู่แบบนั้น
ว่าไปแล้ว ซื้อกล้องมา (ทั้งตัวเก่า และตัวนี้) คิดว่านางแบบที่ถ่ายรูปมากที่สุด และช่วยให้ k-jira ถ่ายรูปเป็น ก็ได้เจ้าหมาตัวนี้ล่ะค่ะช่วย ถ่ายจนกระทั่งเขาคุ้นกล้องเลย บางทีเห็นกล้องไม่ได้ รีบเดินเข้ามาขอเข้ากล้องด้วย
แล้วถ้าช่วงไหนอารมณ์ดีๆนะ จะยิ้มให้กล้องทุกครั้งเลย
อ๊ะๆๆ.. อย่าแปลกใจนะคะ ว่าหมายิ้มได้ด้วยเหรอ
ได้ซีคะ ...ไว้วันหลังแล้วจะเอารูปมาพิสูจน์ให้ดูนะ
ส่วนในรูปที่ถ่ายที่บ้านวันนั้นไม่ค่อยยิ้มค่ะ เพราะว่าเค้ากำลังง่วงนอน แต่ขัดใจเจ้านายไม่ได้ เพราะเจ้านายจับมาถ่ายรูป เลยต้องฝืนถ่างตาโพสต์ท่าถ่ายรูปดังที่เห็น
แต่สุดท้ายก็หลับจนได้..... อิอิ
ส่วนบทเรียนจากการถ่ายรูปหมา พบว่า
สวัสดีแม่ชูงจัง
น้องชูจังน่ารักมาก ไม่เหมือนคนป่วยเลย
ยิ้มกับน้องพูด้วย
น่าฮักขนาด
จุ๊บ ๆ 3 ที
สวัสดีค่ะพี่ อ๊อบ somporn poungpratoom
^__^
จำได้ครับว่าเจ้าสุนับแสนรู้ตัวนี้ปรากฏโฉมในบันทึกแล้วอย่างน่ารัก
แต่ดูวันนี้...สีขนจะหม่น ๆ ไปหรือเปล่าครับ
อรุณสวัสดีค่ะ คุณ แผ่นดิน
พี่จูนค่ะ
น้องหมา น่ารักจังค่ะ ภาพที่ถ่ายเอง เป็นความทรงจำที่ดี ที่คิดถึงเมื่อไหร่ก็เอามาเปิดดูได้ ทำให้อารมณ์ดีด้วย พี่จูนเป็นอย่างหนูรึเปล่าค่ะ
สวัสดีค่ะ มะปรางเปรี้ยว
เห็นด้วยเรื่องภาพถ่าย...เป็นการบันทึกความทรงจำที่ดีไว้ เพราะว่าเวลาดุจสายน้ำ ไหลไปไม่หวนคืน เราไม่สามารถย้อนคืนห้วงเวลาเก่าๆได้อีก นอกจากจะเก็บบันทึกเป็นภาพไว้ หวนกลับมาดูยามคิดถึง
ตอนที่หลานเกิด จำได้ว่าตอนนั้นเพิ่งซื้อกล้อง (ตัวเก่า) มาใหม่ๆ ไปเยี่ยมดูหน้าหลานซึ่งอายุได้เพียงแค่สิบกว่าชั่วโมง จากนั้นก็เอาแต่ถ่ายรูป กดๆๆๆ ชัตเตอร์เก็บทุกภาพไว้ แม้กระทั่งตอนที่พยาบาลเข้ามาอาบน้ำให้วันแรก
ตอนนั้นหลายคนมองพี่เป็นตัวประหลาดไปเลย ทำนองว่า อะไรวะ มาถึงก็เอาแต่ถ่ายๆๆรูป
พี่บอกว่า อยากเก็บภาพไว้ เพราะว่าหลานต่อไปก็มีแต่โตขึ้น พออยากจะได้ภาพที่ตัวยังแดงๆ ก็ไม่สามารถไปหาถ่ายที่ไหนได้อีก
จากนั้นก็เลือกรูปที่พอใจได้เกือบร้อยรูป เอาไปอัดภาพใส่อัลบัมกาวให้น้องสาว เป็นของขวัญช่วงที่หลานอายุเพิ่งครบเดือน
ปรากฏว่าอัลบัมเล่มนั้น กลายเป็นของมีค่าไปเลย และคงจะเก็บไว้ให้หลานชายเมือเขาโตขึ้นเป็นหนุ่ม เพราะว่าภาพข้างในนั้น ได้เก็บบันทึกความรักความยินดีมากมาย ที่คนในครอบครัวทุกคนมีให้เขา
มันเป็นภาพ ที่มิอาจย้อนเวลา หวนกลับไปบันทึกไม่ได้อีกแล้ว จริงไหม
^___^
เอารูปล่าสุดของน้องชูจังมาโชว์ค่ะ ^_^