คิดอย่างไรเขียนอย่างนั้น : สวยแต่เหม็นนะ

นักศึกษาหญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาทางประตูหลังของห้องบรรยายพร้อมกับขอโทษผมซึ่งนั่งอยู่ด้านหลัง ขณะที่ผู้ศึกษากำลังดูสารคดีคนค้นคนเรื่อง "ยายใฮ คนหวงแผ่นดิน" อย่างใจจดใจจ่ออยู่

"ขอโทษค่ะ" เสียงนี้ทำให้ทุกคนหันมาดูเจ้าของเสียง ผมมองดูตาของแต่ละคนที่หันมาดูนั้น โดยเฉพาะหนุ่มใหญ่หนุ่มน้อย ดูจะสนใจกับเจ้าของเสียงเป็นพิเศษ พร้อมกับเห็นดวงตาที่คล้องไปทางขวาตามสัญญาณการเดินของหญิงเจ้าของเสียงนั้นไป ผมหันไปมองสิ่งที่นักศึกษาเหล่านี้กำลังดู ก็คือนักศึกษาหญิงที่กำลังเดินไปหาที่นั่งในห้องบรรยายนั่นเอง ใช่แล้ว เธอมาสาย ซึ่งเป็นเรื่องให้ผมต้องคิดว่า "ปกติ" ไปซะแล้ว ทันทีที่ผมเห็นผมก็ร้องขึ้นในใจว่า "อ๋อ...ผู้หญิงสวย" แวบความคิดหนึ่งแทรกขึ้นมาทันควันว่า "สวยอย่างไรก็เหม็นนะ" และขณะเดียวกันแวปความคิดหนึ่งขัดแย้งขึ้นมาว่า เอ๊...ทำไมผมต้องคิดขัดแย้งอย่างนี้อยู่ตลอดนะ" ให้นึกสงสัยตัวเองอยู่ตลอดเวลา ผมจึงเริ่มทบทวนอะไรบางอย่าง...............................

ระหว่างทบทวนอะไรบางอย่าง ตาของผมก็สังเกตในสิ่งที่สงสัยนั้นคือนักศึกษาหญิง (นักศึกษาภาคพิเศษ แต่งตัวอิสระ มีทั้งหนุ่มสาว เฒ่าแก่ แม่หม้าย ยายตาฯลฯ) สิ่งที่ผมมองก่อนคือเสื้อผ้าที่ประดับร่างกาย และคิดในใจว่า อืม...ดูดี สีน้ำตาลเข้ม มีผ้าคาดเอว (โบว์) สีแดงเข้ม และคล้ายๆจะเป็นโทนเดียวกัน แต่สีตัดกัน ชุดก็เป็นชุดกึ่งกระโปรงและเสื้อ โดยเป็นชิ้นเดียวกัน ผมเรียกไม่ถูกว่าเป็นอะไร ผมของเธอยาวสีดูออกเป็นแดงน้ำตาล โทนเดียวกับชุดที่ใส่ กิ๊ปอันหนึ่งสีดำ ขลิบผมบนศีรษะบนสุด อีกอันหนึ่ง สีขาวยาวมีลวดลายขลิบเงินแววทั้งส่วนหัวและปลาย ตรงกลางเขียนอักษรภาษาอังกฤษว่า Dior หนีบผมด้านหลังที่เกล้าขึ้นนั้น ดูเด่นชัดมาก ส่วนผมนั้นดูเรียบสนิทดี จากการเกล้าผมทำให้เห็นใบหน้า ใบหูที่ขาวเนื้อนวลทีเดียว ที่ติ่งหูประดับด้วยต่างหูสีเงินประดับพลอยใส เป็นเส้นรูปหัวใจคล้องห่วงอีกทีหนึ่ง ยามเข้าของเคลื่อนตัว ต่างหูนั้นก็จะกระดุกกระดิกห้อยย้อยเด่นน่ารักดี"

ผมเคลื่อนตัวมานั่งหน้าห้อง หลังจากสารคดีจบลง เพื่อไปปิดเครื่องฉาย และบอกซ้ำ (บอกรายละเอียดก่อนเริ่มกิจกรรมก่อนแล้ว) อีกครั้งหนึ่งถึงการเขียนความคิดจากการดูสารคดี (แว๊ปปิ๊ง หรือ ประกายความคิด) แต่ก็ยังสงสัยนักศึกษาท่านนั้นไม่หาย เมื่อพิจารณาแล้วก็ต้องพิจารณาให้ละเอียดเท่าที่ความสามารถจะมีอยู่และไม่เกินขอบเขต จึงสังเกตด้านหน้า เห็นใบหน้าที่แต่งพอดี ปัดแก้มสีชมพูบางมากๆ แต่ก็เห็นนวลเนียนรับใบหน้าที่แต่งดูเรียบๆดีมาก ตอนนี้ผมสังเกตเห็นว่า ชุดที่เธอใส่ก็คือชุดที่ผมเรียกว่า "ชุดคนท้อง" คือชุดที่ผู้หญิงช่วงนี้เขาใส่กันโดยได้รับอิทธิพลมาจากหนังเรื่อง "แดจังกึม" (ดำจังแก-แกแหละดำ-ฉันไม่ดำ...ฮาฮา....แดเป็นกำ ดำเป็นแก...) ผมมองจากหน้าลงมาที่คอ เห็นสร้อยสีทองน่ารักไม่เล็กเกินไป ห้อยย้อยทาบต้นคอ-บนผิวเนื้อส่วนนั้น ปลายสร้อยที่อยู่ระหว่างกลางเป็นเหมือนจี้แต่ไม่ใช่จี้สีดำล้อมด้วยทองเป็นวงกลม (เม็ดดำล้อมด้วยทอง) ด้วยความที่เสื้อเป็นเสื้อชนิดคอกว้าง เป็นรูปตัว V ย้อยลง ทำให้เห็นสร้อยนั้นเด่นเป็นสง่า บนหน้าอกมีเสื้อซับในสีดำทาบอยู่เพื่อป้องกันส่วนที่ควรละอาย ส่วนชุดด้านนอกที่กล่าวถึง คล้ายกับผ้าลูกไม้ที่ผู้สูงอายุชอบใส่ไปวัดวันพระหรือวันสำคัญทางศาสนา แต่ไม่ใช่ผ้าลูกไม้ เป็นผ้าที่เลียนแบบผ้าลูกไม้มากกว่า โดยภาพรวมของการแต่งกายถือว่าดูดี มองลงไปที่รองเท้า (แอบสังเกตผ่านๆ) เป็นร้องเท้าแก้วสีดำแวว มีสายเป็นลายดอกไม้สวยดี ระหว่างที่กำลังบันทึกอะไรบางอย่างลงกระดาษ เธอก็เขียนตอบกิจกรรมการเรียนรู้เสร็จและมาส่งงานที่โต๊ะ ผมสังเกตเห็นผิวหนังที่มือของเธอเนียนละเอียด ส่วนนิ้วก็ยาวเรียวดีมาก เล็บยาวแต่ดูสะอาด ไม่เห็นว่าจะทาสีอะไร

ทั้งหมดนี้คือสิ่งที่สังเกต ซึ่งต้องเสียใจด้วยจริงๆ กับท่านผู้อ่านที่ผมไม่ได้มองในส่วนที่ผู้ชายเขาชอบมองกันเช่น ขาหรือหน้าอก เนื่องจากเป้าหมายของแต่ละคนแตกต่างกัน

ทีนี้ย้อนไปถึงความคิดที่ค้างไว้ในวรรคที่ ๒ ตอนที่ ผมเริ่มทบทวนอะไรบางอย่าง ผมทบทวนอะไร กับคำว่า "สวยอย่างไรก็เหม็นนะ" สิ่งที่ผมเรียนรู้คือ ร่างกายนี้ล้วนเต็มไปด้วยของไม่สะอาดนานัปประการ ซากสัตว์ต่างๆ อยู่ในร่างกายนี้ เมื่อเราผ่าท้องออก หญิงชายไม่แตกต่าง มีไส้ มีม้าม มีเลือด ปอด หัวใจที่เต้นกระดึ๊บกระดึ๊บฯลฯ ทุกวันหากเราไม่อาบน้ำชำระกาย เหงื่อไคลที่ไหลตามช่องเล็กช่องน้อย ล้วนไม่สะอาด มีกลิ่นเน่าเหม็น ผิวหนังที่ตายไปทุกๆ วัน เศษอาหารที่สะสมตามร่องฟัน สิ่งสกปรกที่ไหลออกจากช่องตา ล้วนแต่เป็นสิ่งหมักหมมของของไม่สะอาดนั่นเอง ดังนั้น นี่คือคำตอบว่า สวยอย่างไรก็เหม็น ด้วยประการฉะนี้แล

------------------------------------------------

จากการสังเกตเป็นบทเรียนรู้สำหรับส่วนหนึ่งของการพิจารณาโดยแยบคาย (โยนิโสมนสิการ)

เขียนใน GotoKnow โดย dejavu monmon
ใน โอโห...มโนสาเร่

คำสำคัญ (Tags): #บันทึกความคิด

หมายเลขบันทึก: 81876เขียนเมื่อ 4 มีนาคม 2007 16:12 น. ()แก้ไขเมื่อ 21 ตุลาคม 2015 10:40 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน