บางห้วงยามของความรู้สึก : พร่ำบ่นดีใจ เมื่อข้าพเจ้าได้รับรางวัล"ฅ KM" หรือ "ฅ KM มมส."

ถึงแม้ว่ารางวัล "ฅ  KM"   หรือ  "ฅ  KM  มมส."  ที่ผมเพิ่งได้รับการประกาศชื่อจากทีมอนุกรรมการฯ Km  ของมหาวิทยาลัยมหาสารคาม  จะดูไม่ยิ่งใหญ่เหมือนรางวัลของชาวบล็อกที่ได้รับจากการประกาศยกย่องจาก สคส. ไม่ว่าจะเป็นรางวัล “สุดคะนึง”  หรือแม้แต่ “จตุรพลัง”  ก็ถามเถอะ  แต่ผมก็ตระหนักแก่ใจว่า  ทุกรางวัล ไม่ว่าจะมาจากสถาบันใดเป็นผู้ประกาศรับรองก็ล้วนแล้วแต่มีคุณค่าในตัวเองเสมอ 

 

แต่ในเวทีของคนเขียนบล็อก  ผมกลับมองว่ามิตรภาพของแต่ละคนที่ส่งถึงกันนั้น  เป็นเสมือนอีกรางวัลหนึ่งที่ทรงคุณค่าไม่ด้อยไปกว่ารางวัลใด ๆ

การได้รับรางวัล "ฅ  KM"   หรือ  "ฅ  KM  มมส."  เป็นคนแรกของ มมส  กลายเป็นหินก้อนแรกที่ถูกโยนออกไปเพื่อถามทาง ,   กระเด็นกระดอน พลิกหล่นไปตามที่ต่าง ๆ  เพื่อสร้างความชัดเจนของเส้นทางในอนาคต  แต่ผมก็ภูมิใจที่เป็นหินก้อนแรกแห่งการบุกเบิกครั้งนี้... (บางทีก็ติดตลกว่า เป็นความโชคดีที่ผู้เชี่ยวชาญทั้งหลายติดโผเป็นกรรมการฯ  จึงอดได้รับรางวัลนี้ซะเอง...ส้มจึงหล่นมายังผมอย่างช่วยไม่ได้)

  

ผมรับปากเพื่อนชาวบล็อกท่านหนึ่งว่าจะสะท้อนความรู้สึกที่มีต่อรางวัล (บ้าง)  โดยอันที่จริงผมไม่อยากกระทำเช่นนั้น  มันเหมือนดาราในทีวีที่ต้องขึ้นกล่าวความรู้สึกตนเองที่ได้รับรางวัลตุ๊กตาทอง (ประมาณนั้น) 

 

แต่ก็เถอะ..เพื่อเป็นการขอบคุณมิ่งมิตรชาวบล็อก  รวมถึงการ “คารวะ”  คณะกรรมการที่พิจารณารางวัลนี้แก่ผม... ผมจึงตัดสินใจที่จะกระทำเช่นนั้นอย่างไม่หลีกเลี่ยง 

หากแต่ขออนุญาตนำเอาถ้อยคำที่เคยเขียนไว้ในบล็อกของ “น้องแจ๊ค”  กัมปนาท... มาเผยแพร่ซ้ำ  แต่งเติมเท่าที่จะทำได้ ...

 

นี่คือ  บางส่วนของความรู้เมื่อผมรู้ว่าตนเองได้รับรางวัล "ฅ  KM"   หรือ  "ฅ  KM  มมส."

 

ผมเป็นคนที่เกิดจากหมู่บ้านติดลำน้ำปาว และลำน้ำนั้นก็เติบใหญ่เป็นเขื่อนลำปาว...ถึงไม่กว้างใหญ่ไพศาล แต่ก็ลึกและยาวหล่อเลี้ยงผู้คนอย่างกว้างไกล..

 

ผมจึงชอบสายน้ำ  เพราะสายน้ำสอนให้รู้คุณค่าของความฉ่ำเย็นและกว้างลึก อันหมายถึง "ใจกว้างและอาทร"  หากแต่ผมเป็นสายน้ำที่อาทรและหลากไหลได้ทั้งชาเย็น  ห้วนแรง  หรือแม้แต่กระชากกระชั้น

 

แหละเมื่อเข้าสู่การเขียนบล็อก  เป็นการเข้าสู่เวทีโดยภาวะส่วนตัวผ่านการเชิญชวนของรุ่นพี่ในสำนักงาน  มิได้เข้าสู่กระบวนการในนามขององค์กร และมิใช่คนทำงาน KM ในทีมอนุกรรมการของมหาวิทยาลัยฯ 

 

แต่เพราะการได้ฟังผู้บริหารท่านหนึ่งพูดในเวทีว่า "เริ่มด้วยใจ"  และจากนั้น  ทุกครั้งที่พบกับท่าน,  ท่านก็จะกำชับเสมอคือ "มาช่วยกันนะ"

  

ผมให้ความเคารพต่อท่านไม่น้อยกว่าการให้ความเคารพตนเอง  ปรารถนาที่จะช่วยทั้งกายและใจ  แต่ก็ขอให้ขึ้นอยู่กับโอกาสเป็นสำคัญ  เพราะผมรู้ดีว่าตนเองเป็นคนมีราชการไปโน่นไปนี่เสมอ  และทำงานไม่มีเวลาแน่ชัด หากเข้าไปร่วมทีมอย่างเต็มตัวอาจกระทบต่อองค์กรก็เป็นได้

 

ด้วยความสัตย์จริง,  โดยส่วนตัวแล้วผมไม่รู้ที่มาที่ไป  และไม่อาจหยั่งรู้ราวศาสดาที่จะฟันธงว่า  KM  คืออะไร  และเช่นไรกันแน่...และที่ตนเองเขียน  หรือกระทำอยู่นั้น  คือ  KM หรือไม่... แต่หลายท่านก็เปรยปลอบใจผมอยู่เนือง ๆ ว่า  เนื้อหาที่บันทึกอยู่นั้น  "ไม่มีผิด ไม่มีถูก"  และการเขียนบันทึก หรือเขียนบล็อกก็เป็นเพียงส่วนหนึ่งของการจัดการความรู้เท่านั้น

 

กระนั้น  ผมก็มีความสุขที่จะเขียนบล็อก   เพราะบทบาทหน้าที่ของผมคือ "การอยู่กับนิสิต และดูแลนิสิต"  การบอกเล่าและสื่อสารเรื่องราวต่าง ๆ ที่คิดว่ามีผลต่อการสร้างจินตนาการและสำนึกที่ดีแก่นิสิตเป็นเรื่องสำคัญ  ส่วนกลวิธีที่ใช้อยู่ในรูปแบบใด   วิธีการใดก็สุดแท้แต่สไตล์ของผู้เล่า  ซึ่งนักเขียนท่านหนึ่งก็พูดไว้ว่า "เรื่องของเรา  เราต้องเล่าด้วยวิธีของเราเอง"

ผมยังมีความสุขที่จะเขียน,    เพราะการเขียนบล็อก  คือการเสริมสร้างและสำรวจบางสิ่งบางอย่างในตัวเอง (ซึ่งบ่อยครั้งก็ไม่อาจกล้าหาญที่จะบอกว่ามันคือ ความรู้ในตัวผมเอง)  และสำคัญคือ ผมต้องการบอกเล่าเรื่องราวของนิสิตและหน่วยงานไปสู่เวทีที่ "กว้างและไกล"  ขึ้นกว่าเดิม เพื่อบอกเล่าให้รู้ว่า "ที่ตรงนี้มีนาฏกรรมอะไร !  เช่นไร ! และเป็นไปอย่างไร !"

และการเขียนก็ไม่ติดยึดและเคร่งเครียดว่าทุกอักษรที่ดูเหมือนนวนิยายของผมนั้น คือ KM หรือไม่...แต่รู้และตระหนักมั่นอยู่เสมอว่าทุกตัวอักษร "คือเรื่องจริง ...  คือความจริง และเป็นความสัตย์จริง"  เสมอ  

และที่สำคัญก็คือ "น้ำใสใจจริง" ของผมเองก็เป็นไปตามกระบวนความในอักษรแต่ละตัวอย่างไม่ต้องสงสัย

 

ผมมีความสุขที่จะเขียนบล็อกในวิถีของผม  ..เพราะโลก  G2K  สอนให้ผมเห็นคุณค่าของ "มิตรภาพ, กำลังใจ การเติมเต็มกันและกัน"  รวมถึงการสอนให้เห็นถึงธรรมเนียม (อันควรนิยม)  ที่หมายถึงการให้ความเคารพรัก   นับถือ  ให้เกียรติและส่งเสริมกันและกันอย่างไม่มีสิ่งใดกั้นขวาง

 

ที่นี่สอนให้ผมนิ่งขึ้น เยือกเย็นขึ้น ..และที่สำคัญคือการรู้จักที่จะแสดงความชื่นชมต่อคนรอบข้างมากขึ้น  เพราะก่อนนั้นถึงแม้ผมตระหนักในเรื่องนี้ก็จริง, แต่กลับไม่ใคร่แสดงออกถึงพฤตินัยเช่นนั้นนัก   และที่สำคัญอีกประการ  คือการ "เปิดรับ"  อย่างมีมิตรภาพ  รู้จักเฝ้ารอคนอื่น  โดยไม่ด่วนทำตนโชว์เด่นแบบ "ลูกทุ่ง ,ข้ามาคนเดียว"  ....

 

และบัดนี้ผมก็ได้เห็นความเปลี่ยนสำหรับผมอีกประการก็คือ  "ความทระนงที่มีอยู่อย่างมากล้นจนดูเหมือนกระด้างได้อ่อนตัวลงอย่างมาก" ...

 

สิ่งที่ผมเคยบอกว่า "ฉันรู้.." (ทำตัวเป็นผู้รู้)  วันนี้ผมเรียนรู้จากที่นี่ว่า "นั่นคือสิ่งที่ฉันเข้าใจผิดว่า ฉันรู้"

 

รางวัล..ที่ได้รับครั้งนี้ , ถึงแม้เป็นรางวัลที่ผมไม่ได้สมัครเข้าประกวดแข่งขัน   หรือแม้แต่การเขียนบล็อกก็เขียนในลักษณะส่วนตัว  โดยไม่ได้รับมอบหมายจากองค์กรเลยแม้แต่น้อย  รวมถึงการไม่ใช่คณะทำงานอนุกรรมการ KM  ของ  มมส  ดังนั้น  บล็อกหรือบันทึกของผมจึงมีความเป็นอิสระจากระบบอย่างชัดเจน   เพียงแต่เรื่องราวทั้งหลายเป็นเรื่องราวที่มาจากวิถีงานประจำของผมเท่านั้นเอง

 

ผมยังมีความสุขใจและกล้าที่บอกว่า "ขอบพระคุณทุกคน ทุกท่านที่มีส่วนเกี่ยวข้องทั้งโดยตรง และโดยอ้อม" ...ที่มาเติมเต็ม  หรือถ้าจะไม่เต็ม  มันก็เพิ่มต้นทุนให้ผมได้เรียนรู้ที่จะ "เต็ม"  อย่างมีคุณค่าและมี "คุณภาพ" ในอนาคต

 

รางวัลจะไม่ทำให้ผมเปลี่ยนแปลงไปในทางที่แย่  หรือกลับไปสู่จุดแห่งความทระนงเหมือนเก่าก่อน  และจะไม่มีวันทำให้ผม เป็น "นก" ที่กลายพันธุ์เป็นนกที่บินได้ยิ่งกว่า "นก"

 

ผมยังคงปรารถนาเป็นนกที่บินอยู่ในฝูง...ไม่ประสงค์ที่จะบินเหนือฝูง, ต่ำกว่าฝูง หรือแยกฝูงไปตัวเดียวโดด ๆ ...

 

ผมไม่ปรารถนาเป็นผู้ชนะแต่ปราศจากคุณค่าใด ๆ ในสายตาคนรอบข้าง....

 

นี่กระมัง..คือ ความรู้สึกบางอย่างที่บางท่านอยากรู้ว่าผมรู้สึกเช่นไร....ต่อการได้รับรางวัล....

 

เช่นเดียวกัน,  ผมก็ยังต้องขออนุญาตกล่าวซ้ำว่า "ผมไม่รู้หรอกว่า KM  เป็นอย่างไร"    ผมรู้แต่เพียงว่าบล็อกช่วยให้ผมเรียนรู้ความงดงามของมิตรภาพที่เป็นประหนึ่งสายน้ำที่ไหลอย่างไม่ขาดห้วง ,  เบาบ้าง แรงบ้างตามวาระและฤดูกาล  หากแต่ยังคงไว้ซึ่งความฉ่ำเย็นและอาทรอย่างไม่รู้จบ

 

นี่มิใช่สุนทรพจน์...หากแต่เป็นความรู้ที่เป็นเสมือนคำขอบคุณที่มีต่อกัลยาณมิตรทั้งหลาย

 

ให้โอกาสผมได้พูดในสิ่งที่รู้สึกอย่างสัตย์จริงเช่นกับการให้โอกาสผมได้เขียนบันทึกอย่างสัตย์จริงโดยไม่จำเป็นต้องชั่งวัดคุณค่าใด ๆ  ...

วันเวลา 2  เดือนในโลกแห่งการเรียนรู้นี้ก็ได้เปลี่ยนแปลงผมไปในทางที่ดีแล้ว...

 

ส่วนบันทึกของผลจะมีประโยชน์ต่อใครอื่นหรือไม่  และเป็น KM  มากน้อยหรือไม่นั้น...ผมไม่มีความรู้พอที่จะชี้วัดใด ๆ .... และไม่จำเป็นที่ผมจะต้องชี้วัดด้วยตนเอง  หากแต่ขอรับผิดชอบในทุกอักษรในบันทึกของผมอย่างทระนง

ท้ายที่สุดผมไม่มีคำอื่นใดที่ควรกล่าวปิดประเด็นอันยาวยืดและปราศจากสาระความรู้นี้เท่ากับคำว่า "ขอบคุณ" 

 

และ  ขอบคุณครับ ...

 

(ผมได้ทำหน้าที่บอกกล่าวความรู้สึกนี้ตามคำสัญญาแล้ว) ....

 

[กัมปนาท อาชา]

ขอบคุณพี่พนัสเช่นกันครับ บันทึกนี้มีประโยชน์แน่นอนครับ

ขอบคุณอีกครั้ง

กัมปนาท

[DSS "work with disability" ( หนิง )]

สู้ต่อไป ทาเคชิ!!! 555

[อ.ลูกหว้า]

ดีใจที่คุณแผ่นดินยังเขียนบันทึกต่อไป ตั้งแต่ได้อ่านบันทึกของคุณทำให้รู้สึกว่าอารมณ์โรแมนติกที่ได้ละทิ้งไปนานแล้ว....ถูกเรียกกลับคืนมาแบบไม่รู้ตัว ในช่วงเวลาการทำงานที่เคร่งเครียด กลับมีบันทึกที่ช่วยขัดเกลาอารมณ์ของหว้าด้วยถ้อยคำที่สละสลวย ทำให้เราเองรู้สึกคล้อยตามตัวหนังสือเหล่านั้น ขอบคุณค่ะที่ช่วยแบ่งปันความโรแมนติกมาให้...เขียนต่อไปนะคะ ไม่ยอมให้หายไปหรอก...

[Panda]

• ขอบคุณมากครับ
• และ ผมขออนุญาต นำไปลงใน ข่าวการจัดการความรู้ มมส. ฉบับต่อไปด้วย นะครับ
• ตามที่เคยแจ้งไว้ตอน ขอให้ช่วยเขียน ทั้งผ่านคำถามทาง blog และ ทาง e-mail

[ืบนเส้นทางฝัน]

พี่แผ่นดิน

ลึกซึ้งมากค่ะ..พี่ชาย..ยินดีด้วยนะค่ะ..กับสิ่งที่ได้รับนั้น...ไม่ต้องคิดและกังวล...ให้พี่ภูมิใจเถอะค่ะ.. เพราะสิ่งเหล่านั้นมันสะท้อนถึงความเป็นตัวของพี่เองทั้งสิ้น

[สายน้ำความคิด]

ขอ... แทรกเพิ่ม เสริมเติม เรียนรู้ เลยกู่บันทึก KM ? ศรัทธาหรือว่าเหตุผล

หวังว่า คงจะไม่ใช่ "ได้..แล้ว..ลืม"  ปลื้มใจชั่วขณะ ละเลิกความพยายามตามตั้งใจ ที่ให้ไว้แต่แรก แทกรชีวิตในโลกสารขัณฑ์อยู่ไปวันๆ

[พญ รวิวรรณ หาญสุทธิเวชกุล]

บันทึกนี้ยาวกว่าปกติ

ที่คุณ แผ่นดินเขียน

แต่อ่านเรียบลื่น มีคุณค่า

ยิ่งแสดงความเหมาะสม กับรางวัล

เห็นเองว่าเหมาะสม และเห็นด้วยกับกรรมการค่ะ

[แผ่นดิน]

• ขอบคุณน้องแจ๊ค มากครับ

  กัมปนาท อาชา

• นั่นเป็นความปลื้มปิติ แต่บอกเล่าในแบบฉบับคนเฒ่าคนแก่ที่เพ้อพร่ำ
• ยังไงก็ยังอยากจะกล่าวคำว่า "ขอบคุณ"  อีกครั้งนะครับ
• และคิดว่าไม่นานเวที KM ในหมู่นิสิตจะเป็นรูปธรรมยิ่งขึ้น
• โปรดส่งใจเชียร์มายังทางนี้ด้วยก็แล้วกัน

[แผ่นดิน]

• สวัสดีครับ เจ้หนิง

  DSS@MSU ( หนิง )

• เจอกันวันนี้อาการดีขึ้นเยอะเลย...แต่ดูเหมือนน้ำหนักก็ไม่ลดนะครับ
• แล้วตกลงเดือนนี้เขียนไปกี่บันทึก...ทำลายสถิติ หรือยัง
• โชคดีกับโครงการฯ นะครับ  พรุ่งนี้จะเซ็นผ่านให้

[แผ่นดิน]

• ยังคงระลึกถึงเสมอนะครับ

  อ.ลูกหว้า

• ยังไงก็จะยังเขียนบันทึกเหมือนเคย
• แต่คงเงียบ ๆ หาย ๆ ไปบ้าง  เพราะเดือนหน้าดูคิวชีวิตแล้วยาวเหยียดและดูจะยุ่งยากมาก ๆ  อีกทั้งน่าจะเป็นช่วงสัญจรไปสู่สังคมชนบทที่ไม่มีอินเตอร์เน็ต
• ดีใจและเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ทราบว่าบันทึกของผมได้เป็นส่วนหนึ่งในการเพิ่มความมีชีวิตให้กับอาจารย์ฯ
• ขอบคุณมาก ๆ  ครับ

[แผ่นดิน]

• เรียนท่าน อ.แพนด้า  ที่เคารพ

  Panda

• จะด้วยเหตุผลใดก็แล้วแต่ก็ยังต้องเอ่ยคำขอบคุณในโอกาสอันดีที่มีมายังผม
• และคงได้ขอบคุณด้วยตนเองเมื่อมีโอกาสพบเจอ
• ใจจริง, อยากเขียนความรู้สึกว่าด้วยรางวัลและการจัดการ KM ใหม่ให้นะครับ  แต่ไม่ทราบว่าอาจารย์จะต้องให้แล้วเสร็จภายในวันที่เท่าไหร่
• แต่ยังไงถ้าไม่ทัน..ก็สุดแท้แต่ท่านอาจารย์จะพิจารณาความเหมาะสมก็แล้วกัน  ผมไม่มีปัญหา..มีแต่คำขอบคุณล้นกายและล้นใจเสมอครับ
• ขอบคุณครับ

[KPN AC jack]

เรียนพี่พนัส

• ดีใจที่ KM จะลงสู่ภาคนิสิตแล้ว และผมขอพ่วง ผนวก QA เข้าไปแจมด้วยนะครับ
• อาจเริ่มจากผู้นำนิสิตก่อนก็จะดีครับ ผมว่าจะทำ ก็ยังไม่มีเวลา ในหัวข้อ "อาจารย์ในฝันที่นิสิตต้องการ" หรืออีกหลายๆกิจกรรม ที่จะนำข้อมูลไปโยงกับทั้งอาจารย์ บุคลากร (เป็นกิจกรรมต่อเนื่องครับ)
• ถ้าทำงานแบบเครือข่ายหลายหน่วยงานได้คงดี
• ที่ศูนย์ฯของผมก็พอจะมีงบประมาณส่วนนี้อยู่บ้างนะครับ
• ถ้าคิดอะไรออกอยากทำร่วมกัน ก็ 1324 ขอสายแจ๊ค นะครับ

กัมปนาท

[แผ่นดิน]

• ขอบคุณน้องแจ็คมากเลยกัมปนาท อาชา (แจ๊ค)
• ตอนนี้พี่จะเริ่มจากผู้น..และบางโครงการพี่เขียนโครงการเสร็จแล้ว รอส่งอนุมัติ
• เช่นกันนี้พี่ก็อยากสัมมนาเรื่องบทบาทที่ปรึกษาเหมือนกัน... โดยเฉพาะที่ปรึกษาด้านกิจกรรมนิสิตและที่ปรึกษาทั่วไป ซึ่งต้องทำงานอย่างหนักและใกล้ชิดเด็ก
• พี่ว่าคงได้หารือกันบ้าง... แต่ต้องยอมรับว่ากองกิจฯ ไม่เคยมีงบ
• นานมาแล้ว อ.ธัญญา  เคยสัมมนาทำนองนี้แล้ว  เป็นความร่วมมือระหว่างกองกิจฯ และวิชาการ  ซึ่งพี่ว่าก็ดูดีไม่เน้น
• ยังไงคงต้องรบกวน ร่วมไม้ร่วมมือกันแล้วกระมัง,  จัดทีเดียวได้ประโยชน์กว้างขวาง
• ขอบคุณครับ...

[แผ่นดิน]

• สวัสดีเย็นย่ำครับหนูนิด

• หนูนิด

• บันทึกนี้เขียนสด ๆ ไม่กลั่นกรอง  โดยเขียนลงในบันทึกของน้องแจ็ค
• ข้อความและประโยคจึงไม่ค่อยสัมพันธ์กันนัก โดดไปโดดมา, ยังไงไม่รู้
• เป็นธรรมดาที่เราเองก็วิตกว่าบันทึกของเราจะตอบสนองความคาดวังของวิถีรอบข้างได้แค่ไหน
• แต่เมื่อตัดบริบทรอบข้างออกไป  เราก็สบายใจในสิ่งที่เราทำ...
• มีความสุขกับรางวัลที่ได้รับ  พอ ๆ กับมีความสุขที่จะเปิดรับการพัฒนาเสมอไป
• มีความสุขพอ ๆ กับการได้รับมิตรภาพที่ดีจากชาวบล็อกเฉกเช่นอดีตมาจนถึง ณ วันนี้

[โก๊ะ]

ชอบอ่านเรื่องราวที่คุณแผ่นดินบอกเล่าผ่านตัวหนังสือมากมันได้ทั้งความรู้ใหม่ที่เราไม่รู้..ได้อรรถรสจากตัวหนังสือที่ขอบอกว่าถ้าคุณเขียนหนังสือขายนะจะตามซื้ออ่าน...คุณแผ่นดินเป็นคนที่มีTacit knowledge เยอะมาก..เสียดายแย่ถ้าไม่ถ่ายทอดออกมา..ติดตามอยู่ตลอดค่ะ

[แผ่นดิน]

• ขอบคุณครับ คุณวิชิต

  สายน้ำแห่งความคิด

• แน่นอนคือผมไม่ใช่คน "ได้..แล้ว..ลืม" เป็นแน่
• เพราะไม่งั้นผมก็คงหยัดยืนอยู่ในหมู่นิสิตได้ไม่ยาวนานปานนี้ สำคัญคือ
• ผมจะไม่มีวันทำให้ผม เป็น "นก" ที่กลายพันธุ์เป็นนกที่บินได้ยิ่งกว่า "นก"
• ขอบคุณครับ

[อ.ลูกหว้า]

• เดือนหน้าก็จะต้องออกพื้นที่ทั้งเดือนเลยค่ะ  ไปทั้งหมด 8 อำเภอ เพื่อจัดเวทีรับฟังความคิดเห็นของประชาชนเีกี่ยวกับการร่างรัฐธรรมนูญ
• เก็บเกี่ยวประสบการณ์แล้วมาเล่าสู่กันฟังนะคะ

[paew]

ทันทีที่ได้ทราบข่าวว่าคุณแผ่นดินได้รับรางวัล....ก็รู้สึกยินดี ที่ความคาดหวัง เป็นจริงค่ะ....ชาวเราที่เขียน Blog เราก็ไม่ได้กังวล หรือตั้งหน้าตั้งตาเขียนเพื่อ KM แต่พี่คิดว่าพี่เองเขียนเพื่อต้องการถ่ายทอดในสิ่งที่เราได้ทำ ได้มีประสบการณ์ ซึ่งต่อมาก่อให้เกิดความผูกพันฉันท์มิตรใน Blog แห่งนี้.....ดีใจที่ได้แชร์ อารมณ์ ความคิด ตัวหนังสือ กับคุณแผ่นดินค่ะ......

[แผ่นดิน]

• สวัสดีครับ

  พญ รวิวรรณ หาญสุทธิเวชกุล

• ขอบคุณนะครับที่แวะมาให้กำลังใจผมอย่างต่อเนื่อง
• อันที่จริงผมชอบเขียนบันทึกแบบเพ้อบ่นเช่นนี้มาก  ... เพราะมันไม่เกร็ง และไม่ต้องคิดมาก
• เขียนได้เรื่อย เขียนได้เร็วโดยไม่ต้องวิตกเรื่องคำและความหมาย
• และผมว่าเขียนในทำนองนี้ดูมีชีวิตชีวาและเป็นตัวเองอย่างชัดเจน
• ขอบคุณครับ...

[แผ่นดิน]

• สวัสดีครับ  คุณโก๊ะ
• ติดตามบันทึกผมถี่ครั้ง..แต่ผมไม่สามารถติดตามบันึกคุณโก๊ะได้เลย
• ผมมีแววเขียนหนังสือขายได้จริงเหรอครับ..ยิ้ม ๆ
• อันที่จริงก็เคยมีคนมาติดต่อเอาความเรียงและงานเขียนของผมหลายเรื่องไปพิมพ์เป็นหนังสือทำมือจำหน่ายอยู่เหมือนกัน... แต่ผมก็ยังไม่ตกปากรับคำ
• เพราะยังมีความสุขต่อการเขียนแจก  มากกว่าเขียนขาย...
• ขอบคุณมาก ๆ  นะครับ...
• ขอให้มีพลังใจในการไล่ล่าความฝันอย่างไม่รู้จบ...

[แผ่นดิน]

•  สวัสดีครับ

  อ.ลูกหว้า

• งานในตำแหน่งใหม่..ใหญ่และหนักไม่เบา แต่เป็นงานที่ท้ายทายและมีเกียรติมาก
• พร้อมทั้งเป็นงานที่ทำเพื่อสังคมส่วนรวม...ผมประทับใจและยินดีกับอีกบทบาทนี้นะครับ
• เช่นกันก็ขอให้อาจารย์มีความสุขกับการงานนี้มาก ๆ
• รักษาสุขภาพกาย สุขภาพใจ..เสมอไปนะครับ

[แผ่นดิน]

• สวัสดีครับ

  paew

• ผมนิ่งและครุ่นคิดอย่างมีระบบมากขึ้นทุกขณะเมื่อสำรวจข้อคิดเห็นของมิ่งมิตรชาวบล็อก
• ประเด็นที่อาจารย์เสนอแนะทำให้ผมมั่นใจทบทวีขึ้นในวิถีการก้าวเดินของตนเอง.. 
• "พี่คิดว่าพี่เองเขียนเพื่อต้องการถ่ายทอดในสิ่งที่เราได้ทำ ได้มีประสบการณ์ ซึ่งต่อมาก่อให้เกิดความผูกพันฉันท์มิตรใน Blog แห่งนี้"
• บัดนี้ผมก็จะเดินไปตามวิถีตนเองเหมือนเคย...ไม่แบกรับความคาดหวังของใครอื่นอีกแล้ว...
• บล็อก สอนให้เขียนอย่างมีความสุข  และผมก็ควรต้องมีความสุขกับการเขียน...
• ขอบพระคุณครับ

[เม็กดำ 1]

• ชื่นชมต่อบันทึกนี้มาก ครับ 
• กรณีธรรมาส  เสาเดียว  พวกเราดีใจอย่างยิ่งกับข่าวดี  เช่นนี้
• พวกเราพร้อม ตลอดเวลา  ครับผม

[แผ่นดิน]

• ท่าน ผอ. เม็กดำ ..ครับ

• เม็กดำ 1

• ผมอยากให้ความฝันที่จะบูรณาการธรรมาสน์โบราณของอาจารย์สำเร็จเป็นอย่างมาก
• ผมไม่มีความรู้เรื่องนี้จะพยายามประสานสิบทิศให้เร็วที่สุด  ไม่ว่าจะเป็น พิธิภัณฑ์ มมส, สถาบันวิจัยศิลปะฯ,  หรือแม้แต่จุฬา  ผมก็ยินดี
• เพราะประโยชน์จะได้เกิดกับชุมชน
• ถ้าเวทีหรือกิจกรรมนี้เกิดขึ้นได้... เด็ก ๆ นักเรียนก็สามารถเข้าร่วมได้ใช่ไหมครับ

[Dr.Anongpanuch]

• ด้วยความยินดีด้วยนะคะ
• การเข้าสู่โลก gotoknow เพราะว่าต้องการพัฒนาทักษะใหม่ๆ
• ที่สำคัญมีใจรักที่จะทำ
• ได้มีมิตรภาพที่ต่อยอดทำให้นำไปพัฒนางานของตนเองให้ดียิ่งขึ้น 

[ยูมิ]

มาเยี่ยม...ขอแสดงกุศลเจตนาต่อคุณแผ่นดิน

ที่ได้รับรางวัล...นี้นะครับ

การได้รับรางวัลใด ๆ ของที่ใด ๆ นั้น เขาต้องเห็นว่าผู้ที่จะได้รับนั้นเหมาะสมแล้วนะครับผม 

 

[แผ่นดิน]

• ขอบคุณพี่อนงค์มากครับ

  MSU-KM :panatung

• เข้ามาด้วยใจ  อยู่ด้วยใจ 
• มิตรภาพที่ดีมากมายและงดงามเสมอ
• และนั่นแหละ คือรางวัลที่แท้จริง

[แผ่นดิน]

• ขอบคุณอาจารย์มากครับ

  umi

• ดีใจ ภูมิใจ เสมอเหมือนความรู้สึกเดียวกันที่ได้รับมิตรภาพจากชาวบล็อกนั่นเอง
• ขอบคุณมากครับ

[นาง อัมพร อรุณศรี]

• ขอชื่นชมจากน้ำใสใจจริงน้องรัก

[แผ่นดิน]

• ขอบคุณครับ..

  อ. อัมพร อรุณศรี

• โลกไม่เงียบเหงา  เพราะยังมีคนให้เราได้คิดถึง