การปักป้าย ถ่ายรูป : อัปลักษณ์งานพัฒนา
จากการที่ได้ลงไปสัมผัสกับชุมชน...ทั้งจากการที่เป็นส่วนหนึ่งของชุมชน การทำงานกับชุมชน และการเดินทางไปยังชุมชนต่าง ๆ...ได้สังเกตเห็นปรากฎการณ์อย่างหนึ่ง...ที่เรียกว่า..."ปักป้าย ถ่ายรูป"...คำนี้ได้ยินครั้งแรก...จากปากผู้นำชุมชนที่อำเภอดงหลวง จังหวัดมุกดาหาร...ตอนที่เป็นผู้ช่วยนักวิจัยลงไปสัมภาษณ์ชาวบ้าน....เกิดจากคำถามที่ว่า...เกษตรผสมผสานของพ่อหน่วยงานไหนเป็นคนเข้ามาให้การสนับสนุน...คำตอบที่ได้รับ คือ มีหลายหน่วยงานเข้ามาพูดคุยว่าจะให้การสนับสนุน...แต่ไม่เห็นสนับสนุนอะไร...มาปักป้าย แล้วก็ถ่ายรูป....แล้วก็กลับ...สิ่งที่พ่อได้รับก็ คือ ป้ายชื่อหลาย ๆ หน่วยงาน...เกษตรผสมผสานนี้ เป็นสิ่งที่พ่อทำอยู่แล้ว เป็นวิถีชีวิต...แต่สิ่งที่พ่อได้รับเป็นที่ระลึกจากหน่วยงานที่เข้ามา...ก็คือ ป้ายชื่อ...เขาเข้ามาพูดแล้วก็คุย แล้วก็ถ่ายรูป แล้วก็กลับไป ไม่เห็นกลับมาอีกเลย...ที่ยกตัวอย่างจากความทรงจำ...ที่ช่วยสะท้อนปรากฎการณ์บางอย่างของบางหน่วยงานที่ลงไปทำงานกับชุมชน...แต่ขาดความจริงใจ...หลังจากที่ได้รับการบอกเล่าประสบการณ์จากพ่อใหญ่ที่อำเภอดงหลวง...ก็ได้ลองสังเกตและพูดคุยกับอีกหลาย ๆ ชุมชน...ได้เห็นว่าเกิดปรากฎการณ์ทำนองเดียวกันอีกหลายชุมชน...บางหน่วยงานถึงกับระบุลงไปเลยว่า...งบประมาณที่สนับสนุนนี้...ห้ามนำไปทำอย่างอื่นนากจากป้าย...หน่วยงานนี้สนับสนุนการทำป้ายอย่างนั้นหรือ?...ผมอ่านชื่อหน่วยงานก็ไม่น่าจะใช่...และหลังจากที่ปักป้ายถ่ายรูปแล้ว...ไม่รู้ว่าหน่วยงานจะได้รับอะไร..จากการปักป้ายถ่ายรูปนั้น...ต้องสารภาพว่าผมก็ไม่ได้ติดตามเพื่อให้รู้ความจริงถึงขนาดตามไปถามว่า...ทำไมพวกคุณทำได้แค่ปักป้ายถ่ายรูป...ที่เล่ามาเพียงอยากให้หลายหน่วยงานมีความจริงใจกับชุมชนมากขึ้นก็เท่านั้นเอง...อย่าให้ใครว่าได้ว่าคุณหากินกับชาวบ้าน...
ความเห็น (12)
- เพิ่งเคยได้ยิน ปักป้ายถ่ายรูป
- แต่คนก็ชอบถ่ายรูป
- แม้แต่ไปเที่ยว ถ้าได้ถ่ายรูปกับป้าย ก็เหมือนได้ไปถึงที่แล้ว
มีให้เห็นกันทุกๆที่ครับ ไม่อยากเอ่ยว่าหน่วยงานไหน...
ตรงนั้นคือจุดอ่อนครับ ควรกำจัด
เห็นใจชาวบ้านคะ มีป้ายมากมาย มีคนหลายกลุ่ม หลายองค์กรลงไปพัฒนา.....
เป็นเรื่องที่ต้องเรียนรู้กันไป เอื้อประโยชน์ให้แก่กัน
ที่สุด ชุมชนต้องได้ประโยชน์ด้วย
- ตอบพี่อุบลอารมณ์ขันดีนะครับ...^^"ผมก็ชอบถ่ายรูปกับป้ายครับ...อย่างไปภูกระดึงเป็นต้น...แต่ละอายใจที่จะเอาชื่อหน่วยงานไปปัก แล้วถ่ายรูปกลับมาเป็นผลงานตัวเอง ทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรที่เอิ้อประโยชน์แก่ชุมชน...
- ตอบพี่จตุพร ^^ ในความคิดเห็นของผมคงไม่ถึงกับกำจัดเลย...แต่คิดว่าทำงานแล้วค่อยประชาสัมพันธ์ ไม่ใช่ไม่ทำงานแล้วประชาสัมพันธ์...ซึ่งผมมองว่าน่าเกลียด
- ตอบพี่ดอกแก้ว เห็นด้วยครับ ต้องเรียนรู้กันไป เอื้อประโยชน์ให้แก่กัน ที่สุด ชุมชนต้องได้ประโยชน์ด้วย
น้องชอลิ้วเฮียง
- พี่คิดว่าพอจำน้องได้แล้ว
- เรื่องปักป้ายถ่ายรูปนั้นมีมานานแล้ว ตั้งแต่มีนโยบายของกรมกองต่างๆสั่งให้ทำนั่นทำนี่กับชุมชนทั้งๆที่หน่วยงานในระดับสนามไม่พร้อมที่จะสนองต่อนโยบายนั้นๆ หรืออีกมุมหนึ่งพอจะทำได้แต่ไม่ได้ทำ ก็ชนบทเมืองไทยมันมีกี่พันกี่หมื่นหมู่บ้าน เจ้านายจะตามไปดูทุกหมู่บ้านก็เป็นไปไม่ได้ ก็เลยตอบสนองนโยบายในลักษณะดังกล่าว และยังมีเหตุผลอีกมากมาย
- ดงหลวงที่พี่ทำงานอยู่ก็ไม่พ้นสิ่งเหล่านี้ไปได้ มีมากกว่านี้ครับ บางทีเราก็เขียนในที่สาธารณะไม่ได้ ไม่เหมาะครับ แต่ในวงการเราก็คุยกันเป็นส่วนตัว สงสารชาวบ้านครับ ตรงข้ามผู้ทำเรา......
ขอบคุณพี่บางทรายครับ
- ผมเข้าใจความจำเป็นของบางหน่วยงานครับ เพียงแต่ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไร ถ้าเป็นการทำงานลักษณะอย่างนั้น...ผมคิดว่าน่าภูมิใจมากกว่า...ถ้าเราสรุปบทเรียนได้ว่า...ทำไมตรงนั้นตรงนี้ทำไม่ได้...หรือไม่ได้ทำ
ไม่เป็นเรื่องแปลกครับ มองโลกในแง่ดีเรื่องนี้เป็นเพียงส่วนหนึ่งของงานเท่านั้น จะปักป้ายพันป้าน ถ่ายรูปสักแสนภาพก็เชิญทำไปเถอะ แต่เนื้องานต้องดีนะครับ ผมว่า
ชอบเพลงในบันทึกจังครับ คิดถึงบรรยากาศค่าย
หากเป็นเช่นนั้นชาวบ้านไม่อายหรอกครับ แต่สมเพชการทำงานของหน่วยงานนั้น ๆ แทนครับ ยืนยันว่าชอบเพลงอยู่ครับ
- ผมว่าทำงานแบบ top down ยังพอรับได้นะ ดีกว่า ไม่ทำแล้วอยากได้หน้า อยากได้ผลงานเยอะเลย