คุณและฉันนั้นก็คน

เมื่อยามจนเพื่อนจากฝากรอยแผล
ไม่มีแม้หางตามามองฉัน
เคนพะเน้าพะนอเคลียคลอกัน
แม้วมาคั้นถ้อยคำเข้าย่ำยี

เคยกินข้าวบ้านฉันเมื่อวันก่อน
เคยมาอ้อนป้อนคารมชมโน่นนี่
ลืมข้าวแดงแกงร้อนถอนไมตรี
มิตรไม่มีเพราะฉันจนคนตกงาน

คิดคบเพื่อนเตือนใจให้ดูหน้า
โบราณว่าไว้เห็นเป็นแก่นสาร
ได้ตรึกตรองมองความตามเหตุการณ์
เพราะสันดาน “คน” นั้นเกิดบั่นทอน

ก่อนอ้าปากถากถางคนอย่างฉัน
ก้มดูกันดูตัวให้ทั่วก่อน
หนึ่งหัวใจสองมือเท้าจึงเว้าวอน
สมองสอนให้คิดอย่าผิดทาง

คุณก็คนฉันก็คนบนวิถี
ศักดิ์และศรีคงมิให้ใครถากถาง
ความเป็นมิตรเป็นเพื่อนดูเลือนราง
ซ่อนอำพรางซ่อนพิษหลอกจิตใจ

หากสองเท้าคุณก้าวพลาดมิอาจยั้ง
คุณจะนั่งเยาะหยันฉันอยู่ใหม่?
ส่วนตัวฉันคงยืนดูอยู่ไกลไกล

เพราะคุณเลวเกินให้อภัยแล้ว

วนาศิริ (ปทุมธานี) – ผู้ประพันธ์

[แอ๋น]

เป็นกำลังใจให้นะค่ะและมีคำกลอนอยากฝากด้วยเพื่อนมีหลายชนิดให้เลือกคบหายังไงขอให้คุณมีกำลังใจที่จะต่อสู้กับชีวิตนะค่ะ

คนเห็นคนเป็นคนนั้นแหละคน

คนเห็นคนใช่คนใช่คนไม่

กำเนิดคนต้องเป็นคนทุกคนไป

จนหรือมีผู้ดีไพร่ไม่พ้นคน

เกิดหนหนึ่งตายหนหนึ่งพึงนึกไว้

ใช่เกิดใหม่ตายใหม่ได้หลายหน

อยากอวดดีว่าตนมีวิเศษล้น

ก็แค่คนคนหนึ่งเท่านั้นเอง