ทุ่งลุงทิ้งหลาน

เคยผ่านทุ่งทะเลทรายหลายปีก่อน
ลมแรงร้อนเริงสะบัดพัดทรายไหว
อาบเม็ดทรายจนกายกร่อนสะท้อนใจ
อยากเห็นทางน้ำไหลซึ่งไม่มี

ห่มผ้าบางบรรเทาความเร่าร้อน
จากแสงซ้อนแดดส่องของรังสี
รุนลำเค็ญมาตลอดรอดชีวี
ทุ่งทรายนี้ร้อนเดือดจนสุดทนทาน

เคนอยู่ที่ดินระแหงแล้งยิ่งนัก
ไม่รู้จักปักดำทำไถหว่าน
ควายร่ำไห้ในถิ่นดินแตกราน
ทรมานชีพสู้อยู่ต่อมา

อดไม่ตายอดทนบนทุกสิ่ง
สัตว์น้อยวิ่งลงร่องดินและหินผา
ได้มีที่พึ่งพิงอิงชีวา
สัตว์ที่ล้าต้องแรมร้างห่างทุ่งไป

ยามทุกข์เข็ญในแดนขาดแคลนน้ำ
หลานร้องร่ำไม่รู้ลุงอยู่ไหน
กลางท้องทุ่งลุงระย่อท้อแท้ใจ
จำจากไกลถิ่นแคว้นแสนกันดาร

เดินจากทุ่งสู่เมืองใดช่างไกลลิบ
แสงระยิบส่องเร้าแดดเผาผลาญ
จิตใจร้อนผิวกายไหม้ใครต้องการ
ณ ทุ่งลุงทิ้งหลานตำนานมี

มณีรัตน์ ณ นคร (ภูเก็ต) *- ผู้ประพันธ์