เรื่องเล่าบทที่สี่ - ทำไมต้องร้านจีน
เชื่อว่าคนไทยส่วนใหญ่ที่อยู่ต่างประเทศคงรู้จักคำว่า “ร้านจีน” เป็นอย่างดี ร้านจีนคือร้านขายของชำที่มีคนจีนเป็นเจ้าของ (โดยส่วนใหญ่) แต่ของที่ขายนั้นมาจากหลาย ๆ ประเทศในแถบเอเชียโดยเฉพาะแถว ๆ บ้านเรานี่เอง
ครั้งแรกที่เราไปถึงสก๊อตแลนด์ เพื่อนคนไทยที่นั่นบอกว่าเดี๋ยวจะพาไปรู้จักร้านจีน เราก็งง ๆ ไปทำไมร้านจีนไม่เห็นจะอยากซื้ออะไรเลย พอไปถึงจึงรู้ว่าร้านจีนนี่มีของ (เกือบ) ทุกอย่างที่เราต้องการ ที่ต้องใช้คำว่า “เกือบ” เพราะแล้วแต่ว่าเป็นร้านเล็ก ๆ หรือว่าร้านใหญ่สุดของเมือง
ร้านจีนขายอะไรบ้าง อย่างที่บอกว่าเกือบทุกอย่าง ที่แน่ ๆ มีข้าวสารจากเมืองไทย ต้องดูที่กระสอบจะมีคำว่า “Product of Thailand” น้ำปลาตราปลาหมึก มาม่าสารพัดรส เต้าเจี้ยว ซีอิ๋วตราเด็กสมบูรณ์ พริก กุ้ง (แช่แข็ง) ปลาทู (แช่แข็ง) และอีกสารพัด ไปจนถึง ทุเรียนเป็นลูก ๆ นี่แค่ของเมืองไทยเท่านั้นยังไม่นับของจากประเทศอื่น ๆ โดยเฉพาะบะหมี่จากจีนหรือเกาหลีที่มีให้เลือกเยอะมาก (ห่อใหญ่กว่ามาม่าเยอะเลย)
แต่ถ้าเห็นราคาของในร้านจีนแล้ว “ห้ามคูณกลับเป็นเงินไทยเด็ดขาด” ไม่งั้นจะไม่ได้อะไรกลับมาเลย อย่างเช่น ข้าวหอมมะลิกิโลละร้อยกว่าบาท มาม่าห่อละ 25 และต้องกินสองห่อด้วยเพราะห่อเดียวไม่อิ่ม ก็เป็น 50 บาท พริก ตะไคร้ ใบมะกรูด ข่า ขิง แพงมากมาก เวลาทำกับข้าวก็ต้องใส่อย่างประหยัด เช่น แกงเขียวหวานก็ใส่ตะไคร้ครึ่งก้าน ใบมะกรูดสามใบ แต่พริกนี่เยอะหน่อยนะเพราะชอบกินเผ็ด
ส่วนตัวแล้วชอบกินอาหารทะเล ตอนนั้นอยากกินกุ้งมากและชอบกินกุ้งตัวใหญ่ ๆ เพราะตัวเล็กรู้สึกเหมือนไม่ได้กินอะไร ร้านจีนมีกุ้งแช่แข็งอยู่หลายยี่ห้อ ก็เลยตัดสินใจซื้อแบบที่ชอบมา คือกุ้งกุลาดำที่ยังไม่ปอกเปลือก มีหัวมีหางอยู่ครบ ซึ่งถือว่าเป็นของแพงสำหรับที่นั่น กุ้งกล่องนึงหนัก 700 กรัม ราคาเป็นเงินไทยก็เกือบ ๆ พันบาท พอซื้อมาถึงบ้านก็รีบแยกออกมาเป็นตัว ๆ จำไม่ได้ว่ามีทั้งหมดกี่ตัว แต่ที่แน่ ๆ คิดราคาแล้วตกตัวละ 20 บาท แอบคิดว่าถ้าอยู่เมืองไทย ราคานี้คงได้กุ้งอย่างดีที่ไม่ใช่ของแช่แข็งมากินแล้วล่ะ แต่ก็ต้องทำใจกินต่อไปเพราะให้บินกลับไปกินที่เมืองไทยก็ไม่มีเงินซื้อตั๋วเครื่องบินเช่นกัน ฮ่า ๆ ๆ ๆ
ฝากคนที่อยู่เมืองไทยกินของอร่อย ๆ เผื่อด้วยนะคะ...
ความเห็น (7)
เดี่ยวพรุ่งนี้จะกินเผื่อก็แล้วกันนะจ๊ะ
เคยไปอยู่ อเมริกาแค่ระยะสั้นๆ เท่านั้น ประมาณ 4 เดือนได้ค่ะ พอกลับมาถึงเมืองไทยเท่านั้นล่ะค่ะ คิดถึงอาหารไทยมากๆๆๆๆๆๆ กลับมาถึงจำได้เลยว่า อยากทานส้มตำสุดๆๆๆ
แล้วก็เที่ยวตระเวนทานอาหารไทยแบบไม่เลือกภาคเลยอ่ะค่ะ น้ำหนักเลยเพิ่มมีอีกหลายโลเลยค่า :(
แหะๆๆ แล้วจะทานอาหารทะเลเผื่อนะค่ะ เพราะว่าชอบทานอาหารทะเลเหมือนกันเลย
อยู่ทางโน้นเป็นอย่างไง ก็เล่าสู่กันฟังอีกนะค่ะ ขออนุญาตเป็นอีกคนที่ติดตามอ่าน ชีวิตเด็กนอก ค่า
คุณน้อง....
วันนี้บิณฑบาตได้หลายอย่างที่ฉันไปก็
- ห่อหมก ๑ ห่อ
- ขาหมูต้มดอกไม้จีน ๑ ถุงเล็ก
- ไข่เจียว ๑ ชิ้นเล็ก
- จัมปาดะ ๑ กล่องขนาดกลาง
- ข้าวสวย ครึ่ง ฝาบาตร
ตอนที่กำลังฉัน ส่งใจไปถึงคุณน้องแล้ว จ้า
เจริญพร
สวัสดีครับ
ร้านจีนนั้นเป็นเหมือนสวรรค์ของคนไทยในตะวันตกโดยเฉพาะเมืองเล็กๆที่คนไทยอยู่กันไม่เยอะนะครับ แต่บางทีก็น่าสนใจเหมือนกันนะครับว่าเขา import ของไทยมา แต่คนไทยก็น้อยซะเหลือเกิน เขาอยู่กันได้ยังไง ผมเดาเอาว่าเพราะว่าร้ายอาหารไทยอาจจะอุดหนุนร้านจีนอยู่ก็เป็นไปได้นะครับ
ส่วนเรื่องเงิน อัตราแลกเปลี่ยนผม หนึ่งดอลลาร์เท่ากับหนึ่งบาทครับ ผมเลิกคูณไปนานแล้วครับ ถ้าคูณคงกินอะไรกันไม่ลงพอดี
หวังว่าอากาศคงไม่เลวร้ายมากนะครับ stay warm ครับ
- แวะมาเยี่ยมครับ
- ตามอ่านตั้งแต่บันทึกแรกเลย สนุกดี
- บางประเทศของพวกนี้ขายในร้านเวียดนามหรือร้านลาวครับ
- ร้านจีนไม่ขาดทุนแน่ค่ะ เพราะเค้ารับของมาต้นทุนถูก แล้วขายแพงกว่าต้นทุนหลายเท่ามาก ๆ ส่วนพวกร้านอาหารไทยเนี่ย เท่าที่รู้มาเค้ารับมาจากที่อื่นนะ เช่นรับตรงจากพวกที่เอาของมาส่งร้านจีน เพราะถ้าซื้อจากร้านจีนเนี่ย ร้านอาหารไทยคงอยู่ไม่ได้แน่ ๆ เดี๋ยวว่าง ๆ จะเขียนเรื่องร้านอาหารไทยแล้วกันนะคะ เพราะเคยไปทำงานอยู่ 2-3 เดือน
- ตอนนี้เลิกคูณเงินแล้วเหมือนกันค่ะ เพราะว่ากลัวอดตาย ฮ่า ๆ ๆ
- อากาศหนาวตามสภาพนะ อังกฤษเนี่ยเอาแน่เอานอนเรื่องอากาศไม่ได้เลย เบื่อเหมือนกันนะเนี่ย อิิอิ :)
- ร้านลาวหรือเวียดนามนี่ ยังไม่เคยเห็นที่อังกฤษกับสก๊อตแลนด์นะคะ เดี๋ยวจะลองแอบถามเพื่อนที่อยู่ประเทศอื่นดูดีกว่า
- ขอบคุณที่ตามอ่านค่ะ จริง ๆ อยากเขียนอีกหลายเรื่อง แต่ช่วงนี้งานยุ่งเหลือเกินนนน อาจารย์ตามทวงงานทุกวันเลยค่ะ .. เศร้าเลย :(