ชีวิต
เวลานึกถึงคำว่า ชีวิตเราจะคิดถึงอะไรน้า
ฉันเคยนึกๆอยู่ว่าถ้าพูดถึงคำว่าชีวิตฉันจะนึกถึงเรื่องอะไร
สำหรับคนอื่นๆคงจะนึกถึงความสนุกในชีวิต หรือเป้าหมายที่ต้องการอันเป็นนิยามของความมีรสชาติของการใช้ชีวิต
แต่สำหรับฉันเวลานึกขึ้นมาฉันกลับรู้สึกถึงความว่างๆจริงๆนะ
เพราะตั้งแต่ฉันยังเล็กๆฉันก็มักจะชอบนั่งคิดโน้นคิดนี่อย่างที่เค้าเรียกกันว่าเพ้อฝัน
ฉันไม่ค่อยชอบไปเล่นกับเด็กอื่นๆนัก ชอบนั่งเล่นคนเดียวเป็นส่วนใหญ่
กระทั่งครูบาอาจารย์โดยเฉพาะครูประจำชั้นถึงกับเขียนในสมุดพกว่าฉันชอบเหม่อลอย
แห่ะๆฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมชอบทำแบบนั้นแต่มันรู้สึกว่ามีความสุขดีที่จะนั่งมองดูใบไม้ ท้องฟ้าและเพ้อฝันตามประสาเด็กๆ
เอาเป็นว่าฉันมีนิสัยเป็นเด็กผู้หญิ้งผู้หญิง อารมณ์ก็ช่างอ่อนไหว
ใจน้อย ทั้งที่มีพี่น้องผู้ชายหลายคนตัวฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวเพราะน้องสาวฉันยังไม่เกิด
แต่ฉันมีนิสัยเป็นผู้หญิงจริงๆไม่นิยมเล่นอะไรที่รุนแรงเลย
กีฬาโลดโผนฉันไม่ยอมเล่นเด็ดๆ เฮ้อ ช่างเป็นเด็กหญิงจริงๆ
แต่นั่นแหร่ะนะ การต้องอยู่ท่ามกลางพี่น้องผู้ชายที่แสนซุกซนโดยเฉพาะน้องชายอันเป็นสุดยอดแห่งความเป็นเด็กแก่น หัวโจกของบรรดาเด็กด้วยกัน ฉันย่อมถูกแกล้งรังแกจากเด็กๆจอมซนทั้งหลายแน่นอน
มันยิ่งทำให้ฉันกลับกลายเป็นเด็กที่ค่อนข้างเก็บตัวไม่ค่อยสุงสิงกับใครนัก อันที่จริงก็อยากจะเล่นกับเด็กๆอื่นเหมือนกันแต่เด็กผู้หญิงแถวละแวกบ้านฉันมีฉันเพียงคนเดียว แล้วฉันจะเล่นกับใครได้ล่ะ
ความเห็น (2)
สวัสดีค่ะ คุณสุกฤตา
ตามมาอ่านแล้วนะคะ อืมชีวิตคุณก็อีกแบบนึงค่ะ ดิฉันก็ลูกสาวคนเดียวแวดล้อมด้วยน้องชายพี่ชาย แต่ดิฉันก็เล่นกับทั้งญ ทั้งช เลยค่ะ ก็สนุกไปอีกแบบ
ตอนเล่นกับเด็กผู้หญิงก็เล่นขายของ ทำกับข้าว เล่นตุ๊กตา ตามเรื่องตามราวสนุกอีกแบบ พอเล่นกะเด็กผู้ชายก็เล่นลูกแก้ว ตัวการ์ตูน ยิงนก(แต่โชคดีไม่โดนนกตายสักตัว) ก็มันส์ไปอีกแบบนึงค่ะ
แต่ตั้งแต่โตมา(แก่มานั่นแหละค่ะ)ดิฉันกลับไม่ชอบสุงสิงกับใครมาก
ใช่ค่ะเด็กๆส่วนใหญ่จะร่าเริงและสนุกสนานตามวัย
ดิฉันออกจะแหวกแนวหน่อยน่ะค่ะ อาจเพราะเป็นเด็กขี้แยด้วยมังคะ
แถมตอนนั้นยังไม่มีน้องสาว น้องสาวเพิ่งมาเกิดหลังจากที่ดิฉันอายุเกือบ10ขวบแล้วเลยอยู่กันคนละวัย
ไม่ค่อยจะทันเป็นเพื่อนเท่าไหร่ค่ะ