ยายถูกทอดทิ้ง

ช่วยยายด้วย

        วันนี้คงยังไม่นำเสนอเกี่ยวกับสมุนไพร แต่เป็นเรื่องราวของชาวบ้านที่ดิฉันทำงานอยู่  เมื่อวันที่  26 มกราคม  2550 ได้มีการออกหน่วยแพทย์ พอสว. ที่ โรงเรียนบ้านหนองยาง  หมู่ที่6 ตำบลตรำดม  อ. ลำดวน  จ.สุรินทร์ 

        ดิฉันในฐานะเจ้าของพื้นที่ ก็ได้ติดต่อประสานงานกับหน่วยงานต่างๆ ได้แก่  อบต.  ผู้นำชุมชน  โรงเรียน  และประชาชนในพื้นที่  ก็ได้รับความร่วมมือเป็นอย่างดี โดยเฉพาะท่าน ผอ.ร.ร. ท่านสุภาพ  และท่านผู้ใหญ่บ้านหนองยางรวมทั้งชาวบ้านหนองยาง ช่วยกันจัดเตรียมสถานที่  รวมทั้งดูแลเรื่องอาหารและเครื่องดื่ม โดยได้รับการสนับสนุนเงินจาก อบต.และสถานีอนามัยตรำดม

        เมื่อถึงเวลาทีมหน่วยแพทย์ พอสว.มาถึงแล้ว แต่ประชาชนในหมู่บ้านและหมู่บ้านใกล้เคียงยังไม่เห็นมารับการรักษา ดิฉันใจไม่ดีเลยคิดในใจว่าวันนี้ทีมหน่วยแพทย์จะไดตรวจใครมั้ยเนี่ย  สิ่งที่เตรียมงานมาทั้งหมดจะว่างเปล่ารีบถามท่านผู้ใหญ่บ้านว่าได้ประชาสัมพันธ์ให้ชาวบ้านรับทราบหรือเปล่า ท่านผู้ใหญ่ตอบว่าประชาสัมพันธ์เขาไม่เจ็บป่วยเขาก็ไม่มา อ้อ กำลังเดินทางมาแล้วคุณหมอ ทางมามันไกลมากจากหมู่บ้านมาโรงเรียนก็กิโลเมตรกว่า  กว่าจะมาถึงจึงใช้เวลานาน

          ดิฉันมองออกไปเห็นชาวบ้านกำลังเดินมาที่เต๊นทำบัตร ดิฉันเริ่มใจชื้นขึ้น การเตรียมงานไม่เป็นหมันแล้ว

           คนแล้วคนเล่าที่ชาวบ้านมารับการรักษาส่วนใหญ่ก็จะเป็นโรคเกี่ยวกับระบบทางเดินหายใจ  และทุกคนเดินเท้ามาทั้งนั้น ส่วนใหญ่จะเป็นผู้สูงอายุที่เดินแทบจะไม่ไหว กับเด็กเล็กๆที่ต้องดูแลเนื่องจาก พ่อแม่ต้องไปทำมาหากินรับจ้างที่กรุงเทพ  นานๆจะมาครั้งหนึ่ง ตายายที่บ้านเป็นผู้ดูแลแทน

           ดิฉันเห็นสภาพแล้วก็ให้สะท้อนใจ คนแก่ตาฝ้าฟาง  อุ้มลูกหลานแทบไม่ไหวเอาตัวเองยังไม่รอดเลย ต้องแบกภาระเลี้ยงดูเด็กตัวน้อยๆให้ลำบากอีก  และนี่คือชีวิตของคนในชนบทปัจจุบันที่แต่ละหมู่บ้านไม่แตกต่างกันเลย ในหมู่บ้านส่วนใหญ่จะมีแต่เด็กและคนแก่อยู่บ้าน นอกนั้นออกนอกบ้านเพื่อทำงานหาเงินมาจุนเจือครอบครัว

           ก่อนที่แพทย์จะหยุดตรวจทีมงานเตรียมเก็บเครื่องมีอแล้วก็มีเสียงเรียกให้คอยด้วยมีคนเพิ่งมาถึง  ดิฉันมองออกไปก็ได้พบรถเข็นโดยมีคนแก่อายุราว 70-80 ปี นั่งอยู่ในรถเข็น จำนวน 3 คน และมีคนแก่รุ่นราวก็เท่าๆกันอายุคงเป็นน้องคนที่นั่งแต่ก็ปาเข้าไป 67 ปี ไสรถเข็นเข้ามาบริเวณเต๊น

         ความรู้สึกของดิฉันสงสารคุณยายเหล่านั้นมาก ขนาดแก่แล้วก็ยังต้องพึ่งพากันเองไม่มีลุกหลานมาดูแล สอบถามว่า  แกค่อยๆไสรถเข็นมาเพราะมันไกลและตนเองก็ไม่มีกำลังที่จะเดินเร็ว  กว่าจะมาถึงก็เกือบเที่ยงแล้ว   ดิฉันยังประทับใจภาพที่ยายแก่น้อยที่สุดเข็นรถโดยมีผู้โดยสารเป็นหญิงชราที่อายุมากกว่าไม่มีแรงจะเดินมาก็อาศัยกันมา

        บ่งบอกว่าชีวิตชาวชนบททุกวันนี้เริ่มเข้าสู่วิกฤตทางสังคมการเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจนำผลให้คนแก่และเด็กถูกทอดทิ้งเป็นสิ่งที่ตามมา