บันทึกนี้อาจจะนอกเรื่องนอกงานไปซะนิด แต่เป็นการใช้กระบวนการลองผิดลองถูกอยู่นาน จนชักจะทำใจ....ได้ อีกทั้งเป็นการบันทึกสารภาพบาปว่าผู้เขียนฆ่าสัตว์ตัดชีวิต...ไปเยอะมั่ก..มาก
บ้านผู้เขียนมีเปลไม้อยู่ตัวหนึ่งค่ะ แต่ปรากฏว่าช่วงเลี้ยงสุนัขมันชอบขึ้นไปนอน ทั้งขีดทั้งข่วน แล้วสลัดขนไว้เพ่นพ่าน ผู้เขียนเช็ดปัดกวาดกันเป็นประจำเช็ดไปบ่นไป เหนื่อยค่ะ ไม่ได้ผล เพราะเจ้าสุนัขสองตัวก็ใช่ว่าจะฟังรู้เรื่อง
ต่อมาผู้เขียนจึงวางขดลวดหนามไว้ ผลปรากฏว่าคนก็ไม่ได้นั่ง สุนัขก็ไม่ได้นอน และแล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น...นั่นคือมีเจ้าแมลงร้ายมาทำรังอยู่ในโพรงไม้เพิ่มขึ้น ๆ และก็ยึดเป็นที่อยู่ซะเลยโดยไม่ขออนุญาตเจ้าของบ้านแต่อย่างใด
ต่อมาเราไม่ได้เลี้ยงหมา คิดจะใช้พื้นที่ให้เป็นประโยชน์แต่ก็ถูกยึดโดยเจ้าแมลงร้ายที่ว่า ผู้เขียนไม่รู้จักชื่อค่ะ คุณบุญเลิศบอกว่าน่าจะเป็นอู๋ง (ภาษาใต้) ลักษณะคล้าย ๆ กับผึ้งตัวเล็ก ๆ ค่ะ ชอบเกาะผมเผ้า และกัดก็เจ็บ(โดนมาแล้วค่ะ)
เปลไม้ บริเวณคานไม้ด้านบนที่เจ้าแมลงยึดพื้นที่
ทำไงดีล่ะ ต้องเอามันออกไปให้พ้น
แต่ยังไม่เลิกความคิดค่ะ (ความพยายามอยู่ที่ไหนความพยายามอยู่ที่นั่นจริง ๆ เพราะไม่สำเร็จ)
3. .เปลี่ยนเป็นใช้ spray ฆ่าแมลงฉีดพ่น เกือบหมดกระป๋อง ก็ฆ่าแมลงได้บ้าง เราก็พลอยสูดดมไปด้วยเหมือนกัน และไม่ช้าไม่นานมันก็กลับมาได้อีก
4. ใช้ไม้ไฟฟ้าตียุง ได้ผลเหมือนกันแมลงตายไปเยอะ แต่ก็ต้องตีกันทุกวันเล่นเอากล้ามแขนขึ้น
บริเวณที่แมลงเข้ามาทำรังผ่านการอุดดินน้ำมันและลนไฟมาแล้ว
สุดท้ายก็ทำใจค่ะ และพบว่าหากเราไกวเบา ๆ หรือนั่งนิ่งๆ มันก็ไม่ทำอะไรเรานัก แต่ช่วงกลางค่ำกลางคืนนั่งได้สบายแม้จะไกวแรง ๆ เพราะมันคงออกหากินเฉพาะตอนกลางวันกลางคืนก็คงจะพักผ่อนนอนหลับเหมือนเรา
กว่าจะพบการเรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกันผู้เขียนก็ทำบาปไปเยอะค่ะ เฮ้อ ! กว่าจะ happy ending & happy learning ทั้งเหนื่อย หน่าย และคงทำบาปไปเยอะค่ะ