๒๔๐. ศรัทธา.....

จงอย่าปล่อยชีวิตหลงใหลได้ปลื้มในลาภยศและสรรเสริญ จนลืมจรรยาบรรณวิชาชีพและอุดมการณ์ อย่าแสวงหาความสุขและความสำเร็จ บนหยาดเหงื่อแรงงานและความสิ้นหวังของผู้อื่น

หากคนเรามีความเชื่อต่อสิ่งใดสิ่งหนึ่ง อันเป็นที่พึ่งทางจิตใจ ให้ก้าวเดินไปอย่างทรนง กล้าหาญ อย่างมีศักดิ์ศรีและเชื่อมั่นในความดีที่ได้คิดและลงมือทำ ผมว่ามันยิ่งใหญ่ในตัวตนของคนคนนั้น

เพียงแต่ อย่าทิ้งขว้าง อย่าปล่อยตัวเองให้เคว้งคว้างกลางคัน ยึดมั่นในร่องในรอย มีระเบียบวินัย แบบกัดไม่ปล่อยอย่างสม่ำเสมอและต่อเนื่อง เท่านี้เอง ก็สามารถนำพาชีวิตสู่จุดหมายได้

หรือพูดง่ายๆก็คือ อย่าเห็นแก่ตัว จนลืมคุณธรรมจริยธรรม ลืมความถูกต้อง ต้องรู้จักผิดชอบชั่วดี มีความละอายต่อบาปนั่นเอง

ผมจะเตือนตนด้วยตนเองเช่นนี้เสมอ ชีวิตจึงก้าวมาได้อย่างมั่นคงและยั่งยืนมาจนถึงทุกวันนี้ ที่ไม่ต้องถึงสุดยอดของความสุข ความสำเร็จ หรือร่ำรวยเหมือนคนอื่น แต่มากพอสำหรับผมแล้ว

จึงหมั่นสอนลูกทั้งสองคน ให้รู้จักคิดใคร่ครวญในเมื่อมีโอกาสดีแล้ว ที่ได้รับราชการครู เป็นภารกิจอันยิ่งใหญ่ มีเกียรติและศักดิ์ศรี ที่ต้องยึดประโยชน์ของงานในสถานศึกษาเป็นที่ตั้ง และจงทุ่มเทให้สุดกำลัง หมั่นประกอบคุณงามความดีสะสมไว้ให้ได้มากที่สุด

เมื่อย้อนกลับไป ๓๐ ปี ที่ลูกๆเห็นการทำงานของผม ที่สนใจแต่นักเรียนที่เป็นลูกหลานของผู้ปกครองมากกว่าลูกๆของผมเอง เพื่อให้ลูกเห็นภาพลักษณ์การทำงานการสอนที่ถูกต้อง การเป็นลูกครูก็ต้องรู้จักคิดเองได้ ว่าพ่อต้องเสียสละเพื่อส่วนรวมและเหน็ดเหนื่อยขนาดไหน

ผมเชื่อในความศักดิ์สิทธิ์ของวิชาชีพครู..ถ้าทำดีจริงๆ มุ่งมั่นและเสียสละเพื่อสถานศึกษา ไม่ทุจริตเบียดบังเวลาและเงินตราของราชการ ตั้งใจอบรมสั่งสอนศิษย์ให้เป็นคนดีมีความรู้...

จักบังเกิดบุญบารมีแก่ครอบครัวของครู อย่างน้อยลูกของครูก็จะมีความเจริญก้าวหน้า..

ผมยังได้เตือนลูกอยู่เสมอว่า จงรักในสิ่งที่เป็น”ของหลวง” อย่ามักง่ายโดยใช้อย่างฟุ่มเฟือย เพียงคิดว่ามันไม่ใช่เงินในกระเป๋าของเรา อะไรที่เป็นงบประมาณของทางราชการ จงใช้อย่างรอบคอบและมีประสิทธิภาพ เพื่อให้เกิดประสิทธิผลสูงสุด

ทั้งไฟฟ้า น้ำประปา และวัสดุอุปกรณ์สื่อการสอน ล้วนใช้เงินหลวงทั้งสิ้น ลูกเป็นครูสอนคน ก็จงฝึกให้เป็นนิสัย ทำให้เป็นตัวอย่างเรื่องความประหยัด อย่ามักง่ายหรือสุรุ่ยสุร่ายเป็นอันขาด

บ้านพักครูก็เช่นเดียวกัน คือบ้านหลวงที่ครูต้องดูแลรักษา มีที่พักอาศัยให้ความสุขและความปลอดภัย ก็ต้องไม่ลืมที่จะเสียสละและตอบแทนบุญคุณของสถานศึกษาด้วย

ตลอด ๓๗ ปีที่รับราชการครู ชีวิตอาจไม่โก้หรูเหมือนคนอื่น แต่ผมก็ภูมิใจในแนวคิดที่ยึดถือปฏิบัติ ได้หลอมรวมเป็น”ศรัทธา”ที่ยึดมั่นมาอย่างยาวนาน จนจะถึงวันเกษียณอายุราชการ

ความดีงาม..จงบังเกิดและเบ่งบานในชีวิตครูของลูกชายทั้งสองด้วยเถิด

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๑๘ กันยายน ๒๕๖๖