๑๙๘. รางวัล....แด่คนช่างฝัน

      มิใช่แค่ความดีเพียงอย่างเดียว ความสำเร็จก็ด้วย ที่ไม่มีขาย อยากได้ต้องลงมือทำเอง และหากว่าจะพิจารณาความสำเร็จกันที่ “โล่รางวัลหรือเกียรติบัตร” ตลอดจนประกาศเกียรติคุณ ว่ามีมากน้อยแค่ไหน ผมคนหนึ่งล่ะ ที่ประสบความสำเร็จมากมาย

      แต่ในความเป็นจริง โล่และเกียรติบัตร…ไม่ได้เป็นเครื่องมือชี้วัดความสำเร็จหรือคุณภาพของคน เป็นได้แค่เพียงของที่ระลึก ที่เกิดจากวิธีคิดและวิธีทำในกระบวนการทำงานอย่างใดอย่างหนึ่ง

      ผมคิดแล้วก็ลงมือทำ หลังจากที่เคยฝันไว้ว่า…โรงเรียนขนาดเล็ก หากจริงจังตั้งใจพัฒนา ไม่น่าจะยากที่จะเข้าถึง"คุณภาพ" เพราะปัญหาก็มีให้เห็นเด่นชัด เพียงแก้ให้ตรงจุดเท่านั้น ทุกอย่างก็เรียบร้อย

     เรื่องใหญ่จริงๆ มีอยู่ไม่กี่เรื่อง เริ่มจากการเรียนการสอน(วิชาการ) แหล่งเรียนรู้และสิ่งแวดล้อม (อาคารสถานที่) ผมลงมือทำสิ่งนี้อย่างสม่ำเสมอและต่อเนื่อง แบบกัดไม่ปล่อยตลอด ๑๖ ปี ๙ เดือน

     ขณะที่ลงมือทำก็เก็บข้อมูลไปด้วย บันทึกปัญหาและอุปสรรค ศึกษาหาแนวทางแก้ไขและพัฒนา สร้างนวัตกรรมและบริหารจัดการงานอย่างเป็นระบบ จึงมีความพร้อมอยู่เสมอที่จะรับการประเมินจากต้นสังกัด

      อันเป็นที่มาของรางวัลและใบประกาศเกียรติคุณ วันนี้…พอจะมีเวลาจึงได้ประมวลภาพ เพื่อจัดเก็บเข้าแฟ้ม เพราะอีกไม่นานหลักฐานเหล่านี้ จะกลายเป็นตำนานว่าผ่านอะไรมาบ้าง…แล้วทำไปได้ไง..ตั้งเยอะแยะ

          ท่านผู้นี้…เป็นผอ.เขตคนแรก ของสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษากาญจนบุรี เขต ๔  ท่านมาปฏิบัติงานได้ไม่ทันไร โรงเรียนก็คว้ารางวัล OBEC AWARDS ของสพฐ. ในฐานะโรงเรียนขนาดเล็ก ที่บริหารจัดการ รางวัลชนะเลิศยอดเยี่ยม…เคยฝันว่าจะได้รางวัลเหมือนกัน แต่ไม่คิดว่าจะยิ่งใหญ่ขนาดนี้

        ผอ.เขตแต่ละท่าน อยู่กันไม่นาน ไม่เกษียณก็ย้าย แต่ไม่ว่าจะอยู่นานแค่ไหน เป็นต้องให้รางวัลแก่โรงเรียนบ้านหนองผือเป็นประจำทุกปี โดยเฉพาะในด้านงานวิชาการ งานการเรียนการสอนที่ทำได้ดีจนเข้าตากรรมการ เด็กอ่านออกเขียนได้ ผลสัมฤทธิ์ไม่ตกต่ำ การที่ไม่ได้แต่เพ้อฝันแต่ลงมือทำจริงๆ มันดีอย่างนี้นี่เอง

        

        ท่านผู้นี้..คือ ผอ.เขตในดวงใจผมเลย..ปัจจุบันท่านถึงแก่กรรมแล้ว…ตอนที่ท่านบริหารสำนักงาน..ท่านทำงานจริงจัง แต่ก็ไม่เคร่งเครียด เป็นกันเองกับทุกคน..ท่านเคยทักทายผม ประมาณว่า..ไม่ค่อยเห็นหน้าเลย ไปที่เขตบ้างสิ…ผมก็เลยตอบท่านไปว่า..ไม่มีเวลาเลยครับ…ต้องสอนหนังสือด้วย…ท่านคงเห็นว่าขยัน ก็เลยให้เกียรติบัตรมาหลายใบ

     

        ภาพนี้..เก่ามาก…คนรับรางวัลก็ยังหนุ่มมาก คนใหญ่คนโตตรงหน้าก็คือ เลขาธิการคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน (สพฐ.) หรืออธิบดีนั่นเอง ในสมัยที่เป็นครู เคยฝันว่าสักวัน จะได้สัมผัสใกล้ชิดกับเลขาฯสพฐ.สักครั้งหนึ่งก็ยังดี ผลที่สุด..การทำงานก็นำพาไปจนถึงฝั่งฝัน เรียกกันว่า..รางวัลระดับประเทศ

 

      เท่านั้น..ยังไม่พอ ก็สู้อุตส่าห์ฝันต่อไป จะมีไหมที่วันหนึ่ง ยืนถ่ายภาพคู่กับรัฐมนตรี ภาพนี้เลยตัวจริงเสียงจริงแน่นอนที่สุด ปัจจุบันท่านผู้นี้ดำรงตำแหน่งองคมนตรีไปเป็นที่เรียบร้อย ส่วนภาพนี้ก็ใส่กรอบห้อยไว้ที่ข้างฝา ดูกี่ครั้งกี่คราไม่รู้สึกเบื่อเลย

         รางวัล..แด่คนช่างฝัน มีทุกระดับเลยก็ว่าได้ ตั้งแต่ระดับหน่วยงานต้นสังกัด ไปจนถึงระดับประเทศ ในส่วนของจังหวัดกาญจนบุรี ที่รับใบประกาศเกียรติคุณจากท่านผู้ว่าราชการจังหวัด เคยได้รับมาแล้ว ๒ ครั้ง ส่วนครั้งที่ ๓ เมื่อวันที่ ๑๖ มกราคม ๒๕๖๖ ที่ผ่านมาเมื่อไม่กี่วันนี่เอง….

         เมื่อก่อน..ตอนที่เป็นนักศึกษา เห็นครูบาอาจารย์ได้รับโล่รางวัล ตอนนั้นเห็นแล้วยังตื่นเต้นแทน อาจารย์เราไม่ธรรมดาจริงๆ สำหรับเรา..ชีวิตนี้คงยากที่จะได้สัมผัสโล่ แต่ก็ฝันลึกๆ ว่าต้องมีสักวัน…พอได้รับราชการและทำงานเป็นชิ้นเป็นอัน โล่รางวัลต่างๆก็ไหลมาเทมาโดยที่ไม่ได้นัดหมาย

           รางวัลอะไร..ก็ไม่สำคัญเท่ากับ…รางวัลที่เกี่ยวข้องกับการอ่าน…เพราะเป็นครูที่พัฒนาการอ่านอย่างจริงจังและหนักหน่วง สร้างนวัตกรรมและคิดวิธีการใหม่ๆอยู่เสมอ เพื่อการอ่านออกเขียนได้ อ่านคล่องเขียนคล่อง ต้องการสร้างเนื้อนาบุญไว้กับเด็กด้วยการส่งเสริมการอ่านให้เขา…ได้บุญมากมายในชาตินี้เลย…รางวัลตรงหน้าพิสูจน์ให้เห็นแล้ว

        ทุกวันนี้..ผมก็ยังสอน ป.๑ สอนมากขึ้นกว่าเดิม เด็กๆขยันอ่านขยันเขียน เรียนดีขึ้น รางวัลมากมายทำไรผมไม่ได้หรอก…เพราะผมไม่เคยหยุดที่จะพัฒนา ตอนนี้…เลิกผันไกลเพราะยังไงก็ไปไม่ถึงแล้ว อยู่กับปัจจุบัน..ทำงานให้มีความสุข…หมั่นปลุกเร้ากำลังใจและให้รางวัลตัวเองอยู่เสมอ…

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๑๙  มกราคม  ๒๕๖๖