เมื่อวานนี้ตอนเช้า...น้องชายของฉัน 2 คนกับครอบครัวของเขาที่มาจากกรุงเทพฯจะเดินทางกลับ...ขณะเตรียมข้าวของขึ้นรถเสร็จและพร้อมจะออกเดินทางด้วยรถยนต์คนละคัน
“อ้าว...ป๋าล่ะ...” น้องชายคนกลางถาม
“ป๋าปวดท้องพอดี๊ลูก...ไปเข้าห้องน้ำ...ไปเลยลูกไม่เป็นไร..” คุณยายบอก
“ไม่เอาๆ...เดี๋ยวรอป๋าก่อน..” ลูกชายสุดที่รักสองคนของเขาจะคอยให้พ่อส่ง....
“เฮ้ย...ลืมเอามะพร้าวอ่อนว่ะ..”...น้องชายคนกลางนึกขึ้นได้เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นต้นมะพร้าวน้ำหอมหน้าบ้าน
“เออ...จริงด้วย...” น้องชายเล็กเห็นด้วย
“ลื้อไปเอาบันไดมาไป...อั๊วจะไปเอามีด...”… พี่น้องชายเขาบอกกัน
“เออ...”
“เฮ้ย...ลื้ออย่าเอาไปเยอะนะ...มันหนักรถ..” ฉันแซวน้องๆ.....
“แล้วเอาลงไว้ให้แม่เขาซัก 2 ลูกไว้กินน้ำด้วย” ฉันสำทับ
“เออ...”
สักครู่....พ่อรีบเดินออกมา....เห็นรถยนต์สองคันยังจอดอยู่
"อ้าว...มันยังไม่ไปกันนี่หว่า..." คุณตาพูด
“มันยังเก็บมะพร้าวกันอยู่ป๋า...” ฉันบอก
“เออ...งั้นไปต่อดีกว่า....” พูดเสร็จพ่อก็เดินไปเข้าห้องน้ำต่อ....
"อ้าว...ยังไม่เรียบร้อยหรอกเหรอ..ที่ออกมาเนี่ย"
"อือ...กลัวไม่ทันส่งมัน...ไปต่อก่อนดีกว่า.."
ฮา..ฮา.....ฉันและสะใภ้หัวเราะดังลั่น...ฉันเดินไปที่ต้นมะพร้าว...ไปเล่าให้ลูกชายเขาฟังกัน
โอ้โห....ฉันเห็นความรักของพ่อลูกเชิงประจักษ์...อะไรกันนี่....
......ลูกรักพ่อ.....จนไม่ยอมไปกรุงเทพฯถ้าพ่อยังไม่ส่ง..
....... พ่อก็รักลูก...เข้าห้องน้ำยังไม่เรียบร้อยเลยก็รีบออกมาแล้ว...กลัวไม่ทันส่งลูก....
...เราทุกๆคนหัวเราะกันสนั่น...ลั่นสนามบ้านเลย.....ก่อนจะอำลาจากกัน....และก็กดแตรกันแปร๊นๆ...อีกหลายแป๊น...ก่อนเคลื่อนตัวรถจากไป
อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณติ๋ว
ครูอ้อยพูดเหมือนกับว่าจะมีหลานแล้ว ..ยิ้มยิ้ม
อรุณสวัสดิ์ค่ะครูอ้อย..