เรียนรู้วิทยาศาสตร์ด้วยภูมิปัญญาท้องถิ่น
วิทยาศาสตร์อยู่ทุกหนทุกแห่ง วิทยาศาสตร์อยู่ในชีวิตจริงของเรา เราดำรงชีวิตที่ใด ที่นั่นเราต้องเรียนรู้วิทยาศาสตร์รอบตัวเราเพื่อการปรับตัวทันต่อเหตุการณ์ ณ ที่นั้นๆ จึงเป็นที่มาวิทาศาสตร์ท้องถิ่น
การที่จะเรียนรู้วิทยาสตร์ในหลักสูตรได้ดีนั้น ผู้เรียนจะต้องได้ลงมือปฏิบัติด้วยตัวเองหรือมีปฏิสัมพันธ์กับสิ่งแวดล้อมใกล้ตัว พูดเป็นภาษาปฏิรูปการศึกษาว่าการเรียนรู้อย่างมีความหมาย (Meaning Full Leaning) เนื้อหาที่จะใช้ในการเรียนรู้นั้นจำเป็นต้องเนื้อหาในท้องถิ่นของตนเองแทนที่จะเอาเนื้อหามาจากท้องถิ่นอื่น ยิ่งเรียน ผู้เรียนก็ยิ่งสับสนเพราะผู้เรียน เรียนแล้วไม่ได้นำมาใช้ในชีวิตจริงการเรียนรู้ก็จึงไม่เกิดความหมายกับผู้เรียน ครูผู้สอนเองก็ออกแบบกิจกรรมยากลำบาก ถามว่าเมื่อนำเนื้อหาจากท้องถิ่นมาจัดกระบวนการเรียนรู้ติดขัดที่หลักสูตรหรือไม่ ผู้เขียนขอตอบได้เลยว่าเรายึดมาตรฐานการเรียนรู้ช่วงชั้นเป็นหลักวิเคราะห์เนื้อหาในท้องถิ่นนำมาจัดการเรียนรู้ การจัดการเรียนรู้แบบนี้ผู้ที่ขับเคลื่อนร่มกับครูก็คือภูมิปัญญาท้องถิ่น ผู้ที่มากด้วยประสบการณ์ การจัดการเรียนรู้แบบนี้นอกจากนักเรียนจะบรรลุตามความมุ่งหมายของหลักสูตรแล้วนักเรียนยังได้เรียนรู้ร่วมกับพ่อ แม่ ผู้สูงอายุในท้องถิ่น เกิดความรัก ความเข้าใจ เกิดคุณธรรม ความหวงแหน เกิดการอนุรักษ์ และพัฒนาท้องถิ่นของตนเองในอนาคต การจะจัดการเรียนการสอนอย่างไรนั้น ต้องเชิญชวนติดตามในวิทยาศาสตร์ท้องถิ่น 2
ความเห็น (2)
วิถีคน กับ วิถีวิทยาศาสตร์ ใกล้หรือไกลกันแค่ไหน
วิถีคิดแบบนี้น่าแลกเปลี่ยนไหม