อยากเขียนบันทึกตั้งแต่เมื่อวาน แต่ไม่มีเวลามาเปิดคอมฯ เลยต้องมาบันทึกวันนี้ กลายเป็นเรื่องให้ต้องคิดและบ่นอยู่ ว่า แก่แล้ว ทำงานทั้งวัน เหนื่อยจัง คุม lab นักศึกษาทั้งเช้าและบ่าย พูดทั้งวัน ต้องแอบมานั่งพัก ค้นความรู้ไปสอนต่อสัก 10 นาที ดื่มน้ำสักหน่อยไปสอน ก็ยังไม่หายเหนื่อย ทำให้คิดว่า สังขารนี้เป็นจริงตามพุทธดำรัส ไม่เที่ยงจริงหนอ สมัยก่อนสอน 8-10 ชั่วโมงติดต่อกันยังเฉยตั้งแต่เช้ายันค่ำ เดี๋ยวนี้เช้าแค่เย็น ก็ชักไปไม่รอด มนุษย์เราทุกคนต้องแก่ไปเป็นธรรมดาไม่มีใครนี้พ้น บางคนไปดึงหน้าตามาไม่เหี่ยวย่น แต่ต้องใส่เสื้อปิดคอ เพราะกลัวเห็นคอเหี่ยว พอพูดปั๊บเสียงก็แสดงความแก่ของเส้นเสียง ปิดกันไม่มิด นี่แหละหนอ เป็นข้อคิด จะรีบทำอะไรก็รีบทำเสีย อย่าปล่อยเวลาทิ้งไปโดยเปล่าประโยชน์ นาฬิกาชีวิตเดินทุกวัน ติ๊ก ต๊อกๆๆ ไม่มีวันหยุด เพื่อรอวันหนึ่งข้างหน้าที่ไม่ไกลเลย ที่จะหมดแบตเตอรี่หรือหมดลาน วันนี้มีข้อคิดเท่านี้ล่ะจ๊ะ บาย๊ บาย ต้องรีบไปทำธุระ อีกแล้ว จากมาลัยทอง
สู้ต่อไปจนกว่าจะสิ้นลม ไม่มีคำว่าแก่สำหรับการสร้างประโยชน์ให้กับหลายๆ คน ยิ่งนานยิ่งประสบการณ์เยอะ :-)