ความสุขคืออะไรกันแน่ (ธรรมศาสน์ ตอน ๑๐)
ในระบบธรรมศาสน์ เราจะแบ่งความสุขเป็น๓ ระดับคือสุขดำ สุขขาว และสุขใส..สองอย่างแรกเป็นโลกิยะสุข(สุขในโลก) ส่วนอันสุดท้ายคือโลกุตรสุข (เหนือโลก) จะเรียกว่าสันติสุขก็ได้ วิมุตติสุขก็ดี
สุขในโลกแบบดำคือสุขที่ได้จากการทำกรรมดำ เช่นพวกเล่นไพ่แล้วได้กำไรก็เป็นสุข พวกแทงหวยแล้วถูกรางวัล พวกนักเลงตีหัวเพื่อนได้สำเร็จ เป็นต้น
สุขแบบขาวคือสุขที่ได้จาการก่อกรรมขาว เช่น ทำบุญ เสียสละ บริจาคทรัย์ ช่วยเหลือผู้ที่ด้อยกว่า เป็นต้น แต่ก็ยังเป็นโลกิยสุขอยู่นะ คือยังติดอยู่กับโลก เพียงแต่ติดในระดับสูงกว่าสุขดำ
สุขแบบใสคือสุขที่ได้ทำกรรมใส เช่นได้เสวนาธรรมและได้ให้ความรู้ความเห็นอันเป็นประโยชน์ต่อผู้ที่เสวนาด้วย ได้บำเพ็ญเพียรให้ความใสกินวงมากขึ้นเรื่อย และมีความสุขุมลุ่มลึกมากขึ้น เป็นต้น
.
ในอีกมุมมองอาจมองสุขดำ/ขาวว่าสุขที่มีความยึดมั่น่ ส่วนสุขใสเป็นสุขที่เกิดจากความปล่อยวาง
ความสุขอันเดียวกันแท้ๆ เช่นการกินก๋วยเตี๋ยวอร่อย ยังอร่อยต่างกันได้ในรายละเอียดสำหรับผู้มีความยึดมั่น เช่นด้วยการปรุงแต่งด้วยพริกป่น/น้ำส้ม ต่างกัน ส่วนความสุขจากการปล่อยวางจะเหมือนกันหมดเนื่องจากกว่าไม่ยึดมั่นในสิ่งใด ความสุขประการหลังจึงแน่นอนกว่า และมั่นคงกว่าสุขใน๒ประการแรก
.
ดังนั้นในระบบธรรมศาสน์จะตั้งเป็นหลักการไว้ว่า
พึงลดละสุขดำ—พึงน้อมนำสุขขาว—พึงเพริดพราวสุขใส
-----คนถางธรรม..๑๕มีค.๖๔
ไม่มีความเห็น