อยากจำ"กลับลืม"

ลมหนาว"กรูเกรียว" นึกถึงคำนี้ขึ้น ปีนี้ตั้งแต่เข้าหนาวแบบกระปริดกระปรอยมา วันนี้หนาวกว่าหลายๆวัน

นึกถึงสมัยเด็ก ลมอย่างนี้ช่วงเสาร์อาทิตย์ เป็นต้องหาไม้ไผ่เหลาทำโครงว่าว ออกไปหาซื้อกระดาษแก้วสีสดใสร้านหน้าบ้าน กวนแป้งเปียกแปะกระดาษเข้ากับโครงที่เหลาเตรียมไว้ เป็นอย่างนี้ทุกปี แม้ไม่เคยทำได้เลย อย่างหนึ่งของชีวิตที่ล้มเหลวมาตลอดคือการทำว่าว(ฮา)

เสร็จแค่เป็นตัวสวยงาม แต่ไม่สามารถพาให้มันลอยขึ้นไปอยู่บนฟ้าจนติดลมบน ทดลองวิ่งครั้งใดหมุนติ้วแทบจะทุกครั้ง ที่ทำจนชินจึงเป็นการตกแต่ง ต่อหาง ต่อสร้อย แบบแล้วแบบเล่า แล้วก็ลองวิ่งอยู่อย่างนั้นทั้งวัน จนเหนื่อยและยอมแพ้ไปในที่สุด(ฮา)

เรื่องว่าวทุกปีจึงลงเอยด้วยการไปซื้อจากรุ่นพี่ข้างบ้านที่ทำเก่งมาก ตัวไหนตัวนั้น รับประกันคุณภาพ ทั้งสวยงามและลอยขึ้นไปอยู่บนฟ้าได้อย่างง่ายดาย สง่าผ่าเผย(ฮา) แม้บางครั้งลมไม่แรงเท่านี้ก็ยังได้

อายุมากเข้า นึกถึงอดีตบ่อยขึ้น อย่างใครว่าไว้จริงๆ กับเรื่องปัจจุบันแล้ว ลืมโน่นลืมนี่ประจำ ปิดแก๊ส ปิดไฟหรือยัง ล็อคประตูรถแล้วไหมหนอ 

แต่กับเรื่องเก่าๆแล้วจำได้หมด แม้รายละเอียด(ฮา)

[ธิ]

เย็นมากจริงค่ะช่วงนี้. อาจารย์สบายดีนะคะ

[เพชรน้ำหนึ่ง]

-สวัสดีครับครู-วิ่งว่าวๆๆ-เดี๋ยวบ้านไร่ต้องชวนเด็กๆ ทำว่าวบ้างแล้วล่ะครับ55-ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ

[ธนิตย์ สุวรรณเจริญ]

เย็นสบาย อากาศดี สบายดีครับ คงเช่นกันนะครับ!ขอบคุณทพญ.ธิรัมภาครับ

[ธนิตย์ สุวรรณเจริญ]

เด็กๆคงสนุกอีกแล้วล่ะครับ!

ขอบคุณเพชรน้ำหนึ่งครับ

[ยายธี]

ยายธี..เก็บว่าวได้ ตอนเดินกลับบ้าน ..สนามบินเก่าในเบอรลิน..เรียกกันว่า……………….
“เทมเปิ้ลโฮบ”ชาวบ้านขอร้องรัฐให้เก็บสนามบินนี้ไว้เป็นสารธารณะสำหรับไปวิ่งและทำกิจกรรมตามใจชอบยายเลยได้..หัด..เล่นว่าวตอน อายุ74…ปี…5555..

[ธนิตย์ สุวรรณเจริญ]

ฮาๆๆ คนเราเรียนรู้ตลอดชีวิตจริงๆ..น่ารักครับ!

ขอบคุณยายธีมากครับ