๑,๑๖๙ เต็มที่และเต็มร้อย
จากวันนั้น..วันที่เริ่มต้นในโรงเรียนขนาดเล็ก เด็กไม่ถึง ๕๐ คน อาคารเรียนเพียงหลังเดียว จึงดูยิ่งใหญ่และมากพอ เพราะนำนักเรียนในแต่ละห้องที่มีไม่กี่คน ไปเรียนรวมกันแบบคละชั้น สอดรับกับจำนวนครูที่มีน้อยเช่นเดียวกัน
โรงอาหาร..หลังเล็กๆ สร้างจากเงินบริจาค แต่ไม่เคยคับแคบ นักเรียนอนุบาลและชั้นประถมฯทานอาหารกลางวันพร้อมๆกัน นั่งกันอย่างสบายๆไม่เคยแออัด
แต่ ๔ – ๕ ปีมานี้..ทุกอย่างเปลี่ยนไป..เริ่มตั้งแต่จำนวนนักเรียน เพิ่มมากขึ้นทุกปี มีแต่ความแออัด คับแคบและไม่เพียงพอ..
ถึงแม้อาคารสถานที่ในการจัดการเรียนการสอนจะมีปัญหาและเป็นอุปสรรค แต่ก็น่าแปลก ที่ไม่เคยทำให้ผมท้อ..ยังคงเดินหน้าเต็มที่ โดยขอรับการสนับสนุนจากภาคเอกชน ขอกำลังเสริมมาช่วยเหลือให้โรงเรียนก้าวพ้นวิกฤต
ในช่วงเวลานั้น ภาครัฐก็พยายามดึงดันให้มีการยุบควบรวม และจนถึงนาทีนี้ก็ยังมีประกาศซ้ำแล้วซ้ำเล่า จะให้ยุบโรงเรียนที่มีเด็กไม่ถึง ๑๐๐ คนให้จงได้...
กดดันโรงเรียนหลายพันโรงทั่วประเทศ..ที่ไม่มีแนวโน้มว่านักเรียนจะเพิ่มขึ้นเลย..แต่สำหรับ “บ้านหนองผือ” อีกเพียง ๑ คนเท่านั้น ก็จะเต็ม ๑๐๐ แล้ว
การทำงานให้เต็มที่ เพื่อให้ได้นักเรียนเต็มร้อย มิใช่เรื่องยากสำหรับผม เพราะผมเน้นงานวิชาการ เน้นการอ่านออกเขียนได้ ที่มักจะได้ใจลูกค้าและทำได้ตามเป้าหมาย..
แต่ในระหว่างทาง..มีเรื่องราวที่ยิ่งใหญ่ให้จัดการและสะสางอยู่เสมอ โดยเฉพาะโรงอาหาร ต้องผลัดเปลี่ยนช่วงเวลามาใช้บริการ..เริ่มจากชั้นอนุบาลต้องทานก่อน..ตามด้วย ป.๑ – ป.๖
เพราะมีภาคเอกชนสนับสนุนงบประมาณ ทำให้มีอาคารชั่วคราวที่สร้างต่อด้านหลังอาคาร ทอดยาวขนานไปตลอดแนว มีหลังคาคลุมเรียบร้อยแต่ไม่มีข้างฝา...
ใช้เป็นห้องเรียนเกือบ ๒ ปี พอมีอาคาร “ธนาคารออมสิน” อาคารชั่วคราวหลังนี้ จึงกลายเป็นโรงอาหารของนักเรียนได้เป็นอย่างดี
นอกจากจะเป็นโรงอาหารแล้ว ยังเป็นอาคารอเนกประสงค์ สำหรับไว้เก็บสิ่งของเหลือใช้ เก็บโต๊ะเก้าอี้เก่าๆ และใช้เป็นห้องซ้อมดนตรีได้อีกด้วย...
วันนี้...วันที่ฝนตกหนัก และเป็นวันที่ผมอยากทำงานในร่ม จึงตัดสินใจปรับปรุงพื้นที่โรงอาหารแห่งใหม่ ให้โล่ง กว้างใหญ่ และยาวมากขึ้น เพื่อให้ระยะห่างของนักเรียน ถูกต้องตามสถานการณ์โควิด๑๙
เมื่อจัดเสร็จเรียบร้อย..อาคารชั่วคราวหรือโรงอาหารแห่งใหม่..ดูเป็นระบบ และมีระเบียบแบบแผน สะอาดและไม่แออัด อากาศถ่ายเท.และ.มีต้นไม้มากมายอยู่ใกล้ๆ
รู้สึกภูมิใจ..ที่ชีวิตไม่ไร้สาระ ปะทะอยู่แต่งาน..วิชาการ อาคาร..และแหล่งเรียนรู้ ให้มีปัญหาน้อยที่สุด คงไม่ถึงขนาดสมบูรณ์แบบ เอาแค่ผู้ปกครองวางใจที่ไม่ปล่อยให้ลูกหลานเขาเรียนรู้แบบทรมาน..เมื่อการศึกษาไม่เท่าเทียม ผู้บริหารก็ต้องทำหน้าที่อย่างสุดความสามารถเพื่อสร้างโอกาสให้เกิดการเรียนรู้....
สุดท้ายนี้..ผมอยากจะบอกว่า..การดำเนินชีวิตของคนเรานั้น ไม่ใช่คิด พูด ทำเพียงแค่..”ดีที่สุดแล้ว” เพราะนั่นอาจเป็นได้แค่คำปลอบใจ..แต่ถ้าทุกครั้งที่คิด พูด ทำอย่าง “เต็มที่และเต็มร้อย” สุดท้ายก็คือ “ดีที่สุด” ของความเป็นจริงที่เรามี...
ชยันต์ เพชรศรีจันทร์
๑๘ ตุลาคม ๒๕๖๓
ความเห็น (1)
โต๊ะนักเรียนนี่ ดูคลาสสิคมากเลยท่าน ผอ. ;)…