ทำไมถึงติด I

สวัสดีจ้าทุกคนน วันนี้มาเจอกันอีกแล้วทุกครั้งก็จะมาเล่าเรื่องในข้อหัวต่างๆให้กับเพื่อนๆที่เข้ามามีโอกาสได้อ่านกันแต่ครั้งนี้มาแปลกกว่าทุกครั้ง ซึ่งเป็นการมาแบบ....อืมน่ะ เอาเป็นว่ารู้ดูจากหัวข้อเพื่อนๆก็น่าจะรู้กันแล้วล่ะ555

เริ่มกันเลยวันนี้จะมาเล่าเกี่ยวกับประสบการณ์ในภาคเรียนที่ผ่านมาว่ามันเกิดอะไรขึ้น การกระทำของเรา ส่งผลอะไรกับตัวเราบ้างดังหัวข้อเรื่องในวันนี้ "ทำไมถึงติด I"
เชื่อแน่นอนว่าในการศึกษาเล่าเรียนของทุกช่วงทุกวัยที่ผ่านมา เกรด คือที่สิ่งที่ครอบครัวคาดหวังอย่างมาก สิ้นภาคเรียนสมุดพกเอย ใบเกรดเอย ก็จะถึงมือคุณพ่อ คุณแม่ ซึ่งสิ่งเหล่านี้บางครอบครัวอาจจะคิดว่ามันเป็นตัวบ่งบอกหรือตัวชี้วัดอะไรบางอย่างในตัวเรา เช่น ถ้าเราได้เกรดไม่ดี ก็หมายความว่าเราไม่ตั้งใจ เราเกเร เราไม่ได้ใส่ใจเท่าที่ควร หรือกลับกันถ้าเราได้คะแนนสูงๆพ่อแม่ก็จะภาคภูมิใจ นั้นหมายความว่าเราเป็นเด็กดีนะ ตั้งใจเรียน ไม่เกเร ไม่ออกนอกลู่นอกทาง ซึ่งความเชื่อนี้บางบ้านอาจจะเป็น แต่ก็ไม่ทุกบ้านที่เป็นแบบนี้ แต่บ้านเราเป็น.. นั้นแหละมันทำให้แต่ละทุกภาคเรียนเราต้องพยายามเพื่อให้ได้เกรดออกมาสูงๆ แต่ความจริงแล้วเราไม่เคยตั้งใจเรียนหนังสือในห้องเรียน มาสายบ้าง หลับบ้าง ว่ากันไปตามช่วงวัยในขณะนั้นๆ เกรดก็ปานกลาง ตลอดระยะเวลาที่เรียนมา ก็ไม่เคยติด 0 ไม่เคยติด ร ไม่เคยติด F เลยถึงแม้คะแนนจะไม่ได้สูงมากแต่ก็เอาชีวิตรอดมาได้ตลอดมา ...

แต่มาวันนี้ กลับมาเรียนอีกครั้งในคณะครุุศาสตร์ หลักสูตรประกาศนียบัตรวิชาชีพครู กฏการใช้ชีวิตด้านการเรียนตามปกติ ตั้งใจเรียนบ้าง เน้นส่งงาน ส่งช้าบ้าง ก็ไม่ได้คิดอะไรมากด้วยงานและหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบก็มีมากมายพออยู่แล้ว การแบ่งเวลาเป็นเรื่องที่สำคัญ การที่เราเรียนไปด้วย ทำงานไปด้วย แค่คิดมันก็ง่ายนิดเดียว ใครๆเค้าก็ทำกัน แต่พอได้มาเจอกับตัวเองไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด สิ่งสำคัญ 2 สิ่งที่เราไม่สามารถทิ้งสิ่งไหนได้เลย ถ้าเลือกทิ้งเรียน เราก็ไม่มีใบประกอบวิชาชีพเราก็ไม่สามารถไปต่อเพื่อสร้างความมั่นคงให้กับตัวเองได้ แต่ถ้าเลือกทิ้งงานเราก็ไม่มีงานทำไม่มีหลักประกันว่าแล้วจะเรียนเพื่ออะไร อนาคตยังไม่รู้ว่าจะเดินทางไหนเราก็ต้องมีการปูทางไว้รอแล้วเพื่อต่อยอดขึ้นไป สุดท้ายก็ต้องเลือกทั้ง 2 อย่างไปพร้อมกัน พยายามประคับประคองให้ไปตลอดรอดฝั่ง พยายามส่งงาน ถึงจะส่งช้าบ้าง ส่งตรงเวลาบ้าง ก็ขอให้ส่งไว้ก่อน หนังสืออ่านบ้าง ไม่อ่านบ้าง ซึ่งเข้าใจว่าการทำแบบนี้มันก็เหมือนตอนที่เราเรียน ป.ตรี ยังไงก็ต้องผ่าน แต่สุดท้ายได้ I มาแบบงงๆ เหมือนกันเพราะที่ผ่านมาก็ผ่านมาได้ตลอด เมื่อได้มาดูคะแนนของตัวเองแล้ว เข้าใจทุกอย่าง ทุกช่องมีที่มาและที่ไป มีเหตุและมีผล ไม่สามารถโทษใครได้เลยนอกจากตัวเอง มีงานชิ้นนึงที่เราคิดว่า เราไม่มีเวลาไป แค่งานชิ้นเดียวคะแนนก็แค่ 1% คงไม่ได้ช่วยอะไรเท่าไหร่หรอก แต่วันนี้คิดได้แล้วว่า คะแนนเพียง 0.01 ก็มีค่าพอที่จะชี้ได้ว่า เราได้ไปต่อหรือไม่ เพราะที่ต้องมานั่งแก้งานวันนี้ คะแนนหายไปแค่ 1% เท่านั้น มาย้อนคิดแล้วถ้าวันนั้นเราสละเวลาไปสักหน่อย วันนี้คงได้นอนดูหนัง เล่นเฟสบุค กดไลค์ไอจีไปแล้วววววจ้าา

สุดท้ายนนี่อาจจะเป็นบทเรียนหรือเป็นประสบการณ์การติด I ครั้งแรกในชีวิต ก็เป็นสีสันดีเหมือนกันแต่ก็ไม่เอาอีกแล้ว เปลี่ยนความคิดใหม่ทำทุกงานให้ดีที่สุด เพราะสุดท้ายแล้วงานจะบ่งบอกคุณค่าของคนเอง เราจะได้ไม่ต้องมาพูดว่า "รู้งี้ทำดีกว่า รู้งี้ไปก็จบไปแล้ว รู้งี้......." นู้น นี่ นั่น อีกต่อไปแล้ว ต่อไปจะเกิดอะไรก็พร้อมต่อสู้ต่อด้วยคำว่า "เราจะทำให้ดีที่สุด" จงสู้ต่อไปนะ โสภิดา <:

เขียนใน GotoKnow โดย โสภิดา ทองศรี
ใน บันทึก คะแนนหวิด (ไม่ใช่โควิด)

คำสำคัญ (Tags): #โสภิดา#62741515#ครุศาสตร์#ความเป็นครู#แก้I#คะแนนหวิด

หมายเลขบันทึก: 676227เขียนเมื่อ 21 มีนาคม 2020 20:55 น. ()แก้ไขเมื่อ 21 มีนาคม 2020 21:38 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

โสภิดา ทองศรี