เรื่องเล่า : นั่งเล่น

...
เรื่องเล่า : นั่งเล่น
ผมมานั่งเล่นในห้างสรรพสินค้าใหญ่แห่งหนึ่งในเมือง ทำนองพักผ่อนหย่อนใจ แอบชำเลืองดูผู้คนที่เดินผ่านไปมาเป็นช่วง ๆ สลับกับการเขียนบันทึกต่าง ๆ นานาด้วยแท็ปเล็ต
บริเวณที่ผมนั่งเป็นร้านพวกโทรศัพท์มือถือ ทำให้ผมเห็นผู้คนหลากหลายมาก มีตั้งแต่วัยรุ่นจนถึงสูงวัย ที่มาด้วยจุดมุ่งหมายที่คล้ายคลึงกันนั่นคือ ความสนใจและการสื่อสารในโลกออนไลน์
ผมไม่แน่ใจว่าสังคมออนไลน์จะทำให้ผู้คนหายเหงาหรือเหงามากขึ้น แต่สำหรับผมแล้ว มันเป็นที่ยืนของผม ของคนวัยเกษียณอย่างผม
ผมอยากบันทึก อยากเล่าเรื่อง อยากนำเสนอผลงานของผมให้สังคมรับรู้ แม้โดยเฉลี่ยแล้วจะมีคนอ่านทั้งประเทศเพียง 30 กว่าคนต่อเรื่องก็ตาม ทางจิตวิทยาเขากล่าวว่า เป็นความต้องการมีตัวตนและการได้รับการยอมรับของคนสูงวัย และชาวคนสูงวัยควรกระทำด้วย เพื่อไม่ให้เป็นโรคสมองเสื่อมและซึมเศร้า
นั่ง ๆ ไป ก็เริ่มสังเกตได้ว่า มีชายชาวต่างประเทศสูงวัยกับสาวไทยวัยน่าจะประมาณ 30 กว่า เดินผ่านไปมาเป็นคู่ ๆ มากเหมือนกัน บางทีผมก็ได้กำลังใจจากการมองถึงเขาเหล่านี้เหมือนกันบ้างนะครับ ทำนองที่ว่าจะแก่อย่างไรก็ยังมีไฟอยู่
ที่น่าแปลกใจก็คือ ไม่มีใครรู้จักหรือมาทักทายผมเลยครับ ทั้ง ๆที่ผมก็อยู่และทำงานที่จังหวัดนี้มานานมาก เกือบ 40 ปี อาจจะเป็นเพราะผมเป็นคนเงียบ ๆ ทำแต่งานเชิงวิชาการด้วยกระมัง
วันนี้คงมีเรื่องเล่าให้ฟังเบา ๆ เท่านี้ก่อนนะครับ พบกันในโอกาสหน้านะครับ
...