๑,๑๐๙ ความรัก...ไม่มีวันหมดอายุ

        คำว่า..ไม่หมดอายุเขาใช้กับเรื่องอื่น แต่ยังไม่เคยได้ยินใครใช้กับ “ความรัก” หรือว่าใช้ไม่ได้ เพราะนานวัน “ความรัก”จะเปลี่ยนแปลงกระนั้นหรือ หากเปลี่ยนแปลงไปในทางลบ คือรักน้อยลง..ก็ต้องพูดได้ว่าความรักหมดอายุ..ใช้ไม่ได้..ไม่มีความจีรังยั่งยืน...

    แต่สำหรับผมมันไม่ใช่อย่างนั้นเลยจริงๆ ยิ่งสูงวัย ความรักในสิ่งใดสิ่งหนึ่งไม่เคยจืดจาง แบบว่ารักแล้วรักเลย เพราะตัดสินใจว่าเลือกแล้วที่จะรัก จึงหาเวลามาทบทวนว่ารักอะไรบ้าง? ในวันแห่งความรักนี้..

        อย่างแรก...รักงาน..มากขึ้น ตามอายุที่มากขึ้น ไม่ว่างานนั้นจะยากหรือง่ายทำได้หมด ไม่บ่นไม่ท้อ ไม่ก่อความรำคาญให้ใคร ย้อนแย้งกับความน่าจะเป็นที่บอกว่า ใกล้เกษียณแล้วน่าจะพักบ้าง..แต่ไม่รู้ว่าทำไม? เห็นงานแล้วต้องวิ่งเข้าไปต่อเติมเสริมแต่ง ให้มันดีขึ้น หรือสำเร็จลงได้ตามความต้องการ...

        รักโรงเรียน..ที่ยังคงเป็นโรงเรียนขนาดเล็กเหมือนเดิม แต่เหมือนโรงเรียนมีชีวิตชีวาและอยากให้ผมไปเยี่ยมเยือนอยู่เสมอ โรงเรียนช่วยสร้างความสุข ทั้งที่โรงเรียนไม่เคยทำให้ผมได้หยุดทำงานเลย..เห็นโรงเรียนสดใส..ทำให้รู้สึกมีกำลังใจ..และอยากดูแลซึ่งกันและกัน..

        รักการอ่าน..และรักการเขียนด้วย...อ่านและเขียนมากขึ้น เพื่อบันทึกเรื่องราวในชีวิต คิดแล้วเขียนไว้เป็นตำนานแห่งการเรียนรู้ เชื่อว่าสักวัน..จะได้กลับมาอ่านทบทวน คงได้ค้นพบพัฒนาการของความรักในด้านตัวหนังสือ..ที่เป็นเครื่องมือติดตัวอยู่ตลอดเวลา..

        รักตนเอง..เป็นความรู้สึกใหม่ของความรัก..ที่ช่วยให้รู้จักเห็นคุณค่าของตนเองมากขึ้น จึงต้องให้ความรักแก่ตนเอง เพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ยืนยาว ด้วยการรักษาสุขภาพ รักที่จะมีวินัยในตนเอง เพื่อที่จะไม่เป็นภาระของใคร ไม่ทำให้ใครต้องเดือดร้อนในยามแก่เฒ่า ถ้ารักตนเองก็เท่ากับได้ฝึกการพึ่งตนเองมากขึ้น

        รักบุคคล..รักในคนที่รัก..ผมจะรักและคิดถึงอยู่อย่างนั้น แม้ว่าจะต้องทำงานมากมาย และต้องดูแลและพัฒนาโรงเรียนอย่างไม่หยุดยั้ง ตลอดจนรักที่จะพัฒนาตนเองด้วยการอ่านหนังสือและเขียนบทความ แต่ผมก็มีเวลาอย่างสม่ำเสมอ ที่จะ..ถ่ายทอดอารมณ์และความรู้สึกในความรักให้แก่บุคคลที่ผมรัก..อย่างไม่เสื่อมคลาย..

        เพราะความรักในบุคคลใดบุคคลหนึ่ง..ไม่เคยสร้างความทุกข์ให้แก่ผม..ไม่เคยทำให้ผมผิดหวัง..เพราะผมไม่เคยรู้สึกว่าต้องอดทน หรือต้องได้สิ่งใดตอบแทน เพราะผมก็รักตนเองเหมือนกัน..จะไม่ทำให้ความรักที่มอบให้ใคร..มาบั่นทอนจิตใจ..ให้ผมต้องหมดแรงที่จะรักสิ่งต่างๆ

        ความรัก..จึงมีคุณค่าตรงนี้นี่เอง..อย่างน้อยก็ทำให้เรามีจิตสำนึกที่ดี มีพื้นที่ที่จะรักได้มากขึ้น..ในแบบอย่างที่ไม่ทำให้หัวใจของเรา..ต้องคับแคบ...

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๑๔  กุมภาพันธ์  ๒๕๖๓