"บางครั้งภาพความทรงจำที่อยู่ในความคิด
ก็ไม่ชัดเจนเท่ากับรูปภาพที่เหมือนหยุดช่วงเวลานั้นไว้"
ความสุขของตากับยาย
คนที่ตามใจเราที่สุด คงไม่พ้นตากะยาย พวกท่านคอยเอาอกเอาใจ คอยโอ๋เรา ไม่ว่าเราจะอายุเท่าไหร่หรือต้องเจอเรื่องเลวร้ายอะไรมา ท่านก็จะคอยอยู่ตรงนั้นเพื่อปลอบโยนและมอบความรักให้กับเราเสมอ ในช่วงเทศกาลปี๋ใหม่เมืองทุกปี ครอบครัวก็จะไปเยี่ยมคุณตา คุณยาย รดน้ำดำหัว ขอพร คุณยายก็จะเตรียมขนม อาหารของโปรด รอไว้ให้เด็กๆ อยู่เสมอ เมื่อลูกๆหลานๆ มาถึงจะเห็นรอยยิ้มแห่งสุขของตากะยาย อ้อมกอดที่แสนอบอุ่น ความที่รักและเอ็นดูลูกหลานเสมอไม่ว่าจะยังเป็นเด็กหรือโตเป็นผู้ใหญ่แล้วก็ตาม คุณตาและคุณยายยังเป็นต้นแบบคู่รักที่สวีทหวานและคอยดูแลกันและกันตลอดมา..
สุดท้ายก็ไปถึง..<p></p>
ด้วยชื่อเสียงอันลือเลื่องของความสวยงาม ณ ดอยผ้าห่มปก ที่ใครๆก็ดั้นด้นกันเข้าไปเพื่อสัมผัสความหนาวนบนดอยจึงขอลองครั้งกับธรรมชาติอันสวยงามที่เห็นแต่ในรูป อยากไปสัมผัสด้วยสักครั้งจึงวางแผนการเดินทางจาก ลำปาง - สู่ดอยผ้าห่มปก อำเภอฝาง กับการเดินทางอันแสนหฤโหด และพร้อมลุยกับหนทางที่จะเจอข้างหน้า จนถึงที่หมายโดยสวัดิภาพด้วยความทุลักลุเลและความอ่อนเพลีย
ทะเลหมอกบางๆครั้งแรกในชีวิต
ประมานตี 5 ครึ่ง เสียงเพื่อนๆเรียกออกจากเต้นท์และดึงให้ไปดูทะเลหมอกกัน วันนั้นจำได้ว่าโมโหเพื่อนมากเพราะกำลังนอนอย่างอุ่นๆในเต้นท์ จำได้วันนั้นที่ภูลังกา..หนาวมาก พอได้เห็น ทะเลหมอก ก็ทำให้เราสดชื่น และตื่นเต้นขึ้นมาเลย .... ภูลังกา - เชียงรายเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่งดงามสัมผัสบรรยากาศธรรมชาติเห็นทะเลหมอก สูดโอโซนอากาศสดชื่นยามเช้าลมพัดมาเย็นๆไปกี่ครั้งก็อยากไปซ้ำ ...
ชุมนุมรอบกองไฟ
เป็นอีกปีนึง ณ ภูลังกา รวมตัวพบปะกับเพื่อนฝูงสมัยเรียนหลังจากที่เรียนและคบกันมาเกือบ 10 ปี ได้ตั้งเต้นท์ ทำอาหาร พูดคุยรอบกองไฟ กับอากาศที่เหน็บหนาวหนาว แต่ละคนล้วนมีเรื่องราวในอตีดที่ เกรียนๆ ฮาๆ วีระกรรมท้าทายในหลายๆเหตุการณ์ทั้งความทุกข์กาย ทุกข์ใจ และความสุข สนุกสนานที่เคยผ่านและทำด้วยกันมา นั่งพูดคุย หัวเราะ ในเรื่องราวเก่าๆแต่ความรู้สึกเหมือนกับว่าเหตุการณ์เหล่านี้เพิ่งได้เกิดขึ้นเมื่อวาน
ลูกศิษย์ห้องแรกในชีวิตครู
นักเรียนชั้น ป.4/1 โรงเรียนอ้อมอารีพิทยา ครั้งแรกในชีวิตสอนนักเรียนประถมตอนนั้นตื่นเต้นมากๆ เด็กๆมีคำถามมากมาย พูดมาก ซุกซนเหลือเกิน ถึงแม้จะมีโอกาสสอนในช่วงเวลาไม่นาน แต่รู้สึกมีความสุขที่ได้อยู่กับเด็กๆห้องนี้และหวังให้เขาเติบโตอยู่ในสังคมได้อย่างมีความสุข
ในส่วนตัวมีความชื่นชมคุณครูประถมทุกคน ต้องมีใจรักเด็กนักเรียนและมีความอดทนมากๆ รู้สึกมีความสุขที่ได้อยู่กับเด็กๆ ถึงแม้ว่าจะต้องเหนื่อยทั้งแรงกายแรงใจ
กระเพราปลาหมึกที่หายไป
ร้านอาหารตามสั่งแถวที่ทำงาน พี่ที่ทำงานด้วยกันแนะนำให้มากินอีกที มื้อนั้น ข้าวกระเพราปลาหมึกอร่อยมาก รสชาติดีเว่อร์ แถมราคายังถือว่าถูกมากสำหรับปริมาณที่ให้ ด้วยระยะทางที่ใกล้ที่ทำงานร้านนี้ก็ได้กลายเป็นร้านประจำไปในทันทีแวะเวียนไปกินเรื่อยๆ แต่แล้ว อยู่ดีๆก็เริ่มปิดบ่อย จนกลายเป็นปิดไปเลย… เราก็วนเวียนขับรถผ่านไปผ่านมาเผื่อว่าวันไหนจะเปิดอีก ถึงขนาดไปจอดรถเดินไปเกาะรั้วดูแต่ก็ไม่เห็นใคร ไม่มีเบอร์ ไม่มีป้ายแจ้ง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จะมีก็แต่ป้าย “วันนี้มีกุ้งเต้น” ที่ยังคงอยู่ยั้งยืนยงอยู่เช่นเดิม
เจ้าหนู.. จำไม ?!
“ทำไมอันนั้นเป็นอย่างนั้นล่ะ” “ทำไมอันนี้ต้องเป็นอย่างนี้ด้วย” “ทำไม ทำไม ทำไม…” เป็นคำถามที่ลูกชายตัวน้อยวัย3 ขวบ ถามแม่ได้ทั้งวัน มีทั้งที่ถามด้วยความสงสัยจริงๆ และถามทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว ซึ่งตอนนั้นจำได้ว่าตอบคำถามลูกไปจนไม่มีคำตอบแล้ว เพราะบางคำถามของลูกนั้น มันอธิบายกันได้ยากเหลือเกิน ...สักวันหนึ่งหวังว่าลูกคงเข้าใจและเรียนรู้ที่จะเติบโตในโลกที่สวยงามและโหดร้ายใบนี้ #My little boy
นอนกับนักศึกษาครั้งแรก
เมื่อปลายปี 2561 ทางโรงเรียนได้มีโครงการนำนักศึกษา ปวช. ชั้นปีที่ 2 เข้าค่ายวิทยาศาสตร์ ที่ศูนย์วิทยาศาสตร์เพื่อการศึกษาลำปาง จำนวน 1 วัน 1 คืน และจะต้องมีครูและเป็นเรานอนกับเด็กๆ ในค่าย ซึ่งตอนนั้นเพิ่งเข้ามาทำงานใหม่ และยังไม่เคยสอนนักศึกษาชั้นปีนี้มาก่อน จึงรู้สึกตื่นเต้น กลัวเด็กจะไม่ฟัง แต่ ในค่ำคืนนั้นมีความประทับใจนักศึกษามาก ทุกคนเชื่อฟัง เกรงใจ และทำตามในสิ่งที่ครูบอกทุกอย่าง 4 ทุ่ม หลังจากสวดมนต์เสร็จ ทุกคนเข้านอนไม่มีเสียงคุยพูดกันเลย ไปจนถึงตอนเช้า..
รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ
การมีเพื่อนในกลุ่มเยอะ ยิ่งหมายความว่าจะมีคนที่แชร์หลายๆ เรื่อง หลายๆประสบการณ์ไปพร้อมๆ กับเราไม่ว่าจะทุกข์หรือสุข เรื่องราวที่ดีหรือไม่ดี ทำให้ได้เรียนรู้จากประสบการณ์มากขึ้น บางครั้งก็เป็นแหล่งสร้างกำลังใจและแรงบันดาลใจดีๆ ให้กันและกันเสมอ ในรูปนี้ ตอนนั้นไม่รู้และจำไม่ได้ว่าคุยเรื่องอะไรกัน แต่เมื่อมองรูปนี้ทีไรรู้สึกคิดถึงและมีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นรอยยิ้มของทุกๆคน
ชีวิต คือ การเดินทาง
ภาพความทรงจำการไปออกทริป จากลำปาง - บ่อเกลือน่าน ซึ่งเป็นทริปที่ไปไกลที่สุดที่นั่งมอไซไป และเป็นทริปที่หลงทางไปไกลที่สุด จึงมีความรู้สึกว่า..การที่เราใช้ชีวิตหรือดำเนินชีวิตในแต่ละวันก็เปรียบเหมือนการที่เราจะต้องเดินทาง..ก็เหมือนชีวิต คือ การเดินทาง ที่เราต้องเรียนรู้อย่างไม่มีวันสิ้นสุด เมื่อมีจุดเริ่มต้นก็ต้องมีจุดหมายปลายทาง และมีทางออกให้กับทุกเส้นทางเสมอ ให้เวลากับหนทางและมันจะพาเราไปเจอกับเรื่องใหม่ๆ แม้บางครั้งเราอาจจะหลงทางทำให้เสียเวลาไปบ้าง แต่เราก็ได้บทเรียนใหม่เพิ่มขึ้นมา เพราะอย่างน้อยก็ทำให้เราได้ลองไปในสถานที่ ที่ไม่เคยไป เจอในสิ่ง ที่ไม่เคยเจอ และรู้จัก พบกับผู้คนใหม่ๆ เสมอจะไม่มีสิ่งใดร้าย ในวันที่หัวใจเราดี..