๗๕. มองให้เป็น....

        วันนั้น..ผมมีโอกาสพาครอบครัวไปกราบหลวงพ่อโตวัดพนัญเชิง จ.พระนครศรีอยุธยา นานๆจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน และก็วันนั้น..ถือว่าพร้อมมากกว่าทุกครั้ง

    เพราะได้พาว่าที่ลูกสะใภ้ไปกราบคุณย่าก่อนที่จะไปกราบพระ..แต่ไม่ว่าจะกราบใครก่อน ณ ตอนนั้นจนถึงตอนนี้แน่นอนที่สุด ผมกำลังจะมีลูกสะใภ้..

        ดีใจ..อย่างน้อยชีวิตของผมก็มีวันนี้กับเขาเหมือนกัน และเป็นเครื่องหมายบ่งบอกความสูงวัยกำลังจะมาเยือน ที่ต้องเปิดใจต้อนรับความสดใสของชีวิตลูกหลาน..  

         นี่แหละ..ที่เขาเรียกว่าการเจริญเติบโต และวิถีของการสร้างครอบครัว ตามจุดหมายและความฝันของแต่ละคน ในส่วนของพ่อแม่การรักษาสุขภาพน่าจะเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด

         เพื่อมิให้เป็นภาระของใคร ในขณะเดียวกันพ่อกับแม่ก็ยังสามารถเป็นหลักให้ลูกได้ตลอดกาลนานเทอญ ถึงแม้ว่าลูกจะรู้จักพึ่งตนเองและมีความรับผิดชอบแล้วก็ตาม

         เมื่อลูกมีการศึกษาและมีงานทำ ความเพียบพร้อมก็ตามมา เมื่อมีเวลาอยู่ด้วยกันพ่อก็ต้องหมั่นเตือนสติ ให้ลูกฉุกคิดไม่ยึดติดกับสิ่งใด ใช้ชีวิตอย่างมีสติและไม่ประมาท

          อย่าไปลุ่มหลงยึดมั่นถือมั่น ทั้งสิ่งของเงินทองทรัพย์สมบัติและคนรัก แต่ควรอยู่ด้วยความจริง และความถูกต้อง ความเป็นเจ้าของอาจทำให้หลงลืมคำว่า “อนิจจัง”

           คนรุ่นใหม่ที่ยังขาดประสบการณ์ บางทีได้สิ่งที่ต้องการอันเป็น “ที่รัก”มาอย่างง่ายดาย ได้โอกาสอย่างรวดเร็วและลงทุนลงแรงไม่มาก เมื่อสะดวกและสบายไร้ทุกข์ ก็อาจจะมองว่าสิ่งนั้นๆว่าเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของชีวิต..

           หลงใหลได้ปลื้มกับสิ่งของ เครื่องใช้และคนใกล้ชิดที่รู้ใจ..ลืมเรียนรู้ในแง่มุมที่ช่วยหล่อหลอมใจให้เสริมใยเหล็ก อย่างน้อยก็เพื่อตั้งรับกับความผิดหวังไว้บ้าง..

            ในโลกยุคปัจจุบัน..น่าจะไม่มีสิ่งใดที่ยิ่งใหญ่ ถึงขนาดเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของชีวิต เมื่อได้มาครอบครองแล้ว..อาจเป็นภาระก็ได้ บางทีก็เป็นรายจ่ายเพิ่มขึ้นโดยไม่รู้ตัว

             บางครั้ง..อาจแย่ด้วยซ้ำที่มันไม่เป็นอย่างที่คิด อาจส่งผลให้ผู้ถือครองไปไม่เป็น เดินไม่ถูกทางหรือเป็นปัญหาที่ส่งผลกระทบต่อการเรียนและการทำงานก็เป็นได้

              ผมจึงสอนลูกอยู่เสมอ..ให้มองรอบด้าน ทั้งด้านดีและด้านลบ มอง ใช้สอย และสัมผัสอย่างรู้คุณค่า แต่ก็อย่าให้ส่งผลกระทบต่อการใช้ชีวิต เพราะชีวิตต้องมีความสุขและต้องเดินต่อไป

              จึงไม่ควรไปยึดติด และควรทำจิตให้ว่าง..อย่าให้ความสำคัญกับอะไรหรือใคร?ไปทั้งหมดว่าเป็นทุกสิ่งทุกอย่าง..เผื่อใจเอาไว้บ้าง..

              คิดถึงวัน..ที่ไม่เคยมี..ไม่เคยเห็นไม่เคยสัมผัส คิดถึงวันที่สูญเสีย และคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างมีการเปลี่ยนแปลง ไม่มีสิ่งใดจีรังยั่งยืน..

              สำหรับคนรัก..เมื่อให้ความรักความจริงใจแล้ว ก็ควรมีเวลาศึกษานิสัยใจคอกันด้วย..อย่างตรงไปตรงมาไม่ปิดบัง เพื่อการแก้ไขหรือยอมรับกัน...

              ความรัก..อาจทำให้มองว่าเป็นทุกสิ่งทุกอย่าง บดบังคุณค่าระยะยาว อย่ามองเพียงโลกสวยเท่านั้น อนาคตยังมีปัญหาให้เรียนรู้และท้าทายอีกมากมาย

              ส่วนลูกชายคนเล็ก..ก็ขอเช่าบูชาพระเครื่องและวัตถุมงคลในวัดพนัญเชิง ผมก็เลยถือโอกาสบอกความศักด์สิทธิ์ของพระในบ้าน..ที่ลูกอาจลืมบูชาก็เป็นได้

              พ่อแม่นี่แหละ ไม่ต้องจุดธูปอธิษฐาน ไม่ต้องบนบานขอพร ศักดิ์สิทธิ์แน่นอน ขอวันไหนได้วันนั้น ผมให้ลูกนึกย้อนไปในรอบปีที่ผ่านมา อะไรบ้างที่ลูกขอแล้วไม่ได้จากพ่อ

              ขอรถได้รถ ขอโทรศัพท์ได้โทรศัพท์ ขอค่าเทอมก็โอนให้ทันที วันนี้ขอไอแพด พ่อก็ซื้อให้ อันนี้แหละที่น่าจะเป็นทุกสิ่งทุกอย่าง แต่พ่อก็ไม่เคยสำคัญตัวเองผิด และไม่เคยต้องคิดเยอะ มากกว่าการต้องทำหน้าที่..

              แต่ก็อยากบอกลูกว่า..”ความศักดิ์สิทธิ์”มีอยู่จริง อย่าลบหลู่ มองให้เป็นก็แล้วกัน..

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๒๑  พฤศจิกายน  ๒๕๖๒