เรื่องเล่าในห้องเรียน

    การลืมตาขึ้นมาดูโลกใบนี้ในแต่ละครั้งแต่ละวันนั้นมันสุดแสนวิเศษตรงที่เรายังมีลมหายใจอยู่  เรายังคงรับรู้เรื่องราวความเป็นไปต่าง ๆ   ด้วยทางชีวิตของคนเรานั้นคงไม่ต่างกันมากนัก  เพราะทุกคนล้วนมีการเดินทางด้วยกันทั้งนั้น 

    เมื่อเกิดมาแล้วก็มีพ่อแม่ผู้มีพระคุณเป็นผู้จ่ายค่าตั๋วเดินทางให้เรา  เมื่อเรายังเล็ก ๆ บางครั้งท่านทั้งสองก็ร่วมดูแลเดินทางไปกับเราด้วย  ในทุกที่ทุกแห่งและแล้วอยู่มาไม่นานท่านก็ลงข้างทางจากเราไปไกลแสนไกล  แม้ระหว่างเส้นทางที่เรากำลังไปอยู่ก็มีผู้คนมากหน้าหลายตาต่างร่วมเดินทางโดยสารทั้งในเรือ  ในรถหรือในเครื่องบิน เมื่อถึงสถานีแล้วบางคนก็ลงไปบางคนยังคงเดินทางต่อไป

       ผู้คนเหล่านั้นพวกเขาไปไหนกันนะ  บางคนก็รู้จักเรามาคุยกันเป็นเพื่อนร่วมทางไปด้วยกัน  มีความสุข  ความทุกข์ รัก เศร้า  เสียใจ  หัวเราะ เฉย ๆ มีทักทาย  โบกมืออำลากันบ้าง บางคนเห็นเพียงแวบ ๆ ก็ลงจากรถขบวนนั้นไปแล้วโดยไม่รู้จัก ไม่เคยได้คุยกัน ไม่ได้อำลากัน  สำหรับตัวเราเองก็ยังไม่รู้ว่าจะลงจากไปตรงสถานีไหน  แต่ตอนนี้เรากำลังเดินทางไปอยู่นั้นแล.

ข้อคิดอยากถามคือ...

1.ขณะเราเดินทางไปอยู่จะทำตนอย่างไร..?

2.ความสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมทาง ( ทิศ 6 )เราจะทำอย่างไร..?

3.ทางชีวิตเราท้ายที่สุดแล้วโดดเดี่ยวเดียวดายใช่หรือไม่..?