วัน ฟ้า สาง...
กับอีกคน และอีกวันที่เรานึกว่าวันไหนที่เราจะ เจอ คนๆนั้น วันที่เขาคนนั้นจะอยู่ข่างกายเราเสมอ วันที่เธอจะไม่จืดจาง แม้ว่าวันเวลาจะนานเท่าไร ยังคงค้นหารักนั้น อยู่อย่างนี้เสมอ..
ในค่ำคืนที่ฟ้ามืดมิด มองไม่เห็นแม้แสงสว่าง ผู้คนหลับไหหลตามชายคาบ้านของตัวเอง บ้านนอกคอกนา อยู่กันตามประสาชาวชนบท ในคืนที่เปลี่ยวใจ คิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา เสียงเครื่องบินที่ดังอยู่บนฟ้า ลมพัดผ่านอย่างแผ่วเบา ใบไม้ที่ร่วงลงหลังคา เสียงรถที่วิ่งไปตามเส้นทางที่ได้ยินอยู่ห่างๆ แมลง ตัวเล็กๆที่พยายามจะบินเข้ามาตอมไฟ ในคอมพิวเตอร์ ตัวเราเองก็นึกถึงเรื่องๆต่างๆที่มันผ่านเข้ามา
โอ้ว่าชีวิตของชาวชนบทจะว่าไปแล้วเราก็ไม่รู้จะดิ้นรนไปถึงไหน ไม่รู้จะต่อสู้อะไรมากมาย การย่างเดินแต่ล่ะก้าว ในชีวิตเราบางทีจะพลาดบางทีก็สำเร็จ นี่แหละหนาชาวบ้านเราที่เขาเรียกว่าบ้านนอก
อยู่กับตัวเราเอง เขียนเกี่ยวกับตัวเราและเรื่องราวที่อยากจะเขียน วันของเราไม่ใช่วันนนี้เราควรจะทำในสิ่งเราควรจะทำ พรุ่งนี้ต้องเป็นวันของเรา
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น