นานเท่าไหร่แล้ว....ที่ยังอยากเขียน
นานเท่าไหร่แล้ว....ที่ยังอยากเขียน
วันนี้เป็นวันเสาร์ที่เท่าไหร่แล้ว ไม่อยากจะนับแต่ที่อยากจะทำ อยากจะเขียนลงบนบันทึกเรื่องนี้ อยากจะเขียนเรื่องอะไรก็ได้ที่มันเข้ามาในสมอง ที่มันเกี่ยวกับเรา ที่เกี่ยวกับคนอื่นที่ มันเกี่ยวกับกลางวันและกลางคืน ทั้งคนนอนตื่นและกำลังจะนอน
ทั้งๆที่เหมือนจะอยากจะนอน แต่เวลาที่เราล้มหัวลงนอนตัวหนังสือมันตามมาหลอกหลอน มีแต่ความคิดดีๆ ก็เลยนั่งพิมพ์อะไรที่คิดได้ ที่เราอยากเขียน การเขียนเรื่องราวอะไรสักเรื่องมันเป็นสิ่งที่ผมชอบมาก ทั้งการถ่ายรูป เขียนบันทึกเรื่องราวเล็กๆ ที่สำคัญและไม่สำคัญบางครั้งเขียนไปเขียนมาก็ เกิดความคิดที่ไม่อยากจะเขียนต่อขึ้นมา การเขียนบันทึกของเรามันทำให้เราเองได้ฝึกหัดการเขียน การพิมพ์ที่ว่างไวที่เราจะได้สามารถ พิมพ์อย่างรวดเร็ว และทำให้เรามีสมาธิในการนั่งคิดนั่งเขียน ถ่ายทอดเรื่องราวต่างๆที่เราได้เจอ ได้เรียนรู้ ตลอด ๒๙ ปีที่ผ่านมาว่าเราเจออะไรมามากมาย สักเท่าไหร่ ก็อยากจะใช้พื้นที่ที่เรามี และอีกหลายๆที่ที่เราเองจะต้องเข้าไปเขียนบันทึกฝากไว้เป็นแนวทางของเรา เป็นเรื่องราวของเราที่มันเกิดจากจินตนาการของเรา จากประสบการณ์ที่เราได้เจอมา
นานเท่าไหร่แล้วที่อยากจะเขียนเรื่องราวของตัวเอง นานเท่าไหร่แล้วที่เราได้เขียนเรื่องราวที่ผ่านมาผ่านปลายปากกา ผ่านตัวอักษรพิมพ์ ลงบนแป้นพิมพ์
ต้นฉบับที่เราเขียนขึ้นมา เรื่องราวที่เขียน มันล้วนเป็นความรู้สึกที่มันออกมาจากวันเวลาที่เราได้เจอะเจอคนมากมาย ได้ไปในหลายสถานที่ได้ เจอคนทั้งคนดี คนไม่ได้ ได้พบได้เจอได้เห็น อยากเป็นเหมือนนักเขียนที่เขาสามารถเขียนเรื่องราว ต่างๆลงในหนังสือนิยายเรื่องราวเกี่ยวกับหลายๆสิ่งหลายๆอย่างที่เราไม่เคยได้เรียนรู้ ทำให้เราได้เรียนรู้สิ่งืั้เราไม่เคยรู้ หากขาดการเรียรรู้ หากขาดการเขียน หากขาดเรื่องราวดีๆ ไปสักตอนมันคงจะเป็นสิ่งที่น่าเสียดายไม่น้อยเลยที่เราเองปล่อยให้เรื่องราวที่ผ่านมาผ่านไปโดยไม่ได้เขียนบันทึกอะไรลงไป
สำหรับตัวของผมเองแล้วการได้เขียน การได้ถ่ายภาพ มันเป็นสิ่งที่ล้ำค่ามาก ทางการเรียนรู้เพราะมันจะเป็นสิ่งที่คนรุ่นหลังจะได้พบ จะได้เจอ ได้อ่านเรื่องวราวที่เราได้เขียนเรื่องราวว่า อะไรที่เกิดขึ้นกับเราในช่วงที่เรายังนั่งพิมพ์อยู่ตรงนี้เราอยู่ที่ไหน
ผมยังบอกได้เลยว่าตอนนี้นั่งพิมพ์ที่ บ้านของตัวเองที่เป็นบ้านไม้ สองชั้นที่สร้างมาตั้งแต่ปี ๒๕๑๙ เป็นต้นมาเป็นสิ่งที่เรายังจดจำทุกช่วงจังหวะทุกที่ ทุกห้องนอนที่เราได้นอนภายได้หลังคาสองชั้น ที่อยู่ในจังหวัดมุกดาหาร ก่อนเดิมนั้นเป็นจังหวัดนครพนม ที่เราต้องอยู่กันมาตั้งแต่ปู่ย่าตายาย
ผมตอนนี้กำลังนั่งพิมพ์ที่มีเสื่อที่ทอด้วยฝือที่ไปหาเอาตามหนองตามบึงแล้ววนำมาผ่านกระบวนการตากแดด การสร้อย เส้นฝือ แล้วนำเอาเส้นฝือมาทอเป็นเสื่อให้ผมได้นั่งอยู่ในขณะนี้
มีกระติบข้าวเป็นที่รองโน๊ตบุ๊คเพื่อใช้ในการพิมพ์ตาเองก็จะหลับ เพราะอีกสักหน่อยเราเองก็ต้องออกไปกรีดยาง เพื่อหารายได้พิเศษ คนเราเองไม่มีใครที่หยุดทำงานแล้วจะได้เงินมาโดยฟรีๆ ต้องแลกกับการใช้เหงื่อแลกกับเงินที่จะได้มาเราเองก็ไม่รู้ว่าจะใช้วิธีไหนในการจะรู้จักอดออม เพราะแพ้ใจตัวเองทุกที
นั่งอยู่กับตอนดึกๆ เสียงพัดลมที่พัดไปมาเหมือนสสายตาของเราเองจะหลับ คงจะมีอีกครั้งต่อไปที่เราต้องมานั่งเขียนให้ได้เรื่องที่ยาวที่สุด และเป็นเรื่องที่จะต้องใช้เวลา สักสองปีในการเขียนเรื่องราวครอบครัว และเรื่องราวของตัวเอง วันนั้นคงจะมาถึงเมื่อวันที่เราไม่ท้อถอย เวลาลับ ...จับใจ
เวลา เหมือนลาลับ
เรื่องราว เรื่องหลากหลาย
เราเลือก ที่อยากจะไป
เลือกได้ ด้วยใจเรา
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น