ในการวางตัวอ่อนน้อมถ่อมตนนั้น บางครั้งผู้นำต้องหัดเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ไม่โง่ก็ต้องทำเหมือนโง่ ไม่ใบ้ก็ต้องทำเหมือนใบ้ ดังที่สมเด็จพระมหาวีรวงศ์ (ติสสมหาเถร) นิพนธ์ไว้ว่า
โง่ไม่เป็นเป็นใหญ่ยากฝากให้คิด
ทางชีวิตจะรุ่งโรจน์โสตถิผล
ต้องรู้โง่รู้ฉลาดปราดเปรื่องตน
โง่สิบหนดีกว่าเบ่งเก่งเดี๋ยวเดียว
ผู้นำต้องรู้ว่าเมื่อไรต้องทำเป็นโง่ เพื่อระดมความคิดจากคนอื่น เมื่อคนอื่นได้แสดงความคิดเห็นแล้ว เขาจะรู้สึกว่าเรื่องนั้นเป็นผลจากความคิดของเขาแล้ว เขาจะให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่ ถ้าเขารู้สึกว่าเป็นไอเดียของผู้นำ เขาก็จะปล่อยให้ผู้นำทำไปคนเดียว
ผู้นำที่โดดเดี่ยว บุกเดี่ยวไปคนเดียวอาจจะถูกโค่นลงได้ง่ายดายเมื่อเผชิญศัตรูคู่แข่งหลายฝ่ายมารุมล้อมเปิดศึกรอบด้าน ดังภาษิตที่ว่า “ไม้สูงกว่าแม้มักจะแพ้ลมบน คนสูงเกินคนมักจะโค่นกลางคัน” การมีบริวารมากจะช่วยต้านทานศัตรูได้ดี ผ่อนหนักเป็นเบาเหมือนหมู่ไม้ที่ยืนเกาะกลุ่มกันไว้ สามารถต้านแรงลมพายุได้
ผู้นำที่นั่งอยู่ในหัวใจคนจะมีศัตรูน้อย …..ผู้นำที่ดีต้องพยายามเปลี่ยนศัตรูให้เป็นมิตร แต่ผู้นำบางคนถนัดแต่เรื่องเปลี่ยนมิตรให้เป็นศัตรู ผู้นำที่ดีต้องสามารถนั่งอยู่ในหัวใจของมิตรและพิชิตหัวใจของศัตรู
การเป็นผู้นำที่ดีต้องรู้จักการเป็นผู้ตามที่ดีมาก่อน