"บ้านแท้ แม่ธรรม"

โลกคือ ที่เกิด แห่งกาย
ดุจบ้านใหญ่ ให้อยาก มากสิ่งของ
อายุมาก ของหลากหลาย ได้ครอบครอง
พอบ้านช่อง พร่องทรุด ดุจมายา

กายคือบ้าน ฐานจำลอง ของโลกๆ
ที่กอบ-กก รกรุงรัง ฝังตัณหา
จิตยึดยืด มืดมน ปนอวิชชา
บ้านเคหา ชราแก่ แลเห็นจริง

แต่ว่าบ้าน ยานกาย ใช่ของแท้
เป็นดุจแพ พึ่งพา วิญญาสิง
บ้านเที่ยงแท้ แน่นอน เป็นขอนจริง
คือบ้านนิ่ง พิงปัญญา รู้ค่าตน

จิตวิญญาณ ผ่านมา โลกานี้
เห็นแสงสี สวยงาม ตามถนน
จึงเพลิดเพลิน เดินทาง ฝังกมล
ลืมถนน หนทาง ย่างนิพพาน

จึงหลงยึด มืดมน กลเคหา

หลงมายา บ้านตน จนน่าขัน

ขยายบ้าน เป็นพานทอง เก็บของกัน

จิตผูกพัน ฟั่นเกลียว เกี่ยวเกาะกุม

กายของกู ชูโชว์ แชร์ชั่วเช้า

นั่งคอยเฝ้า เอาวิว จนสิวสุม

ใส่เสื้อผ้า เสริมทรง หลงประทุม

ให้ชายหนุ่ม ขยุ้มชม จมมายา

ยามย่างเยื้อง เนืองนอง ลูกน้องล้อม

คอยถนอม ปกปัก และรักษา

ขับรถหรู ดูภูมิฐาน ปานดารา

กินข้าวปลา อาหาร ร้านเรือนรวย

บ้านของกาย ให้อีโก้ โชว์เต็มเหนี่ยว

กายท่องเที่ยว เกี่ยวเก็บ เสพสิ่งสวย

กายได้กิน เสพสุข ถูกแพงรวย

เอื้ออำนวย ช่วยกระตุ้น ขุนอัตตา

 เป็นแดนคลัง ฝังตน ถนนอยาก

สนองปาก มากมาย ไม่กังขา

เก็บสะสม บ่มบ้าน ฐานอัตตา

เกิดโรคา พยาธิ บีฑาตน

 บ้านที่ว่า คือเคหา กายาเนื้อ

กลายเป็นเหยื่อ เชื้อรา พาสับสน

เป็นบ้านพิง อิงอาศัย ไม่คงทน

ต้องจำนน กลกาล วันเวลา

บ้านจะคง ยงยืน ไม่รื่นร้อย

จะค่อยๆ ถอยแรง ไม่แกร่งหนา

หมดพลัง ตั้งอยู่ คู่โลกา

เหลืออัตถะ อัฏฐิ ธุลีดิน

บ้านที่แท้ แน่จริง สิงในกรอบ

ในเขตขอบ จิตวิญญาณ ผ่านผกผิน

มาจากภพ จากชาติ ไม่ขาดภินท์

ดุจกระสินธุ์ รินไหล ไม่ขาดตอน

เมื่อบ้านแท้ แวะเวียน เยียนเรือนอยู่

กลับกลอกตู่ กูยึด จนมืดหลอน

กูหลงกาย กายหลงกาล การสัญจร

ไม่อาจถอน ย้อนแย้ง แทงแท่งธรรม

บ้านมิตรแท้ คือแพทอง สนองเจตน์

รู้สาเหตุ รู้ผล กลถลำ

เรียกว่าจิต มิตรแท้ แม่พระธรรม

อยู่ในถ้ำ กายา มหาคุณ

จิตวิญญาณ บ้านคน ที่ค้นพบ

มีจุดจบ จุดแจ้ง แถลงหนุน

รู้หลักซึ้ง ถึงแก่น แดนจิตจุล

เป็นดุจศูนย์ เคหา สากลธรรม

พระพุทธองค์ ทรงชี้ นี่คือบ้าน

เป็นสถาน การเนาว์ เช่าในถ้ำ

หมดเวลา อายุ อยู่ไม่งาม

กลับสู่คาม เรือนทิพย์ คือนิพพาน